Leszek Pawłowski
Z Wikipedii
Leszek Tadeusz Pawłowski (ur. 10 czerwca 1895 we Lwowie, zm. w 1965 w Warszawie) - polski sportowiec, narciarz, najlepiej zapamiętany jako skoczek narciarski, skaczący na początku XX wieku, także lekkoatleta.
Pawłowski należał do klubu Czarni Lwów. Swego czasu był wyróżniającym się zawodnikiem. 19 stycznia 1908 w Sławsku (obecnie Ukraina), zwyciężył podczas pierwszych zawodów skoków narciarskich w historii Polski. W 1920 został pierwszym Mistrzem Polski, w zawodach na Antałówce. Oddał wtedy najdłuższy skok - 14 metrów, co było pierwszym rekordem Polski w długości skoku. Na MP w 1921 w Zakopanem zajął druga lokatę, za Aleksandrem Rozmusem. W 1922 w Worochcie (obecnie Ukraina) nie skakał, jedynie wziął udział w biegu narciarskim seniorów I klasy (był trzeci). Oprócz tego osiągał wysokie miejsca w zawodach typu Mistrzostwa Lwowa (m.in. 1. miejsce w skokach w 1925), czy Mistrzostwa Armii Polskiej.
Jako lekkoatleta był wicemistrzem (1920) i mistrzem (1921 - jednym z trzech) Polski w skoku o tyczce. Jego rekord życiowy z tej konkurencji wynosił 3,10 m.
[edytuj] Źródło
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski, Od Adamczaka do Zasłony. Leksykon lekkoatletów okresu międzywojennego. Mężczyźni, Warszawa 2004, ISBN 8391366391
