Lucy Hayes

Z Wikipedii

Lucy Ware Webb Hayes (ur. 28 sierpnia 1831 w Chillicothe, Ohio; zm. 25 czerwca 1889 w Fremont, Ohio), żona prezydenta Stanów Zjednoczonych Rutherforda Hayesa i pierwsza dama USA.

Lucy studiowała na Ohio Wesleyan University. Jako pierwsza z amerykańskich pierwszych dam pisała dysertację. Jest najpopularniejszą pierwszą damą XIX wieku.

Spis treści 1 Życie 1.1 Dzieciństwo 1.2 Małżeństwo 1.3 Wojna secesyjna 1.4 Gubernatorowa 1.5 Pierwsza dama USA

[edytuj] Życie

[edytuj] Dzieciństwo

Lucy Ware Webb urodziła się w 1831 roku we wpływowej rodzinie z Chillicothe w stanie Ohio. Kiedy miała zaledwie dwa lata, jej ojciec, lekarz, zmarł na cholerę podczas podróży do Lexington w Kentucky, gdzie jechał z zamiarem zorganizowania transportu wyzwolonych niewolników do Liberii.

Dziadek Lucy był sędzią i członkiem legistratury Ohio. Dzięki majątkowi pozostawionemu przez ojca rodzinie nie brakowało pieniędzy. W 1844 roku matka Lucy przeprowadziła się wraz z córką i dwoma synami do Delaware w Ohio, by dzieci mogły uczęszczać do Wesleyan University.

Lucy pobierała nauki u tych samych profesorów, u których studiowali jej bracia, i osiągała znakomite wyniki. Następnie podjęła studia w Wesleyan Female College w Cincinnati, pierwszej posiadającej patent wyższej uczelni dla kobiet w Stanach Zjednoczonych. Lucy została pierwszą w historii tego kraju pierwszą damą posiadającą uniwersyteckie wykształcenie.

[edytuj] Małżeństwo

Lucy poznała 24-letniego prawnika Rutherforda Hayesa, gdy miała zaledwie 15 lat. Rodzina młodzieńca uważała ją za dobrą partię. Kilka lat później Rutherford rozpoczął starania o rękę Lucy, by w 1852 roku poprowadzić ją do ołtarza. Już wedy dały znać o sobie jego polityczne ambicje. Wystartował w wyborach na prokuratora miejskiego w Cincinnati i zdobył to stanowisko.

[edytuj] Wojna secesyjna

Gdy wybuchła wojna secesyjna Lucy, jako żona pułkownika, przebywała wraz z mężem w obozie. Podobnie jak inna prezydentowa, Julia Grant, wzięła ze sobą swych synów, by jak najczęściej towarzyszyli ojcu na froncie. Jej mąż podczas działań wojennych został ranny cztery razy, z czego raz bardzo poważnie. Lucy nie tylko opiekowała się nim, lecz dbała także o pozostających pod jego dowództwem żołnierzy. Pewnego razu wprowadziła grupę rannych do eleganckich wagonów Pullmana, ponieważ gdzie indziej nie było dla nich miejsca, czym wzbudziła wielką niechęć pasażerów pierwszej klasy.

Wojna secesyjna pomogła Rutherfordowi Hayesowi osiągnąć odpowiednią pozycję. Zasługi na polu bitwy przyniosły mu rangę generała brygady, a następnie ułatwiły zwycięstwo w wyborach do Izby Reprezentantów. Po zakończeniu kadencji w Kongresie Hayes został wybrany na gubernatora Ohio.

Lucy skorzystała z możliwości, które dawała jej pozycja małżonki polityka, podobnie jak przedtem gorliwie pomagała mężowi dbać o jego podwładnych. Naród jeszcze wciąż odczuwał skutki wojny. Zginęło 640 000 ludzi, wielu innych odniosło rany lub zostało kalekami. Wszędzie spotykało sie sieroty, wdowy, podeszłych wiekiem rodziców, którzy w czasach, gdy nie istniała opieka społeczna ani programy emerytalne, stracili synów i pozostali bez wsparcia. Okoliczności wymagały pilnego podjęcia działań w celu niesienia pomocy ofiarom wojny.

[edytuj] Gubernatorowa

Lucy w pełni wykorzystała status żony gubernatora. Poświęciła się zbieraniu funduszy na dom dla sierot po żołnierzach. Założywszy go, przekonała władze, by uczyniły sierociniec instytucją stanową, co zapewniło mu stałe finansowanie. Zajęła się także kwestią kształcenia niepełnosprawnych. Popierała powstanie tak zwanej Reform Farm, na której niewidomi i niesłyszący chłopcy uczyli się samodzielnego życia.

Była także polityczną doradczynią swojego mąża, który od pierwszych chwil ich znajomości podziwiał jej rozum na równi z urodą i osobowaością. Wywarła wpływ na jego poglądy w sprawie reformy więziennictwa oraz opieki społecznej i, za pośrednictwem męża, na kształt podjętych w tych swerach regulacji prawnych.

Lucy organizowała rozrywki towarzyskie w rezydencji gubernatora, dzięki czemu mogła pogłębiać swoją znajomość polityki i szlifować umiejętności występowania w życiu publicznym. Partnerstwo Lucy i Rutherforda przyniosło wymierne efekty. Hayes utrzymał stanowisko gubernatora na drugą kadencję. W 1872 roku bez powodzenia ubiegał się o miejsce w Senacie. Następnie na krótki czas usunął się z polityki, by w 1875 roku trzeci raz zostać gubernatorem Ohio.

[edytuj] Pierwsza dama USA

Wiadomość o wyborze Hauesa na prezydenta dotarła do Lucy i jej męża, gdy byli w drodze do Waszyngtonu. Ustalenie wyników wyborów trwało wiele miesięcy. Hayes został pospiesznie zaprzysiężony w marcu, czemu twoarzyszyły plotki, że demokraci planują wedrzeć się do Białego Domu i siłą osadzić swego prezydenta.

Lucy Hayes wkrótce pokazała, jak bardzo różni sie od swojej skurumpowanej poprzedniczki Julii Grant. Oznajmiła, że nie będzie zdobywać pracy dla krewnych ani robić przysług osobom pragnącym uzyskać posadę państwową. W ten sposób zrzekła się władzy, którą bez ograniczeń posługiwały się jej poprzedniczki, poczynając od Marthy Waszyngton. Następczynie Lucy okazały się mniej regorystycznie, jeśli chodzi o pomaganie krewniakom czy przyjaciołom w zdobyciu zajęcia.

Lucy zaprzestała też wydawania cotygodniowych otwartych przyjęć, które były tradycją Białego Domu od czasów Marthy Waszyngton. Za kadencji Hayesa przyjmowano na nich wyłącznie zaproszonych gości. Był to mały krok w kierunku stanu obecnego.

Najbardziej kontrowersyjna zmiana wprowadzona przez Lucy dotyczyła podowania alkoholu. Sarah Polk ściągnęła na siebie gniew wasztngtończyków, ponieważ zakazała spożywania mocnych trunków, ale nie sprzeciwiała się serwowaniu wina. Lucy należała do Women's Christian Temperance Union ( Unii Wstrzemięźliwości Chrześcijanek ) i złożyła ślubowanie, że nie weźmie do ust żadnego alkoholu. Zaproponowała usunięcie go w każdej formie z menu Białego Domu, lecz sekretarz stanu sprzeciwił się, tłumacząc, że zagraniczni dygnitarze spodziewają sie otrzymać wino do posiłku. Lucy dała sie przekonać. W efekcie doszło do skandalu, który stał się klęską zwolenników popijania w towarzystwie. Pierwszymi zagranicznymi gośćmi, których zamierzano podjąć w Białym Domu, byli Rosjanie, znani ze skłonności do nadużywania alkoholu i pijackich wybryków.

Oficjalny obiad ku czci wielkich książąt Aleksego i Konstantego zaczął się w eleganckiej atmosferze. Salę zdobiły kwiaty, a w holach i na stołach rozstawiono porcelanę z Sèvres, zaś owalne lustra rozłożono tak, by przypominały tafle spokojnych wód. Zwierciadła otaczały paprocie i winorośle, wokół jak wzgórza roznosiły się stosy owoców. Na każdym krańcu stołu znajdowały się lukrowane ciasta udekorowane azaljami i herbacianymi różami.

Gdy Marine Band zagrała rosyjski hymn, Lucy wprowadziła do sali wielkiego księcia Aleksego, a w ich ślady poszli żona sekretarza stanu i Konstanty. To, co wydarzyło się potem, nie zostało dokładnie opisane, lecz wiadomo, że rosyjscy goście upili się i wywołali niesmaczną scenę. Miara się przebrała.

Po tym zdarzeniu Hayesowie nigdy już nie podali żadnego trunku zebranym w Białym Domu, choć wiadomo, że lokaje na prośbę gości w sekrecie dolewali im alkohol do ponczu. Różnica między przyjęciami urządzanymi podczas kadencji Hayesa a obiadem wydanym przez Julię Grant dla prezydenta elekta, podczas którego 21 daniom towarzyszyło sześć gatunków wina, była ogromna. W geście grzeczności względem Hayesa Grant kazał napełnić piwnice butelkami z winem, które teraz czekało na lepsze czasy. Pierwsza dama zyskała przydomek Lemoniadowej Lucy, natomiast przedsiębiorczy waszyngtończycy, wyczuwszy okazję, przemianowali lokale w sąsiedztwie Białego Domu.

Niebawem akcja na rzecz wstrzemięźliwości zaczęła się przekształcać w szerszy ruch kobiecy pod hasłem nie tylko prohibicji, ale także praw głosowania dla kobiet. ten ostatni temat był kontrowersyjny, ale nie do uniknięcia. Po wojnie secesyjnej i rekonstrukcji prawo głosu otrzymali czarnoskórzy mężczyźni, nierzadko niepiśmienni, ponieważ nauczanie niewolinków stanowiło swego czasu przestępstwo, dlatego wielu zastanawiało sie nad prawem głosu także i dla kobiet.

Sufrażystki wzywały Lucy, by publicznie poparła ich żądania, lecz pierwsza dama wolała zachować neutralność. Zaproszona, by wygłosić mowę podczas otwarcia college'u medycznego dla kobiet, odmówiła, prawdopodobnie przeczuwając, że to zaangażowało by ją zbyt mocno w dyskusję na temat kwestii podejmowania pracy przez kobiety. Odwiedziła college, by wyrazić swoje poparcie, nie wciągając Białego Domu w bezpośrednią debatę.

Współcześni biografowie, pisząc o jej postępowaniu w tej sprawie, krytykują Lucy, ponieważ nie walczyła aktywnie o prawa kobiet, nie dostrzegają jednak, że działania Lucy mogły być bardziej efektywną taktyką zmiany XIX-wiecznych postaw wobec ról pełnionych przez kobiety i mężczyzn. Lucy udało sie to, czego nie dokonały gorliwsze od niej emancypantki. Była naśladowana w swych inicjatywach na rzecz kobiet, lecz nie stała się nigdy postacią kontrowersyjną. Dawała dobry przykład. Bez wątpienia jej cicha aktywność dała głębsze efekty i o szerszym zasięgu od tych, które w owych czsach mogły przynieść otwarte protesty.

Współcześni dostrzegali jej zasługi i rozumieli, że ta wykształcona w college'u kobieta przełamała bariery, które ograniczały panie. Współczesna jej pisarka tak pisała o niej: Pani Hayes jest najpowszechniej znaną i najpopularniejszą małżonką prezydenta, jaką pamięta ten kraj. Jest postrzegana jako niezwykle ważny element systemu władzy, a jej wpływ należy do najpotężniejszych i godnych największego podziwu. Sukces, jaki odniosła w roli pierwszej damy, wyznacza przyszłość kobiet każdej pozycji i wszelkiego stanu. [Lucy Hayes] reprezentuje nową epokę w historii kobiet.

Laura Holloway pisała o Lucy: Dała przykład tego, co może dla dobra innych zrobić kobieta o wysokiej kulturze umysłu i rozległych możliwościach. Pani Hayes apeluje, poprzez swoje uwieńczone powodzeniem wysiłki, by stanąć u boku męża w oficjalnej hierarchii, o więcej niż tylko uznanie dla jej kobiecości.

Będąc, co obserwowała Laura Holloway, polityczną partnerką swojego małżonka, Lucy wspomagała także kilka szczytnych celów, na przykład dokładając starań, by ukończono budowę pomnika Waszyngtona. Podobnie jak w Ohio wspierała Reform Farm dla niesłyszących i niewidomych chłopców, teraz dbała o rozwój college'u dla niesłyszących i niewidomych w Waszyngtonie; okazała też zainteresownie w kwestii edukacji świeżo wyzwolonych niewolników, odwiedzając Hampton College, jedną z niewielu wyższych uczelni otwatych wówczas dla Afroamerykanów.

Organizacje takie jak Women's Christian Temperance Union, które zebrała pieniądze, by bez jej wiedzy zlecić wykonanie portretu pierwszej damy, szukały jej poparcia, podobnie jak dziś organiacje społeczne starają sie zdobyć aprobatę sławnych ludzi dla swoich działań. Sam fakt, że wiele takich grup zabiegało o poparcie ze strony Lucy, dowodzi, że jej współcześni doceniali jej wpływy i działania.

Lucy Hayes, poza innymi zmianami, wprowadziła też zwyczaj urządzania poszukiwań jajek wielkanocnych na terenie wokół Białego Domu. Wcześniej zabawa to odbywała się wokół Kapitolu, ale została zakazana przez Kongres, ponieważ jego członkowie mieli dość deptania po skorupkach. Pierwsza dama z chęcią zaprosiła małych waszyngtończyków na trawniki Białego Domu, gdzie zabawa powtarza się co roku aż do dziś.

Poglądy Lucy Hayes wpłynęły na politykę prowadzoną przez jej męża. Po zakończeniu jego kadencji Lucy została prezeską Kobiecego Krajowego Towarzystwa Misyjnego i jako pierwsza z byłych gospodyń Białego Domu regularnie wygłaszała publiczne przemówienia.

Zmarła w 1889 roku.