Lud Wolności

Z Wikipedii


Lud Wolności
Lider	Silvio Berlusconi
Data założenia	16 listopada 2007
Ideologia polityczna	konserwatywny liberalizm, chrześcijańska demokracja, narodowy konserwatyzm, liberalizm
Obecni posłowie (%)	275
Obecni senatorowie (%)	146
Obecni eurodeputowani (%)	25
strona oficjalna

Lud Wolności (wł. Popolo della Libertà, PdL) – włoska federacyjna partia polityczna o profilu centroprawicowym organizowana przez Silvio Berlusconiego, byłego premiera i przywódcy Forza Italia, mająca formalnie zostać powołana wiosną 2008, a także koalicyjna lista wyborcza stworzona na przedterminowe wybory parlamentarne w 2008.

[edytuj] Zapowiedź nowego ugrupowania

Skonkretyzowana koncepcja utworzenia nowej szerokiej formacji na bazie dotychczasowej koalicji Dom Wolności pojawiła się na jesieni 2007 jako odpowiedź na powołanie przez niektóre środowiska Unii Partii Demokratycznej. Początkowo inicjatywa ta spotkała się z krytyką ze strony głównego koalicjanta FI Sojuszu Narodowego Gianfranco Finiego^[1]. W tym samym czasie w ramach trwającej trzy dni akcji stronnicy byłego premiera zebrali około 7 milionów podpisów, żądając dymisji centrolewicowego rządu Romano Prodiego i przedterminowych wyborów parlamentarnych^[2]. W ramach przygotowań do budowy nowej partii od listopada 2006 tworzono satelicki wobec Forza Italia ruch Koła Wolności, na którego czele stanęła Michela Vittoria Brambilla, dziennikarka, przedsiębiorca i bliska współpracowniczka Silvio Berlusconiego.

Silvio Berlusconi - były premier i lider PdL

Zgodnie z ogłoszoną zapowiedzią nowa partia ma mieć federacji, do której mogłyby przystępować poszczególne ugrupowania, ruchy polityczne i osoby indywidualne. W ramach sondażowego głosowania przeprowadzonego na początku grudnia 2007 spośród dwóch propozycji nazwy: Lud Wolności i Partia Wolności wybrano pierwszą z nich^[3].

[edytuj] Przygotowania do wyborów

Upadek rządu Romano Prodiego i będąca tego konsekwencją decyzja prezydenta Giorgio Napolitano o wyznaczeniu na 13 i 14 kwietnia 2008 przedterminowych wyborów parlamentarnych przyspieszyła przekształcenia w ramach dotychczasowego Domu Wolności. 8 lutego 2008 przywódcy dwóch największych sił tej koalicji, Forza Italia i Sojuszu Narodowego uzgodnili wspólny start w ramach jednej listy pod nazwą Lud Wolności. Podpisano także porozumienie o blokowaniu regionalnych list wyborczych PdL z Ligą Północną Umberto Bossiego (czwartą siłą dotychczasowej koalicji)^[4] oraz Ruchem dla Autonomii. Do porozumienia nie przystąpiła Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum. Ostatecznej decyzji nie podjęła m.in. partia Popolari-UDEUR, do której po jej wyjściu z Unii również została skierowana propozycja.

[edytuj] Uczestnicy federacji

Gianfranco Fini – lider AN jednego z dwóch największych ugrupowań w ramach PdL

Lud Wolności utworzyły ugrupowania konserwatywne, umiarkowanie liberalne, chadeckie, regionalne i personalistyczne, a także grupy działaczy z ugrupowań, które nie przystąpiły do federacji. Wśród nich podstawową rolę odgrywają dwa stronnictwa:

Naprzód, Włochy! (Forza Italia)
Sojusz Narodowy (Alleanza Nazionale)

Poza nimi PdL zasiliła grupa średnich i małych ugrupowań, wśród nich:

Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii (Democrazia Cristiana per le Autonomie)
Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (Nuovo Partito Socialista Italiano)
Liberalni Demokraci (Liberaldemocratici)
Liberalni Reformatorzy (Riformatori Liberali)
Włoska Partia Republikańska (Partito Repubblicano Italiano)
Akcja Socjalna (Azione Sociale)
Partia Emerytów (Partito dei Pensionati)
Liberalni Ludowcy (Popolari Liberali)
Włosi w Świecie (Italiani nel Mondo)

PdL wzmocniły też afiliowane przy Forza Italia różne organizacje społeczne, w tym Koła Wolności (Circoli della Libertà).

Umowy o blokowaniu list z PdL podpisały ponadto:

Liga Północna (Lega Nord)
Ruch dla Autonomii (Movimento per l'Autonomia)

[edytuj] Sytuacja po wyborach

Koalicja centroprawicy, obejmująca ostatecznie trzy zblokowane listy: PdL, LN (w okręgach północnych i środkowych) i MpA (w okręgach południowych) wygrała zdecydowanie wybory, uzyskując po około 47% głosów do każdej izby parlamentu, otrzymując 344 miejsca w Izbie Deputowanych (276 dla PdL, 60 dla LN i 8 dla MpA) oraz 174 w Senacie (odpowiednio 174, 25 i 2)^[5].

Spośród parlamentarzystów PdL większość mandatów objęli przedstawiciele Forza Italia i Sojuszu Narodowego. Pozostali sojusznicy uzyskali od 1 do 6 parlamentarzystów^[6].