Ludwik I Parmeński

Z Wikipedii

Ludwik Franciszek Filibert Burbon-Parmeński, Ludwik I, książę Parmy, król Etrurii (ur. 5 lipca 1773 w Piacenzy, zm. 27 maja 1803 we Florencji) – pierwszy z dwóch królów Etrurii.

Był synem Ferdynanda I Burbona, księcia Parmy, i Marii Amalii Habsburg, arcyksiężniczki austriackiej (córki Marii Teresy Habsburg i Franciszka I Lotaryńskiego, cesarza niemieckiego). Jego starszą siostrą była Karolina, księżna Saksonii, a młodszą - Maria Antonina, zakonnica.

[edytuj] Król Etrurii

Teść Ludwika - Karol IV z rodziną na obrazie Francisco Goi (Ludwik i jego żona stoją po prawej stronie)

W 1796 księstwo Parmy zostało przyłączone do Francji. Kiedy Napoleon Bonaparte podbił większość Włoch, 21 marca 1801, zrekompensował rodzinie Burbonów utratę ziem, dając jej we władanie Etrurię (stworzoną z części Wielkiego Księstwa Toskanii). Ludwik podróżował incognito po Francji, nosząc imię hrabiego Livorno i to w Paryżu został proklamowany królem. 12 kwietnia 1801 został przyjęty w swojej nowej stolicy – Florencji. Panowanie Ludwika szybko się skończyło – zmarł w 1803, w wieku 30 lat. Jego zdrowie zawsze było bardzo delikatne i prawdopodobnie cierpiał on na epilepsję.

Przeżył swojego ojca jedynie o rok. Po jego śmierci królem Etrurii został jego syn – Karol II (Karol Ludwik Ferdynand), a regencję sprawowała jego matka – Maria Ludwika Burbon.

[edytuj] Małżeństwo

25 sierpnia 1795 jeszcze jako Dziedziczny Książę Parmy, Ludwik I poślubił w Madrycie, swoją siostrę cioteczną, Marię Ludwikę Burbon, księżniczkę hiszpańską, księżną Lucca (córkę Karola IV Burbona i Marii Ludwiki Parmeńskiej). Został tym samym infantem Hiszpanii. Para miała 2 dzieci:

Karola II (Karola Ludwika Ferdynanda) (1799-1883),
Marię Ludwikę Charlottę (1802-1857), żonę księcia Maksymiliana Saksońskiego (wdowca po jej ciotce Karolinie), nie miała dzieci, ale była macochą m.in dla królów: Fryderyka Augusta II i Jana I.