M13/40

Z Wikipedii

Carro Armato M13/14
Czołg M13/14 w muzeum w Bovington
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	FIAT-Ansaldo
Typ pojazdu	czołg średni
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4
Historia
Prototypy	1939
Produkcja	1940 – 1943
Wyprodukowano	800 (wersji M13/40) 1103 (wersji M14/41)
Dane techniczne
Silnik	1 silnik wysokoprężny, 8-cylindrowy SPA 8 TM40 o mocy 125 KM przy 1800 obr./min.
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	grubość: 14 – 45 mm
Długość	4,923 m
Szerokość	2,20 m
Wysokość	2,375 m
Masa	14 000 kg (bojowa)
Osiągi
Prędkość	32 km/h (po drodze) 14 km/h (w terenie)
Zasięg	200 km (po drodze) 145 km (w terenie)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,00 m
Rowy (szer.)	2,10 m
Ściany (wys.)	0,80 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata czołgowa Model 37 L/32 Ansaldo kal. 47 mm (zapas amunicji – 104 szt.) 2 – 3 karabin maszynowy Breda 38 kal. 8 mm
Użytkownicy
Włochy, Niemcy

M13/40 i jego ulepszona wersja M14/41 to seria włoskich czołgów średnich z okresu II wojny światowej.

Spis treści 1 Historia 2 Warianty 3 Bibliografia 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Pod koniec lat 30. we Włoszech skonstruowano czołg średni M11/39. Został on w 1939 roku wprowadzony do uzbrojenia, ale okazało się że nie jest to konstrukcja udana. Największą wadą było rozmieszczenie uzbrojenia (armata w kadłubowym sponsonie i dwa karabiny maszynowe w wieży). Dlatego rozpoczęto prace nad nowym czołgiem. Powstały pod kierownictwem generała Caracciolo di Feroleto, w wyglądzie zewnętrznym podobne do M11/39 (wykorzystano zawieszenie i układ napędowy tego modelu) ale ze zmienionym uzbrojeniem - działo 47 mm przeniesiono z kadłuba do wieży, a karabiny maszynowe zostały przeniesione do kadłuba. Trzeci karabin maszynowy mógł być montowany na wieży jako uzbrojenie przeciwlotnicze. Do lipca 1940 zbudowano 15 prototypów, do służby weszły później w tym roku, po raz pierwszy uczestniczyły w akcji bojowej pod Sollum-Halfaya 9 grudnia 1940. Użyte były w Afryce, Grecji i Jugosławii. W momencie wejścia do służby były mniej więcej odpowiednikiem PzKpfw III. Nie ustępowały także starszym brytyjskim czołgom A9, A10 i A13 znajdującym się na uzbrojeniu oddziałów brytyjskich walczących w Afryce. Dopiero po pojawieniu się w Afryce oddziałów uzbrojonych w amerykańskie czołgi M3 Stuart i M3 Grant sytuacja włoskich czołgistów pogorszyła się.

M13/40 nie były lubiane przez załogi, uważane były za zawodne i łatwo palące się. Ponad 100 M13/40 zostało zdobytych pod Beda Fomm i przez pewien czas stanowiły uzbrojenie oddziałów angielskich i australijskich. Służyły także w armii niemieckiej, a po kapitulacji Włoch reszta czołgów została skonfiskowana przez Niemców, otrzymały oznaczenia PzKpfw M13/40 735(i) i PzKpfw M14/41 736(i).

[edytuj] Warianty

• M14/41 - wersja afrykańska, właz po lewej stronie kadłuba, poprawione filtry powietrza i paliwa, lepszy silnik. Wyprodukowano 1103 sztuki.
• Semovente Comando M40 - M13/40 bez wieży w wersji dowodzenia z dodatkowymi radiostacjami.
• Semovente M40 75/18 - działo szturmowe z armatę 75 mm. Wyprodukowano 810 sztuk.

[edytuj] Bibliografia

1. Solarz, J., Ledwoch, J.: Czołgi włoskie 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1995. ISBN 83-86209-29-1. 

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Czołgi II wojny światowej
• M13/40 i M14/41

To jest tylko zalążek artykułu związanego z II wojną światową. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.