Machiny neurobalistyczne

Z Wikipedii

Machiny neurobalistyczne (od neuro - struna) to machiny wojenne wykorzystujące energię potrzebną do wystrzelenia pocisku gromadzoną w naprężonym lub odkształconym materiale np. w skręconych i naciągniętych linach (balista, onager) czy odgiętej belce drewnianej lub metalowej (bricoli, arkbalista).

Machiny tego rodzaju można podzielić na:

• wykorzystujące energię zmagazynowaną poprzez odgięcie elastycznego materiału (gastrafetes, chalkotonon, kusza ręczna i wałowa, arkbalista, espringola i bricoli),
• wykorzystujące energię zmagazynowaną w skręconych włóknach pochodzenia zwierzęcego (palintonon, euthytonon, skorpion, balista, monankon i onager),
• wykorzystujące energię zmagazynowaną poprzez sprężanie powietrza (konstrukcja Ktesibiosa) i ściskanie materiału elastycznego (areotonon i urządzenia do miotania ognia greckiego i bizantyjskiego).

Machiny tego typu posiadały skomplikowaną konstrukcję i były dość delikatne w porównaniu do barobalistycznych. Pomimo tego przeżywały swój rozkwit w starożytności, praktycznie nie występując w okresie późniejszym (po upadku cesarstwa rzymskiego), poza próbami ich odtworzenia dla celów naukowych.

[edytuj] Źródła

• Robert M. Jurga.: Machiny wojenne, Donjon/Pelta, Kraków-Warszawa 1995, ISBN 83-86489-03-0, ISBN 83-85314-04-0