Marian Wnuk
Z Wikipedii
Marian Wnuk (ur. 5 września 1906 w Przedborzu, zm. 29 września 1967 w Warszawie) – rzeźbiarz, pedagog, działacz artystyczny.
Edukacja i praca pedagogiczna
W latach 1922-1927 uczył się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, a następnie w latach 1927-1934 studiował rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako nauczyciel rzeźby w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie. W okresie tym uczestniczył w wielu konkursach na pomniki (m.in. pomniki Józefa Piłsudskiego we Lwowie i Warszawie). Pod okupacją sowiecką kontynuował pracę pedagogiczną, a po zajęciu Lwowa przez hitlerowców współpracował m.in. z konspiracyjną Radą Pomocy Żydom. W 1944, zagrożony, przeniósł się do Warszawy, skąd po powstaniu był deportowany do Niemiec. W 1945, po krótkim pobycie w Krakowie, osiadł w Gdańsku jako współzałożyciel, profesor i rektor (1948-1949) Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (od 1996 roku: Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku).
Od 1949 do końca życia był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a w latach 1951-1954 i 1959-1967 pełnił funkcję jej rektora. Równolegle przez cały okres powojenny działał jako organizator życia artystycznego w Związku Polskich Artystów Plastyków i gremiach doradczych działających przy Ministerstwie Kultury i Sztuki.
Działalność artystyczna
Doskonałe opanowanie realistycznego warsztatu rzeźbiarskiego, jak również wcześniejsze doświadczenia z rzeźbą pomnikową pozwoliły mu odnaleźć swe miejsce w dyscyplinie narzuconej przez socrealizm. Również w późniejszej twórczości trwał przy rozwiązaniach klasycyzujących. W ostatnim okresie życia skłaniał się także ku abstrakcji.
Wybrane prace:
