Mateusz (biskup brasławski)

Z Wikipedii

Mateusz (scs. Matfiej, właśc. Konstanty Siemaszko) (ur. 1894 w Babicach k. Biłgoraja, zm. 13 marca 1985 w Londynie) - polski ksiądz prawosławny a następnie biskup.

Ukończył seminarium w Chełmie, później wstąpił do Instytutu Historii i Filologii w Nieżynie, który ukończył w 1917 r. W latach 1916-1917 służył w artylerii w Armii Ochotniczej Denikina, dosłużywszy się stopnia porucznika. Następnie walczył w wojsku polskim przeciwko bolszewickiej armii. Od 1922 sprawował posługę kapłańską w Tarnogrodzie. Po śmierci żony (1924 r.) powołany do wojska, był kapelanem we Lwowie i Krakowie. 12 listopada 1938 przyjął święcenia zakonne w Ławrze Poczajowskiej z imieniem Mateusz, a 29 listopada tego roku wyświęcony został na biskupa brasławskiego, wikariusza diecezji wileńskiej. Stale rezydował w Wilnie.

Jako biskup był gorącym zwolennikiem polonizacji cerkwi prawosławnej w Polsce. Ponieważ jednak masy wiernych były w większości bardzo niechętnie do niej nastawione, odbijało się to negatywnie na jego autorytecie. Wielokrotnie zdarzało się, że wierni demonstracyjnie wychodzili z wizytowanej przez niego cerkwi, gdy tylko zwrócił się do nich po polsku.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski ewakuował się na Litwę, później Łotwę, a następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Wstąpił do PSZnZ, pełniąc m.in funkcję zastępcy prawosławnego ordynariusza polowego PSZnZ, arcybiskupa Sawy (Sowietowa). Po wojnie przeszedł w jurysdykcję Patriarchatu Ekumenicznego, otrzymał tytuł biskupa Aspendos i zamieszkał na stałe w Londynie. Po śmierci arcybiskupa Sawy stanął na czele tzw. Polskiego Kościoła Prawosławnego na Obczyźnie, podległego Konstantynopolowi i sprawującego opiekę duszpasterską nad weteranami PSZnZ wyznania prawosławnego.