Mercury-Atlas 6

Z Wikipedii

Mercury-Atlas 6 (MA-6) Friendship 7, Mercury 6
Zaangażowani	NASA (USA)
Indeks COSPAR	1962-003A
Miejsce startu	Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA
Miejsce lądowania	Ocean Atlantycki (21°20' N, 68°40' W)
Pojazd
Kapsuła nr 13 użyta w locie Friendship 7 wystawiona w muzeum w Waszyngtonie
Statek kosmiczny	Mercury
Masa pojazdu	1352 kg
Rakieta nośna	Atlas D
Załoga
John Glenn
1. członek załogi	John Glenn
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	159 km
Apogeum	265 km
Okres obiegu	88,5 min
Nachylenie	32,5°
Mimośród	0,00804
Czas trwania
Początek misji	20 lutego 1962 (14:47:39 GMT)
Powrót na Ziemię	20 lutego 1962 (19:43:02 GMT)
Czas trwania misji	295 m 23 s
Ilość okrążeń Ziemi	3

Mercury-Atlas 6 (MA-6) – pierwszy w historii amerykański orbitalny lot kosmiczny przeprowadzony 20 lutego 1962 w ramach Programu Mercury. Astronauta John Glenn okrążył trzykrotnie kulę ziemską w statku Mercury po czym bezpiecznie powrócił na Ziemię.

Spis treści 1 Przygotowania do misji 1.1 Opóźniony start 2 Przebieg misji 3 Pierwsza orbita 3.1 "Świetliki" 3.2 Kłopotliwy silniczek odchylania 4 Druga orbita 5 Trzecia orbita 5.1 Przygotowania do lądowania 6 Powrót do atmosfery 7 Wodowanie 8 Po misji 9 MA-6 w liczbach 10 Chronologia lotu MA-6 11 Ciekawostki 12 Źródła

[edytuj] Przygotowania do misji

Miesiąc po udanym locie Mercury Atlas 5, z szympansem Enosem, w listopadzie 1961, NASA zwołała konferencję prasową na której zapowiedziała pierwszy lot Amerykanina na orbitę okołoziemską. Na pytania reporterów o to kto będzie pierwszym amerykańskim astronautą na orbicie, Robert Gilruth odpowiedział, że w ciągu najbliższych dwóch tygodni ogłoszeni zostaną załoganci misji. Na pilota wybrano Johna H. Glenna, a jako jego zastępcę (dublera), Scotta Carpentera. Ogłoszono także załogę następnego lotu, Mercury-Atlas 7.

Rakieta nośna kapsuły Mercury, Atlas D, przybyła na Przylądek Canaveral już wieczorem 30 listopada 1961, gdyż NASA miała nadzieję, że misja MA-6 odbędzie się jeszcze w tym samym roku kalendarzowym, co pierwszy w historii lot załogowy na orbitę - radziecki Wostok 1. Wcześniejszy start nie był jednak możliwy z powodów technicznych.

Produkcja kapsuły Mercury nr 13, użytej w locie Mercury-Atlas 6, rozpoczęła się w maju 1960, w zakładach firmy McDonell w St. Louis. Do lotu w misji MA-6 wyznaczono ją w październiku 1960, a na Przylądek dostarczono ją 27 sierpnia 1961. Kapsuła i rakieta nośna stanęły na stanowisku startowym nr 14 w dniu 2 stycznia 1962.

[edytuj] Opóźniony start

Pierwszą próbę startu wyznaczono na 16 stycznia 1962. Z powodu problemów ze zbiornikami paliwa rakiety Atlas D, przełożono do na 23 stycznia. Z powodu złej pogody start codziennie przekładano, aż do 27 stycznia. Tego dnia start również się nie odbył. Odwołano go na 20 minut przed wystrzeleniem rakiety, ponownie z powodu dużego zachmurzenia, które uniemożliwiłoby niezbędne optyczne śledzenie i fotografowanie lotu statku.

Po tej próbie, start przełożono na 1 lutego 1962. Podczas napełniania zbiorników paliwa rakiety, 30 stycznia, technicy odkryli przeciek do izolacji między zbiornikami paliwa i utleniacza. Awaria opóźniła start o dwa tygodnie. Próba z 15 lutego została odwołana, ponownie z powodu pogody. 19 lutego pogoda zaczęła się poprawiać i wszystko wskazywało, że 20 lutego 1962 w końcu uda przeprowadzić się start.

[edytuj] Przebieg misji

John Glenn wszedł na pokład statku o godzinie 11:03 GMT, 20 lutego 1962. Właz zaczopowano o 12:10, po 40 minutowej przerwie technicznej spowodowanej uszkodzeniem jednego z 70 bolców zamykających właz. Konieczne było usunięcie wszystkich bolców, zastąpienie uszkodzonego nowym i ponowne zaczopowanie włazu.

O 14:47, po 2 godzinach i 17 minutach przerw w odliczaniu, 3 godziny i 44 minut po tym, jak Glenn wszedł do kapsuły, doszło w końcu do pomyślnego startu. Był on transmitowany przez amerykańskie telewizje i obejrzało go około 60 mln. widzów. Puls Glenna w czasie startu wzrósł do 110.

Trzydzieści sekund po starcie lot nad rakietą przejął naziemny system naprowadzania, za pośrednictwem radio. Gdy rakieta i statek przechodziły przez strefę maksymalnego ciśnienia dynamicznego, Glenn zaraportował: Trochę tu trzęsie. Potem lot uspokoił się. Dwie minuty i 14 sekund po starcie wyłączyły się i odpadły silniki dodatkowe. Dziesięć sekund później odłączono wieżę ratunkową ze szczytu rakiety.

Rakieta i statek dalej zmieniały nachylenie trajektorii lotu, co dało Glennowie pierwszą możliwość obejrzenia horyzontu, co opisał słowami: piękny widok, patrze na wschód, w stronę Atlantyku. Przy wypalaniu resztek paliwa wzrosły wibracje rakiety. Po wyłączeniu głównego silnika rakiety nośnej stwierdzono, że kapsuła ma prędkość tylko o 2 m/s mniejszą niż planowano.

O 14:52 Friendship 7 znalazł się na orbicie okołoziemskiej. Glenn otrzymał informacje, że wykona przynajmniej 7 okrążeń Ziemi. W tym czasie, komputery w Centrum Lotów Kosmicznych imienia Roberta H. Goddarda analizując orbitę MA-6 stwierdziły, że statek mógłby na niej pozostać na prawie 100 okrążeń Ziemi.

Gdy rakietki odłączyły kapsułę od rakiety, doszło do nieplanowanego obracania się kapsuły. Automatyczny system kontroli wysokości umieszczał statek na właściwej orbicie przez 38 sekund, zużywając 2,4 kg paliwa. Gdy kapsuła osiągnęła ostateczną orbitę, jej prędkość wyniosła 7 843 m/s.

[edytuj] Pierwsza orbita

MA-6 rozpoczął orbitowanie z wszystkimi systemami sprawnymi. Przeleciał nad Atlantykiem i Wyspami Kanaryjskimi. Przelatując nad afrykańskim wybrzeżem Glenn powiedział, że dostrzega tam burze pyłową. Stacja naziemna w Kano (Nigeria) odpowiedziała Glennowi, że faktycznie od paru tygodni wieją tu bardzo silne wiatry.

Nad Kano Glenn przejął ręczne sterowanie nad statkiem i rozpoczął korekcje odchylenia statku, aż do momentu, gdy ten zwrócił się dokładnie w stronę lotu. Glenn stwierdził, że wskaźniki podają błędną orientację kapsuły w przestrzeni.

Będąc nad Oceanem Indyjskim, Glenn obserwował pierwszy zachód Słońca. Moment zmierzchu określił jako piękny. Niebo określił jako głęboko czarne, z cienkim niebieskim pasmem atmosfery przy horyzoncie. Zachód Słońca przebiegł szybko, choć wolniej niż Glenn się spodziewał. Przez 5-6 minut wolno malała intensywność światła. Jasne pomarańczowe i niebieskie warstwy rozchodziły się na 45°, 60° od obu stron Słońca. Chmury przeszkodziły Glennowi w dostrzeżeniu flary wystrzelonej z moździerza ze statku śledzenia na Oceanie Indyjskim, co było częścią eksperymentu dotyczącego zdolności obserwacyjnych pilota statku kosmicznego.

Kontynuując podróż po nocnej stronie Ziemi, nad okolicami wybrzeży Australii, Glenn dokonał obserwacji astronomicznych, meteorologicznych i geograficznych. Z powodu niewystarczającego czasu potrzebnego do zaadaptowania się wzroku do nocy, nie dane mu było zauważyć, tzw. światła zodiakalnego.

Przelatując nad stacją śledzenia programu Mercury w Muchea, w Australii, Glenn złożył Gordonowi Cooperowi meldunek o swoim dobrym samopoczuciu i braku problemów. Dojrzał też na Ziemi bardzo jasne światła miejskie. Copper powiedział Glennowi, że są to najpewniej światła Perth i Rockingham. Podekscytowany Glenn mówił do Coppera: "To był naprawdę krótki dzień."; "To był najkrótszy dzień jaki kiedykolwiek mnie spotkał.".

[edytuj] "Świetliki"

W tym czasie statek minął Australię i zbliżał się do Wyspy Canton, na Pacyfiku. Glenn doświadczył 45 minutowej nocy i przygotował się na swój pierwszy wschód Słońca oglądany z orbity. W miarę jak Słońce wznosiło się nad Canton, Glenn widział tysiące "malutkich kropeczek, błyszczących punkcików, latających wokoło kapsułu". Miał wrażenie, że albo statkiem koziołkuje albo spogląda w nieboskłon pełen gwiazd. Gdy bardziej się przyjrzał przez bulaj statku, wrażenie minęło. Był przekonany, że "świetliki", jak je nazwał, nacierały strumieniem od przodu statku. Wydawały płynąć się wolno, ale nie wydobywać się z żadnej z części statku. W miarę, jak Friendship 7 wchodził w bardziej oświetlony obszar, "świetliki" zaczęły znikać. Prawdopodobnie były do małe kryształki lodu odrywające się z poszycia i urządzeń statku.

[edytuj] Kłopotliwy silniczek odchylania

Gdy statek mijał stacje śledzącą w Kauai na Hawajach, Glenn odnotował duże interferencje w zakresie fal krótkich. Po minięciu zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej, poprzez stację śledzącą w Guaymas (Meksyk), poinformował kontrolę lotu o kłopotach z kontrolą położenia wywołanych silniczkiem odchylania. Glenn mówił później, że problem ten "trzymał się mnie przez pozostałą część lotu".

Glenn zauważył, że problem pojawia się, gdy automatyczny system stabilizacji i kontroli położenia zezwalał na odchylenie się statku o około 1,5° w prawo. Przełączył więc sterowanie na ręczne-proporcjonalne i sprowadził statek do właściwego położenia. Następnie próbował różnych trybów kierowania, aby stwierdzić który z nich zużywa najmniej paliwa. Okazało się, że najoszczędniejszy jest tryb ręczny "fly-by-wire". Po około 20 min. silniczek zminy odchylenia zaczął działać poprawnie i Glenn wrócił na sterowanie automatyczne. Po krótkim czasie znów pojawił się problem, tym razem z silniczkiem odchylającym w drugą stronę. Astronauta przełączył więc sterowanie na ręczne "fly-by-wire" i używał go już do końca misji.

[edytuj] Druga orbita

Wraz z minięciem Przylądka Canaveral, Friendship 7 rozpoczął drugą orbitę. Kontroler lotu zauważył, że "Segment 51", czujnik w systemie lądowniczym statku, przesyła dziwne odczyty. Według odczytu osłona termiczna i podwozie poduszkowe nie mają stałej pozycji. Gdyby tak było, oznaczałoby to, że osłona termiczna jest umocowana do statku wyłącznie przez metalowe taśmy łączące je z, tzw. ładunkiem wstecznym, czyli systemem rakiet hamujących używanych przy lądowaniu. Kontrola lotu nakazała wszystkim stacją śledzenia monitorować odczyty z czujnika "Segment 51" i zwrócić uwagę Glennowi, że przełącznik otwarcia podwozia poduszkowego powinien być w pozycji "wyłączone".

Glenn nie zorientował się istnieniu problemu do momentu, gdy każda mijana stacja śledzenia prosiła go o upewnienie się, że przycisk otwarcia podwozia poduszkowego jest wyłączony. Tymczasem statek przelatywał nad Atlantykiem. Astronauta zajęty był ręcznym sterowaniem statkiem i staraniem się, by wypełnić jak najwięcej z zadań przewidzianych w czasie lotu.

Przelatując nad Wyspami Kanaryjskimi, Glenn zaobserwował, że "świetliki" na zewnątrz statku nie mają związku z silniczkami odrzutowymi sterującymi położeniem statku. Temperatura w jego skafandrze podniosła się, ale nie miał czasu jej wyregulować. Stacje naziemne w Nigerii i Zanzibarze odnotowały nagle odnotowały spadek ilości tlenu (o 12 pkt. proc.) w zapasowych zbiornikach tlenu.

Podczas swojego drugiego przelotu nad Oceanem Indyjskim, Glenn dostrzegł, że umieszczony tam statek śledzenia jest w trudnych warunkach pogodowych. Statek, zamiast wypuszczenia balonów, wystrzelił jasne flary na spadochronach, gdy MA-6 przelatywał nad nim. Glenn jednak widział ze swojej kapsuły jedynie błyskawice z okolicznych burz.

Temperatura w skafandrze wzrosła jeszcze trochę i gdy statek minął Ocean Indyjski, Glenn starał się ją wyregulować. Gdy statek był nad Woomera (Australia), zapaliła się lampka sygnalizująca przekroczenie dozwolonej w kabinie wilgotności. Przez resztę lotu Glenn musiał ostrożnie balansować przy chłodzeniu skafandra, aby nie przekroczyć dozwolonej wilgotności.

Będąc nadal nad Australią, zapaliła się lampka ostrzegająca przed nadmiernym zużyciem paliwa - jego zapas spadł do 62%. Kontrola lotu zaleciła Glennowi, żeby pozwalał statkowi odbiegać z kursu w celu zaoszczędzenia paliwa.

Przez dalszą część drugiej orbity, nie wystąpiło więcej problemów. Glenn kontynuował ręczne sterowanie statkiem nie pozwalając by ten za nadto odszedł z wyznaczonej pozycji. Zużywał na to jednak więcej paliwa niż system automatyczny. W czasie trwania drugiej orbity, ze zbiornika paliwa dla sterowania automatycznego ubyło 2,7 kg paliwa, a ze zbiornika sterowania ręcznego, 5,4 kg.

[edytuj] Trzecia orbita

W trakcie trzeciego okrążenia Ziemi przez statek Friendship 7, statek na Oceanie Indyjskim nie podjął próby badania zdolności obserwacyjnych pilota. Chmury nad statkiem nadal były zbyt grube.

Będąc po raz trzeci nad Australią, Glenn żartował rozmawiając z Cooper, w stacji śledzenia Muchea. Na przykład, poprosił, aby powiadomić dowódcę korpusu Marines, generała Shoupa, że trzy okrążenia Ziemi powinny być równoważne czterem godzinom zwykłego latania, czyli miesięcznemu minimum dla pilotów. Chciał też na piśmie otrzymać, że za ten lot dostanie nie niższą premię niż za zwykły lot samolotem.

W tym czasie kontrola misji monitorowała sprawę związaną z czujnikiem "Segment 51". Stacja śledzenia na Hawajach poprosiła Glenna przy przestawił przełącznik otwierania podwozia poduszkowego w pozycję "automatycznie". Gdyby kontrolka zapaliła się, ponowne wejścia w atmosferę powinno odbyć się bez odłączania ładunku wstecznego. Po tej prośbie Glenn zorientował się, że prawdopodobnie wystąpiła jakaś usterka związana z osłoną termiczną. Test przełącznika nie spowodował zapalenia się kontrolki. Glenn odnotował także, że podczas manewrowania statkiem nie słyszał ani nie czuł żadnych wstrząsów czy drgań.

Kontrola misji Mercury nadal nie była zdecydowana, co do dalszych działań. Część z kontrolerów uważała, że ładunek wsteczny powinien zostać odrzucony po manewrze hamowania, inni, że powinien zostać zachowany jako dodatkowe mocowanie osłony termicznej.

Dyrektor lotu (Chris Kraft) i dyrektor misji (Walter C. Williams) zadecydowali o nieodłączaniu ładunku wstecznego po wejściu w atmosferę. Decyzję przekazano Glennowi przez stację naziemną w Point Arguello. Ładunek wsteczny powinien zostać zachowany aż statek nie osiągnie stacji śledzenia w Teksasie.

[edytuj] Przygotowania do lądowania

Zachowanie ładunku wstecznego oznaczało, że Glenn musiał ręcznie złożyć peryskop. Powinien także włączyć sekwencję 0,05g. Friendship 7 zbliżał się do wybrzeży Kalifornii. Od startu mijały 4 godziny i 33 minuty. Statek wszedł na wysokość odpalenia silników wstecznych. Odpalił się pierwszy z nich. Glenn skomentował: "Kurczę, czuję się jakbym wracał w stronę Hawajów". W pięciusekundowych odstępach włączył się drugi i trzeci silnik wsteczny. Wysokość podczas hamowania była stabilna. Sześć minut po manewrze hamowania, Glenn ustawił statek w pozycji do wejścia do atmosfery (nos statku 14° w górę).

[edytuj] Powrót do atmosfery

Mercury-Atlas 6 wytracał wysokość w czasie szybowcowego lotu nad Stanami Zjednoczonymi, podążając w kierunku Atlantyku, gdzie miał wodować. Stacja śledzenia w Teksasie przekazała Glennowi przy zachował ładunek wsteczny do momentu, gdy przyspieszenie spadnie do 14,7 m/s². Glenn powiedział, że po minięciu Przylądka Canaveral przejdzie na ręczne sterowanie. Kontrola lotu dała sygnał Glennowi do włączenia sekwencji 0,05 g (0,49 m/s²). Mniej więcej w tym samym czasie, Glenn usłyszał dźwięki, "jakby coś małego rozbijało się o kapsułę". Do kontroli lotu przekazał: "To fala uderzeniowa na zewnątrz". Przyczyną dźwięków były taśmy przytrzymujące ładunek wsteczny, które pod wpływem tarcia pękały i uderzały w kadłub statku. System kontroli statku działał dobrze, jednak ilość paliwa do sterowania ręcznego spadła do 15%. Glenn przełączył sterowanie na "fly-by-wire" i używanie paliwa ze zbiornika sterowania automatycznego, które miało większy zapas.

Statek zaczął przechodzić przez strefę największego tarcia. Glenn mówił później o tym fragmencie lotu: "Myślałem, że ładunek wsteczny został odrzucony; widziałem odpadające kawałki czegoś przelatujące przed bulajem.". Bał się, że te kawałki to jego zniszczona osłona termiczna. Były to jednak odłamki ładunku wstecznego, który uległ zniszczeniu od tarcia w atmosferze.

Po przejściu przez strefę największego przyspieszenia, Friendship 7 zaczął trochę oscylować. Pilot nie mógł ręcznie sterować statkiem. Odchylał się on w poziomie o ok. 10° w obie strony. "Czułem się jak opadający liść", powiedział później Glenn. Oscylacje udało mu się zlikwidować włączając pomocniczy system tłumienia drgań. Zmniejszał się także ilość dostępnego paliwa. Glenn zaczął się nawet zastanawiać, czy statek pozostanie stabilny do czasu osiągnięcia wysokości potrzebnej do otworzenia spadochronów.

Paliwo w zbiorniku systemu automatycznego wyczerpało się 111 sekund przed otwarciem spadochronów, a w zbiorniku sterowania ręcznego, na 51 sekund przed. Drgania statku powróciły. Na wysokości 10 km Glenn zdecydował się na ręczne wyzwolenie spadochronów, chcąc w ten sposób przywrócić stabilność lotu statku. Nie zdążył jednak sięgnąć do przycisku, gdyż spadochrony rozłożyły się automatycznie na wys. 8,5 km, zamiast 6,4 km. Statek odzyskał spokojny lot, a Glenn zaraportował, że "wszystko jest w najlepszym porządku".

Na wysokości 5 km, otworzył się peryskop, z którego mógł korzystać załogant statku. Glenn próbował się za to rozglądać przez bulaj, który jednak był silnie okopcony i nie widział przez niego dużo. Statek kontynuuował opadanie na spadochronie hamującym. Odrzucono sekcję anten, otworzył się i w pełni rozłożył główny spadachron. Kontrola misji Mercury przypomniała Glennowi o ręcznym otworzeniu podwozia poduszkowego. Przełączył więc przycisk i pojawiła się zielona kontrolka potwierdzająca otworzenie. Rozległ się też charakterystyczny dźwięk, gdy osłona terminacza i poduszka powietrzna opadły na swoje miejsce, 120 cm poniżej kapsuły.

[edytuj] Wodowanie

Kapsuła Friendship 7 wodował około 60 km bliżej niż zaplanowano. Obliczenia dotyczące działania silników wstecznych nie brały bowiem pod uwagę tak dużego zużycia paliwa, które spowodowało mniejszą od planowanej masę statku. USS Noa, niszczyciel o kryptonimie "Steelhead", jako pierwszy wypatrzył opadającą na spadochronie kapsułę. Znajdował się od kapsuły tylko 10 km i powiadomił Glenna, że nie długo do niego dotrze. Noa zbliżbył się do kapsuły 17 minut^[1] później.

Jeden z załogantów niszczyciela usunął antenę radioboi statku, drugi zaczepił linę potrzebną do wciągnięcia kapsuły na pokład. Gdy statek znalazł się już na pokładzie, Glenn próbował opuścić kapsułę górnym włazem. Jednak z powodu wysokiej temperatury w środku, zrezygnował z tego i zdecydował o odstrzeleniu bocznego włazu. Ostrzegł załogę niszczyciela, by odsunęła się i zdetonował ładunki wybuchowe włazu (lekko przecinając sobie dłoń odskakującym detonatorem), który z hukiem odpadł. Uśmiechnięty Glenn wyszedł na pokład Noa. Jego pierwsze słowa brzmiały: "Gorąco tam było".

[edytuj] Po misji

Zarówno astronauta jak i statek przetrwali misję w dobrej kondycji. Dla USA było to ogromny sukces naukowo-techniczny i prestiż, gdyż USA stało się drugim, po ZSRR państwem na świecie mogącym wysłać człowieka w kosmos. Było też pierwszy krok amerykanów w kierunku lądowania człowieka na Księżycu.

[edytuj] MA-6 w liczbach

• Masa paliwa: 27,4 kg (16,3 kg dla sterowania automatycznego i 11,1 kg dla ręcznego)
• Przebyta odległość: 121 794 km
• Maks. prędkość: 28 234 km/h
• Maks. przyspieszenie: 7,7 g (76 m/s²)

[edytuj] Chronologia lotu MA-6

Czas od chwili staru	Wydarzenie	Opis
T+00:00:00	Start	Start rakiety z kapsułą Mercury; włączenie się zegara pokładowego
T+00:00:02	Sekwencja obrotu	Rakieta obraca się w tempie 2,5°/s z 30° do 0°
T+00:00:16	Sekwencja nachylenia	Rakieta pochyla się w tempie 0,5°/s z 90° do 0°
T+00:00:30	Włączenie kierowania radiowego	System kierowania radiowego nawiązuje łączność z rakietą, by kierować nią aż do osiągnięcia orbity
T+00:01:24	Maks. Q (ciśnienie dynamiczne)	Ciśnienie dynamiczne osiąga największą wartość (6,75 MPa)
T+00:02:10	BECO	Wyłączenie się silnika dodatkowego rakiety Atlas i odrzucenie go
T+00:02:33	Odrzucenie wieży	Niepotrzebna już wieża ucieczkowa zostaje odrzucona
T+00:02:25	Sekwencja nachylenia	Po odrzuceniu wieży, rakieta pochyla się jeszcze bardziej (zgodnie z planem)
T+00:05:20	SECO	Wyłączenie się silnika marszowego rakiety; kapsuła osiąga orbitę; prędk. 7 844 m/s
T+00:05:24	Oddzielenie się kapsuły	Rakiety odłączają kapsułę od rakiety i nadają jej prędk. 4,57 m/s
T+00:05:25	5 sekundowa sekwencja spowalniania	Automatyczny system przez 5 sekund spowalnia statek przygotowując go do manewry obrotu
T+00:05:25	Manewr obrotu	Kapsuła obraca się o 180°, osłoną termiczną w kierunku lotu; dziób jest skierowany 34° w dół - w pozycji do odpalenia silników hamujących
T+00:05:30 T+04:30:00	Działania na orbicie	Przez 3 okrążenia Ziemi trwają zaplanowane na czas lotu działania z udziałem astronauty
T+04:30:00	Sekwencja hamowania	System hamowania przez 30 sekund sprawdza czy statek ma właściwe położenie (-34° nachylenia, 0° odchylenia o toru lotu, 0° obrotu)
T+04:30:30	Hamowanie	Trzy rakiety, odpalane kolejno po 5 sekundowych przerwach (każda pracuje przez 10 sekund), wytwarzają ΔV 168 m/s
T+04:35:45	Złożenie peryskopu	Peryskop zostaje automatycznie złożony w ramach przygotowań do wejścia w atmosferę
T+04:36:15	Odrzucenie ładunku wstecznego	W tym momencie powinno dojść do odrzucenia ładunku wstecznego, jednak zrezygnowano z niego z przyczyn technicznych
T+04:36:20	Manewr zmiany położenia	Automatyczny system ponownie ustawia statek w położeniu -34° nachylenia, 0° odchylenia o toru lotu, 0° obrotu
T+04:42:15	Manewr "0,05g"	Automatyczny system kontrolujący kapsułę wykrywa rozpoczęcie wejścia w atmosferę i wprawia statek w ruch obrotowy (10°/s) w celu stabilizacji lotu
T+04:49:38	Otworzenie spadochronu hamującego	Na wysokości 8,5 km (zamiast 6,7 km) otwiera się spadochron hamujący; kapsuła opada teraz z prędkością 111 m/s
T+04:49:45	Otwarcie chrap	Na wys. ok. 6 km otwierają się chrapy łapiące świeże powietrze; następuje chłodzenie kabiny
T+04:50:15	Otwarcie głównego spadochronu	Na wys. ok. 3 km otwiera się główny spadochron; prędkość opadania zmniejsza się do 9 m/s
T+04:50:20	Rozłożenie podwozia powietrznego	Następuje ręczne włączenie podwozia powietrznego, które pompuje się i opada wraz z osłoną termiczną o 120 cm
T+04:50:20	Wyrzucenie paliwa	Automatyczne wyrzucenie resztek paliwa z pokładu kapsuły
T+04:55:30	Wodowanie	Kapsuła ląduje w wodzie, około 800 km od miejsca startu
T+04:55:30	Uruchomienie kompletu ratunkowego	Komplet składał się z zielonej flary, radiolatarni i anteny biczowej

[edytuj] Ciekawostki

• Światełko ostrzegawcze czujnika Segment 51 okazało się później skutkiem wady samego czujnika. Osłona termiczna i podwozie poduszkowe były bezpiecznie zamocowane podczas wchodzenia do atmosfery.
• John Glenn otrzymał podczas lotu dawkę promieniowania jonizującego o połowę mniejszą od oczekiwanej, z czego wynika, że sam statek okazał się bardzo dobra osłoną przed nim
• 21 lutego 1962 na farmie w RPA znaleziono dziwną metalową cześć. Po numerach na niej zidentyfikowano ją jako część rakiety nośnej, która wystrzeliła MA-6. Spadła ona na farmę po około 8 godzinach orbitowania.
• Kapsuła Mercury nr 13 użyta w tym locie jest wystawiona w Narodowym Muzeum Powietrza i Kosmosu w Waszyngtonie [1]

[edytuj] Źródła

• (en) Obszerna historia programu Mercury
• (en) NASA NSSDC Master Catalog
• (en) Rezultaty pierwszego amerykańskiego załogowego lotu orbitalnego (PDF)
• (en) Chronologia projektu Mercury - raport NASA (PDF)
• (en) Nagranie audio z misji MA-6