Merkuriusz Polski Ordynaryjny
Z Wikipedii
Merkuriusz Polski - pierwsza, najstarsza, polska, periodyczna gazeta, wydana po raz pierwszy w Krakowie 3 stycznia 1661. Nazwa pochodzi od rzymskiego boga Merkurego (z greki- Hermesa ), patrona kupców.
Wydawanie Merkuriusza zainicjowała królowa Ludwika Maria Gonzaga, żona Jana II Kazimierza.
Merkuriusz ukazywał się 1-2 razy w tygodniu w nakładzie 100-200 egzemplarzy i 8-12 stron. Powstawał w Krakowie, ale od 28 numeru jego redakcję przeniesiono do Warszawy. Autorami tekstów byli Włoch polskiego pochodzenia, Hieronim Pinocci i Jan Aleksander Gorczyn (drukarz krakowski). Artykuł wstępny pierwszego numeru zaczynał się od słów:
- Ten jest, że tak rzekę, jedyny pokarm dowcipu ludzkiego, umieć i wiedzieć jak najwięcej: tym się karmi, tym się cieszy, tym się kontentuje.
W pierwszym wydaniu najwięcej pisze się o rodach panujących, wojnach, traktatach, politycznych planach. Merkuriusza przestano wydawać w roku jego powstania. Ostatni, 41. numer ukazał się 22 lipca 1661.
[edytuj] Merkuriusz Polski Nowy, ale Dawnemu Wielce Podobny
W latach 1955-58 wydawany był w Londynie emigracyjny miesięcznik kulturalno – literacki „Merkuriusz Polski”. (Merkuriusz Polski Nowy, ale Dawnemu Wielce Podobny). W skład Redakcji wchodzli m.in.: Bogdan Czaykowski, Adam Czerniawski, Zygmunt Ławrynowicz, Bolesław Taborski.
Miesięcznik był głosem młodej inteligencji emigracyjnej. Ideologicznie był pismem pluralistycznym, ale w sumie reprezentował stanowiska na lewo od oficjalnych stanowisk starszej emigracji londyńskiej w stosunku do PRL-u, zwłaszcza w swych próbach przedarcia się przez żelazną kurtynę. Redaktorzy mieli też krytyczny stosunek do dominujących w Londynie prądów literackich reprezentowanych przez Wiadomości Mieczysława Grydzewskiego.
Przyznawana była nagroda literacka "Merkuriusza Polskiego". Jednym z jej laureatów był w 1958 roku Andrzej Kijowski.
