Mewa blada

Larus hyperboreus hyperboreus - od wyspy Jan Mayen poprzez Svalbard po Półwysep Tajmyr. Nieregularnie pojawia się na polskim wybrzeżu Bałtyku w okresie od sierpnia do lutego, jeszcze rzadziej w głębi kraju.
Larus hyperboreus pallidissimus - od Półwyspu Tajmyr po Morze Beringa.
Larus hyperboreus barrovianus -od Alski po zachodnią Kanadę.
Larus hyperboreus leuceretes - od dorzecza Mackenzie przez Archipelag Arktyczny po Grenlandię i Islandię.

Cechy gatunku: Wyraźny jedynie dymorfizm wiekowy. Dorosłe ptaki białe, o bladoszarym grzbiecie i skrzydłach, których końce są białe. Dziób żółty z czerwoną plamką na żuchwie, nogi bladoróżowe. Żółta obrączka wokół oka odróżnia ją od bardzo podobnej mewy polarnej (Larus glaucoides). Osobniki młodociane białe z gęstym brązowawym deseniem, o nasadzie dzioba i nogach bladoróżowych oraz ciemnym końcu dzioba. Szatę ostateczną osiągają w 4. roku życia. W stadium przejściowym mogą być czystobiałe o cielistej nasadzie dzioba i nogach oraz ciemnej końcówce dzioba.
Wymiary średnie: dł. ciała ok. 55-80 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 130-160 cm
waga ok. 1,0-2,7 kg
Biotop: Skaliste brzegi mórz, rzadziej nadmorska tundra. Często pojawia się w pobliżu ludzkich osiedli.
Gniazdo: Na półce skalnej, rzadziej na płaskim wybrzeżu. Gnieździ się pojedynczo lub w małych koloniach.
Jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 2-3 jaja.
Wysiadywanie: Jaja wysiadywane są przez okres 26-30 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta nabywają umiejętności latania w 40-50. dniu życia.
Pożywienie: Wszystkożerna, zjada głównie pokarm zwierzęcy, ale również odpady i jagody.
Ochrona: Gatunek chroniony.

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii, fauna Polski, ptaki Polski.