Międzygórze (województwo dolnośląskie)

Z Wikipedii


Międzygórze
Województwo	dolnośląskie
Powiat	kłodzki
Gmina	Bystrzyca Kłodzka
Położenie	50° 13' 41'' N 16° 45' 60'' E
Wysokość	560-680 m n.p.m.
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	700
Strefa numeracyjna (do 2005)	74
Kod pocztowy	57-514
Tablice rejestracyjne	DKL
Położenie na mapie Polski Międzygórze
Widok na Międzygórze

Wodospad Wilczki

Międzygórze (niem. Wölfelsgrund) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka w Sudetach Wschodnich na wysokości 570-670 m n.p.m; w dolinie u podnóża Śnieżnika. Około 700 mieszkańców. Dojazd z Bystrzycy Kłodzkiej lub Domaszkowa tylko komunikacją PKS. Osiedla założone w XVI wieku przez drwali i węglarzy. W wieku XIX rozwinęło się w popularną miejscowość klimatyczną z charakterystyczną drewnianą zabudową w stylu szwajcarskim.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego. Duży ośrodek turystyczno-wypoczynkowy, ok. 30 domów wczasowych i pensjonatów, wyciąg narciarski i bardzo dogodna baza wypadowa dla pieszych wycieczek w Masyw Śnieżnika. Dobrą bazę noclegową i dla ruchu turystycznego stanowią schroniska PTTK "Na Śnieżniku" i "Na Iglicznej". Na górze Igliczna usytuowany jest kościół pątniczy pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej z 1781-1782, gdzie znajduje się cudowny obraz oraz ruchoma drewniana szopka. Miejscowość położona jest w obrębie Masywu Śnieżnika w polskich Sudetach Wschodnich, w głęboko wciętej w zbocze Śnieżnika dolinie potoku Wilczki oraz Bogoryi.

W przełomie Wilczki znajduje się wodospad wysokości 22 metrów. Przed powodzią w 1997 roku wodospad miał wysokość 27 metrów i formę kaskady. Był on wówczas pierwszym co do wysokości w Sudetach ( ex aequo z Wodospadem Kamieńczyka w Karkonoszach ).

Dawny niemiecki kurort. Dużo drewnianych i kamienno-drewnianych domów w stylu tyrolskim. W okolicy lasy bukowe, wyżej świerkowe. Liczne skałki. Do jego największych zalet należy duża ilość szlaków turystycznych, oraz kilka znanych obiektów: wodospad Wilczki, kaplica Matki Boskiej Śnieżnej oraz zapora przeciwpowodziowa.

[edytuj] Turystyka

Do najciekawszych szlaków turystycznych należą:

na Śnieżnik z widokiem na Mały Śnieżnik, Smrekowiec i Średniak,
z pięknymi widokami przede wszystkim na Średniaka,
przez pasmo Żmijowca,
na Przełęcz Puchaczówkę.

Godnym uwagi jest również rezerwat ścisły im. Stefana Żeromskiego obejmujący przełom rzeki Wilczki z wodospadem jego imienia. Na terenie rezerwatu rosną dorodne okazy świerka nasiennego, z których pozyskuje się nasiona dla hodowli sadzonek. Przełom Wilczki wraz z wodospadem stanowi miejsce częstych ćwiczeń jednostek specjalnych policji lub wojska. W centrum Międzygórza znajduje się fontanna, która w okresie zimowym, po zamarznięciu wody stanowi osobliwą i przepiękną atrakcję turystyczną. Międzygórze stanowi również częste miejsce spotkań esperantystów z całego świata.

Charakterystyczna zabudowa Międzygórza to domy drewniane w stylu tyrolskim z przepięknymi rzeźbieniami, krużgankami, balkonikami i balustradami. Do ciekawszych obiektów w tym stylu należą domy wczasowe "Gigant" i "Gigant II" jak również budynek poczty, obecnie remontowany i przekształcany w luksusowy pensjonat, oraz zabytkowy, drewniany kościółek parafialny z 1740-1742.Godne uwagi jest też Sanktuarium Matki Bożej Śnieżnej na Górze"Iglicznej"

[edytuj] Zabytki

W Międzygórzu i okolicach znajduje się kilka obiektów wpisanych do rejestru zabytków^[1].

Historyczny układ urbanistyczny z XVI-XX w.
Drewniany kościół, pierwotnie ewangelicki, obecnie należący do parafii św. Józefa Oblubieńca NMP, z barokowym wystrojem wnętrza, zbudowany w latach 1740-1742; początkowo pełnił funkcję kaplicy cmentarnej^[2].
Kościół pątniczy pw. Matki Bożej Śnieżnej na Górze Iglicznej.
Kaplica górska z I poł XX w.
Budynek sanatorium "Gigant" przy ul. Sanatoryjnej 5.
Drewniany pensjonat "Mimoza III" przy ul. Sanatoryjnej 13, z pierwszej ćwierci XX w.
Pensjonat "Krokus" przy ul. Wojska Polskiego 32 z początków XX w.

Przypisy

↑ Rejestr zabytków nieruchomych, nry rej.: 680/WŁ z 8.12.1977, 222/698/WŁ z 14.12.1978, 223/1976 z 22.12.1971, 224/1019/WŁ z 14.05.1984, 649/WŁ z 30.12.1976, 1408/WŁ z 8.08.1994, 225/1280/WŁ z 18.11.1989.
↑ Adam Bałabuch, Stanisław Chomiak, Marek Korgul, Wiesław Mróz, Stanisław Szupieńsko: Schematyzm Diecezji Świdnickiej. Świdnica: Świdnicka Kuria Biskupia, 2005. ISBN 83-921533-0-8.