Wodospad Wilczki
Z Wikipedii
Współrzędne: 50°15'30" N 16°45'30" E
| Rezerwat przyrody "Wodospad Wilczki" |
|
 Fragment rezerwatu z wodospadem Wilczki |
|
| Rodzaj rezerwatu | Krajobrazowy |
| Charakter | skalny,leśny |
| Mezoregion | Sudety Wschodnie |
| Data utworzenia | 1958 |
| Powierzchnia | 2,86 ha |
| Położenie | 50° 15' 30'' N 16° 45' 30'' E |
|
Położenie na mapie Polski
  Rezerwat przyrody
"Wodospad Wilczki" |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Rezerwaty przyrody w Polsce | |
Wodospad Wilczki (dawniej nazywany również Wodogrzmoty Żeromskiego, niem. Wölfelsfall) – wodospad na rzece Wilczka oraz rezerwat przyrody w Masywie Śnieżnika (Sudety Wschodnie), w pobliżu Międzygórza.
Spis treści |
[edytuj] Wodospad
Wysokość wodospadu wynosi 22 m. Jest to drugi co do wielkości wodospad w polskich Sudetach, po Wodospadzie Kamieńczyka. Przed wielką powodzią w 1997 r. woda spadała z wysokości o 5 metrów większej. Powódź wymyła wtedy, jak się okazało, sztucznie wykonany próg z początków XIX w.. Przed 1945 r. wysokość wodospadu sięgała nawet 30 m. Wody spadają z progu szerokości ok. 3 m do niewielkiego kotła eworsyjnego wyżłobionego w mniej odpornych łupkach łyszczykowych. Zimą wokół kaskady tworzy się efektowny lodospad.
Skały progu i wąwozu zbudowane są z gnejsów gierałtowskich. Wąwóz za wodospadem, mający szerokość ok. 3 m, 20 m długości i 15 m głębokości, nazywany jest kanionem amerykańskim. Po ok. 300 m Wilczka wypływa w dużo szerszą dolinę, przegrodzoną dalej tamą wybudowaną tu w 1908 r.
[edytuj] Rezerwat przyrody
Położony jest na wysokości 570 m n.p.m. na terenie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego, zajmując powierzchnię 2,86 ha. Obejmuje teren wokół wodospadu, kotła i przełomu Wilczki. Założony został w 1958 r. Na terenie rezerwatu rośnie stary las bukowy z domieszką jodły, jawora i świerka. Występują tu m.in. następujące gatunki roślin: żywiec gruczołowaty, marzanka wonna, kokoryczka okółkowa, przenęt purpurowy, wydmuchrzyca pospolita, wietlica samicza, zachyłka oszczepowata, nerecznica szerokolistna, gajowiec żółty, kostrzewa leśna. Chłodny, ciemny i wilgotny mikroklimat sprzyja również bujnej wegetacji mszaków.
Dno wąwozu i jego ujście porastają ziołorośla lepiężnikowe z wilgociolubnymi gatunkami roślin, takimi jak lepiężnik biały, miłosna górska, modrzyk górski i miesięcznica trwała.
[edytuj] Turystyka
Pierwszy znany opis tego miejsca pochodzi z 1781 r. i wyszedł spod pióra H. Reissera. Przełom rzeki uchodził wtedy za niepokonany, aż do 1834 r., gdy oficerowie Lutz i von Leuthold przepłynęli go wpław. Od końca XVIII w. był celem częstych wycieczek organizowanych z okolicznych kurortów – Lądka i Długopola-Zdroju. W XIX w., za czasów królewny Marianny Orańskiej powyżej wodospadu powstał mały park z fontanną, a otoczenie urządzono w stylu romantycznego ogrodu. Z inicjatywy rodzeństwa Neglerów wybudowano schody, poręcze i kładki z dojściami na punkty widokowe oraz na dno wąwozu. Za zwiedzanie wodospadu pobierano wówczas opłatę. Po dawnym założeniu parkowym do dziś nie przetrwały żadne ślady.
Obecnie zwiedzanie jest ogólnodostępne w ramach wytyczonych w rezerwacie ścieżek.
W pobliżu przechodzi czerwony szlak z Międzygórza na górę Igliczną.- Dla zwiedzających ponad wodospadem przerzucony jest stalowy mostek oraz bezpieczny punkt widokowy po przeciwnej stronie.
- Na terenie rezerwatu wytyczone są dwie dydaktyczne ścieżki przyrodnicze.
- Kilkadziesiąt metrów od wodospadu, przy drodze do Międzygórza, znajduje się parking samochodowy.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Galeria fotografii i efektowne zdjęcie
- Szerszy opis turystyczny wodospadu
- Galeria fotografii, również archiwalnych
[edytuj] Bibliografia
- Krzysztof R. Mazurski Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, SUDETY Oficyna Wydawnicza Oddziału Wrocławskiego PTTK, Wrocław 1995, ISBN 83-85550-48-8
