Mięguszowiecki Szczyt

Z Wikipedii

Współrzędne: 49°11'14" N 20°03'36" E49.1872222 20.06 (Mięguszowiecki Szczyt)

Mięguszowiecki Szczyt Wielki
Kilometrowej wysokości wschodni filar Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego
Państwo	Polska /  Słowacja, Europa
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2438 m n.p.m.
Wybitność	207 m
Data zdobycia	28 czerwca 1877
Pierwsze wejście	Ludwik Chałubiński z przewodnikami Wojciechem Rojem i Maciejem Sieczką

Mięguszowiecki Szczyt Wielki (słow. Veľký Mengusovský štít), 2438 m n.p.m., znajduje się pomiędzy Cubryną (oddziela je Hińczowa Przełęcz) a Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (oddziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia 2340 m n.p.m.). Jest to drugi co do wysokości szczyt w Polsce (20. w Tatrach) i najwyższy z Mięguszowieckich Szczytów. Jego ściany opadają pionowo w dół ok. 900 m (szczyt położony jest 1043 m nad lustrem wody Morskiego Oka). Szczyt ma dwa wierzchołki: zachodni (główny) i wschodni. W północno-wschodniej części ściany widoczna jest długa na ok. 700 m grzęda, tzw. Filar Mieguszowiecki rozdzielająca ścianę na część północną i wschodnią. Filar opada wprost z niższego wierzchołka szczytu. W dolnej części zmienia się w trójkątną, urwistą ścianę opadającą na piargi. Filar wraz z tą ścianą ma wysokość ok. 880 m. Wschodnia ściana (ok. 400 m wysokości) opada od wschodniego wierzchołka w kierunku Mięguszowieckiego Kotła. Jej lewą krawędź stanowi żleb schodzący z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. W kotle (tzw. Bandziochu) widocznym znad Morskiego Oka, zalega największy w polskich Tatrach, noszący cechy szczątkowego lodowca, płat wiecznego śniegu (tzw. śnieżnik). Przez środkową część ściany jest poprowadzona bardzo trudna droga wspinaczkowa, tzw. Droga Świerza. Nazwa upamiętnia taternika Mieczysława Świerza, który wraz z Janem Humpolą przeszedł ścianę w dniu 22 września 1921 r.

Urwiska części północnej opadają w kierunku Morskiego Oka. Ściana ta dzieli się na trzy części – najwyższa partia, tzw. kopuła ściany szczytowej na wysokość ponad 200 m, część środkowa opada od ukośnej, trawiasto-piarżystego galeryjki do Małego Kotła Mięguszowieckiego, w którym nawet latem często widoczny jest znad Morskiego Oka płat śniegu. Ścianę nad kotłem przecinają trzy żleby. Poniżej kotła znajduje się dolna część ściany. Północno-zachodnia ściana o wysokości 230 m opada na Wielką Galerię Cubryńską. Południowa ściana Mięguszowieckiego Szczytu do Doliny Hińczowej, na północ od Wielkiego Stawu Hińczowego. Przecina ją ukośna galeryjka. Od strony zachodniej ścianę ogranicza długa rynna, którą poprowadzona jest droga wspinaczkowa nazywana drogą Komarnickiego (od imienia taternika, który wraz z Jadwigą Rogulską i Romanem Komarnickim przeszli nią na szczyt w dniu 5 sierpnia 1910.

Pierwsze wejścia na Mięguszowiecki Szczyt:

• latem – Ludwik Chałubiński z przewodnikami: Wojciechem Rojem i Maciejem Sieczką 28 czerwca 1877;
• zimą – Ernst Dubke, Alfred Martin, Johann Breuer i Johann Franz 13 lutego 1906

Powyżej Hińczowej Przełęczy, w zachodniej grani Mięguszowieckiego Szczytu, znajduje się Mięguszowiecka Turniczka (ok. 2360 m n.p.m.), jest to pierwsza od strony przełęczy, wyraźnie górująca nad granią turnia.

Mieguszowiecka Turniczka jest nieco wysunięta w kierunku południowym, stąd wyraźnie widoczna jest od południa, z Hińczowej Doliny.

Pierwsze odnotowane wejście na Mięguszowiecką Turniczkę (podczas wejścia na szczyt Mięguszowieckiego Szczytu zachodnią granią) – Zygmunt Czerny, Jan Czerwieński, Feliks Tylka 31 sierpnia 1907 r.