Michał I Uzurpator

Z Wikipedii

Michał I Bragança, port. Miguel I, Miguel Maria do Patrocínio João Carlos Francisco de Assis Xavier de Paula Pedro de Alcântara António Rafael Gabriel Joaquim José Gonzaga Evaristo de Bragança e Bourbon (ur. 26 października 1802, w Lizbonie - zm. 14 listopada 1866, w Karlsruhe) - drugi syn króla Jana VI i Charlotty Joachimy Burbon, infantki hiszpańskiej. Był trzydziestym (lub według innych historyków - trzydziestym pierwszym) królem Portugalii i Algarve w latach 1828-1834 (podczas portugalskiej wojny domowej).

Michał był konserwatystą i admiratorem Cesarstwa Austriackiego, pod przewodnictwem swojego nauczyciela - Klemensa Lothara von Metternich. Stanął na czele dwóch rewolt przeciwko swojemu ojcu - w latach 20. XIX wieku i dlatego został natychmiast wygnany z ojczyzny.

[edytuj] Samozwańczy król

W 1826 został zaręczony ze swoją młodą siostrzenicą - Marią II da Gloria. W następstwie tego wydarzenia, Michał ogłosił sam siebie, regentem (dnia 26 lutego 1828) i następnie przejął tron jako wyłączny monarcha (23 czerwca 1828). Tym samym obalił konstytucję swojego brata Piotra IV, króla Portugalii i cesarza Brazylii.

Michał szukał ciągle międzynarodowego poparcia dla jego reżimu. Rząd księcia Wellingtona w Wielkiej Brytanii i Irlandii upadł w 1830, zanim mógł on formalnie uznać Michała za króla. W 1831 brat Michała - Piotr abdykował z tronu Brazylii i zajął Azory (skąd poprowadził swoją flotę na Portugalię). Po 3-letniej wojnie domowej, Michał został wreszcie zmuszony w Evoramonte do abdykacji, dnia 26 maja 1834 i wysłany na wygnanie przez zwycięskiego Piotra.

Ostatnia Monarchistyczna Konstytucja z 1838 w artykule 98 kategorycznie wykluczyła Michała i jego potomków jako możliwych następców tronu portugalskiego. Również w Hiszpanii, 15 stycznia 1837, w trakcie trwania I wojny karlistowskiej (1833-1839), Kortezy wykluczyły Michała i jego potomków jako możliwych następców tronu hiszpańskiego. Kortezy powołały się na fakt, że Michał spiskował ze swoim wujem - I pretendentem karlistów do tronu - Don Carlosem, hrabią Molina. Dwie siostry Michała - Teresa i Francisca (obie były kolejno żonami Don Carlosa) oraz ich dzieci, zostali również wykluczeni. Sam Michał resztę swojego życia spędził na wygnaniu. Zmarł w Karlsruhe, w Niemczech.

[edytuj] Małżeństwo

W 1851, w wieku 48 lat, Michał ożenił się z księżniczką Adelajdą Löwenstein-Wertheim-Rosenberg (1831-1909). Para miała 7 dzieci, a Michał już po swojej śmierci, nazywany był dziadkiem Europy. Wdowa po nim zadbała, aby ich córki wyszły za mąż za świetnie urodzonych kawalerów. Dzieci Michała i Adelajdy:

1. Maria das Neves (1852-1941), żonę Don Alfonso Carlosa, księcia San Jaime, infantka hiszpańskiego, karlistowskiego pretendenta do tronu,
2. Miguel (1853-1927), księcia Braganza, męża Elżbiety Marii Thurn und Taxis (dziadka obecnego pretendenta do tronu Duarte Pio),
3. Maria Teresa (1855-1944), trzecią żonę Karola Ludwika, arcyksięcia austriackiego,
4. Maria José (1857-1943), drugą żonę Karola Teodora, księcia bawarskiego (brata cesarzowej Elżbiety "Sissi"),
5. Aldegundes, księżną Guimaraes (1858-1946), drugą żonę Henryka Parmeńskiego, hrabiego Bardi (syna Karola III Parmeńskiego)
6. Maria Anna (1861-1942), żonę Wilhelma IV, Wielkiego Księcia Luksemburga,
7. Maria Antónia (1862-1959), drugą żonę Roberta Parmeńskiego.

Michał miał również nieślubne dziecko:

1. Marię da Assunção Carmo e Bragança (1831-1910), naturalna córkę ze związku z portugalską arystokratką, mieszkającą w Rzymie - Antonią Franciscą Ribeiro e Carmo. Maria została oficjalnie uznana przez ojca w 1839.