Robert Parmeński

Z Wikipedii

Robert I Burbon-Parmeński, wł. Roberto I Carlo Luigi Maria di Borbone (9 lipca 1848 – 16 listopada 1907) - ostatni panujący książę Parmy i Piacenzy w latach 1854-1859 (później jego księstwo zostało włączone do Włoch).

Spis treści

1 Dzieciństwo
2 Wygnanie
3 Rodzina
4 Śmierć

[edytuj] Dzieciństwo

Urodził się we Florencji jako najstarszy syn Karola III Burbona, księcia Parmy, i Ludwiki d'Artois, córki Karola Ferdynanda, księcia de Berry (syna króla Francji - Karola X Burbona). Odziedziczył księstwo w 1854, po tym jak jego ojciec został zamordowany. Miał wtedy zaledwie 6 lat, więc jego matka została regentką.

[edytuj] Wygnanie

Kiedy Robert miał 11, jego księstwo, podobnie jak wszystkie inne włoskie księstwa, zostało włączone do Włoch przez oddziały króla Sardynii. Były książę i jego rodzina cieszyli się jednak znacznym majątkiem i podróżówali prywatnym pociągiem z jednego zamku rodzinnego do drugiego (z Schwarzau am Steinfeld, niedaleko Wiednia, Villa Pianore, w północnych Włoszech, do wspaniałego zamku w Chambord, we Francji).

[edytuj] Rodzina

Pierwsze małżeństwo

W 1869 (na wygnaniu) Robert poślubił Marię Pię Burbon, księżniczkę Obojga Sycylii (1849-1882), córkę króla Ferdynanda II. Maria Pia była kuzynką Roberta i urodziła mu 12 dzieci:

Marię Luizę (1870-1899), żonę Ferdynanda I Koburga - króla Bułgarii,
Ferdynanda (1871),
Ludwikę Marię (1872-1943), opóźnioną umysłowo,
Henryka (Enrico) (1873-1939), tytularnego księcia Parmy jako Henryk I (1907-1939), opóźnionego umysłowo,
Marię Imacolatę (1874-1914), opóźnioną umysłowo,
Józefa (Giuseppe) (1875-1950), tytularnego księcia Parmy (1939-1950), opóźnionego umysłowo,
Marię Teresę (1876-1959), opóźnioną umysłowo
Marię Pię (1877-1915), opóźnioną umysłowo,
Beatrice (1879-1946), żonę Pietro - hrabiego Lucchesi Palli,
Eliasza (1880-1959), księcia Parmy, głowę rodziny Burbonów-Parmeńskich (1950-1959),
Marię Anastazję (1881),
Augustę (1882).

Maria Pia zmarła przy narodzinach Augusta. Nie wiadomo, czy ostatnie 2 dzieci, podobnie jak sześcioro ich rodzeństwa również było opóźnione umysłowo.

Drugie małżeństwo

Robert ożenił się ponownie, w 1884, z Maria Antoniną Portugalską (córką króla Michała I Uzurpatora i Adelajdy Löwenstein-Wertheim-Rosenberg). Maria Antonia urodziła Robertowi również 12 dzieci:

Marię della Neve Adelaide (1885-1959), zakonnicę w klasztorze benedyktynek, w Solesmes, we Francji,
Sixtusa (Sisto, Sixte) (1886-1934), męża Hedwigi de La Rochefoucauld,
Xaviera (1889-1977), księcia Parmy, głowę rodziny Burbonów-Parmeńskich (1974-1977), karlistowskiego pretendenta do tronu Hiszpanii, męża Madeleine de Bourbon-Busset,
Francescę (1890-1978), również zakonnicę w klasztorze benedyktynek, w Solesmes, we Francji,
Zytę (1892-1989), żonę Karola I Habsburga - cesarza Austrii,
Felixa (1893-1970), męża swojej siostry ciotecznej, Charlotty - Wielkiej Księżnej Luksemburga,
René (1894-1962), męża Margrethe Duńskiej,
Marię Antonię (1895-1937), również zakonnicę w klasztorze benedyktynek, w Solesmes, we Francji,
Isabellę (1898-1984), zmarłą bezpotomnie,
Ludwika (Luigi) (1899-1967), męża Marii Francesci Sabaudzkiej,
Henriettę (1903-1987), zmarłą bezpotomnie,
Tomasza (Gaetano) (1905-1958), męża Margarete Thurn und Taxis.

[edytuj] Śmierć

Niecałe 4 miesiące po śmierci Roberta, w 1907, Wielki Marszałek na dworze austriackim, ogłosił, że 6 najstarszych dzieci Roberta z jego pierwszego małżeństwa, zostało wykluczonych z dziedziczenie (były one opuźnione umysłowo). Nie dotyczyło to najmłodszego syna Roberta z tego małżeństwa - Eliasza, księcia Parmy jako jego pierwszego dziedzica. Eliasz jako jedyny ze swojego rodzeństwa (rodzonego) miał swoje dzieci i został oficjalnym opiekunem niepełnosprawnego rodzeństwa. Później przyrodni bracia Eliasza; Sixte i Xavier, próbowali podzielić rodzinną fortunę, ale przegrali sprawę we francuskim sądzie.

Kilku młodszych synów Roberta służyło w austriackiej armii.

Poprzednik
Karol III Burbon