Mieczysław Horszowski
Z Wikipedii
Mieczysław Horszowski - (ur. 23 czerwca 1892 we Lwowie, zm. 22 maja 1993 w Filadelfii) - polski pianista, pochodzenia żydowskiego.
Rodzina Mieczysława Horszowskiego była pochodzenia żydowskiego, jednak wyznawała katolicyzm.
Uczył się grać u Karola Mikuli. W wieku siedmiu lat wyjechał do Wiednia, gdzie pobierał nauki u Teodora Leszetyckiego.
W 1901 r. zadebiutował publicznie w Warszawie, grając koncert fortepianowy Beethovena No. 1. Jako dziecko odbył turnee po Europie i Stanach Zjednoczonych.
W 1905 r. Horszowski zagrał dla Gabriel Fauréi spotkał się z Camille Saint-Saëns w Nicei. W 1911 roku Horszowski przestał koncertować, aby rozpocząć studia literatury, filozofii i historii sztuki w Paryżu. Pablo Casals namówił Horszowskiego, aby powrócił do gry na fortepianie. Po I wojnie światowej, Horszowski zamieszkał w Mediolanie. W 1940 r. przed wkroczeniem Niemców do Paryża przeprowadził się do Nowego Jorku.
Po II wojnie światowej często dawał koncerty z Pablo Casals, Aleksandrem Schneiderem i Józefem Shigetim. W 1957 roku Horszowski wykonał serię solowych koncertów, na których grał głównie Beethovena. Od 1960 r. dodał do swojego repertuaru sonaty Mozarta.
Jego innymi ulubionymi kompozytorami byli: Arthur Honegger, Vincent d'Indy, Bohuslav Martinů, Igor Strawiński, Karol Szymanowski i Heitor Villa-Lobos.
Mieczysław Horszowski nagrywał płyty w takich wytwórniach jak m.in: HMV, Columbia Records, RCA, Deutsche Grammophon, Nonesuch Records i inne. Jego uczniami byli między innymi: Richard Goode, Anton Kuerti, Murray Perahia oraz Peter Serkin.
Francuski krytyk André Tubeuf powiedział: Horszowski był zarówno bardzo żydowski, jak i bardzo katolicki, tak potrafią tylko Polacy.
