Mieczysław Skorupiński
Z Wikipedii
Mieczysław Skorupiński (ur. 20 stycznia 1919) – kapitan Wojska Polskiego, oficer polskiego wywiadu wojskowego (Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego), zbiegły na Zachód w 1958 roku.
Spis treści |
[edytuj] Wykształcenie i działalność w KZMP
Mieczysław Skorupiński urodził się w niewielkim miasteczku Zilupe na Łotwie, tuż przy granicy z Rosją. Był synem Salomona i Soni z domu Arinu. Na początku lat dwudziestych cała rodzina Skorupińskich przyjechała do Polski i osiadła w Kaliszu, gdzie otworzyła mały zakład szewski. W 1933 roku po ukończeniu siedmioletniej szkoły powszechnej Mieczysław rozpoczął naukę w miejscowym gimnazjum państwowym. W tym samym roku, za namową ojca, który był członkiem i sympatykiem Komunistycznej Partii Polski, wstąpił do nielegalnej organizacji Pionier, a parę miesięcy później był już członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Po paromiesięcznej działalności w KZMP został wskazany prawdopodobnie przez informatora policji (PP) i aresztowany. Skazany przez Sąd Okręgowy w Kaliszu na pobyt w zamkniętym zakładzie poprawczym. Skorupiński wykorzystując chwilową przepustkę uciekł z kraju.
[edytuj] Za granicą
Po ucieczce z Polski trafił do Belgii, gdzie po czterech miesiącach bezskutecznego poszukiwania pracy przeniósł się do stolicy Francji, Paryża. Gdy powtórzyło się to samo co w Belgii, Mieczysław postanowił wyjechać do ogarniętej wówczas wojną domową Hiszpanii. O swoich przeżyciach w Hiszpanii pisał -
Zostałem przydzielony do 13 Brygady imienia J. Dąbrowskiego. Służbę w jednostce tej rozpocząłem jako szeregowiec, awansując kolejno na podoficera i następnie porucznika oraz objąłem dowództwo nad sekcją CKM-ów. W 1938 roku, w październiku, zostałem ranny i wzięty do niewoli. Przebywałem w różnych więzieniach, obozach i na przymusowej pracy w kamieniołomie.
Gdy w 1943 roku wojska III Rzeszy okupowały niemal całą Europę i część Związku Radzieckiego, Skorupiński przebywał w więzieniu hiszpańskim. W marcu tego samego roku (tj. 1943) władze tego kraju zdecydowały się wypuścić na wolność wszystkich obcokrajowców przebywających w obozach i więzieniach. Skorupiński wraz z grupą tzw. dąbrowszczaków trafił do Gibraltaru i po kilku miesiącach dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako operator prasy w fabryce tłoków. Pod koniec grudnia 1944 roku wstąpił do polskiej marynarki handlowej i pływał w charakterze maszynisty na kilku statkach. W czasie jednego z rejsów podczas komunistycznej agitacji (co Skorupiński bardzo często lubił robić) wywiązał się spór z innym członkiem załogi, co zakończyło się postrzeleniem Skorupińskiego w brzuch - raniony ze statku trafił do szpitala.
[edytuj] Powrót do Polski
Po wyjściu ze szpitala rozpoczął pracę w Konsulacie Generalnym PRL w Londynie i w połowie września 1946 roku wrócił do Polski. Po przybyciu do kraju został skierowany do KC PPR i oddelegowany do wojska w stopniu porucznika. Następnie pod koniec grudnia 1946 roku rozpoczął służbę w wywiadzie wojskowym Oddziale II Sztabu Generalnego LWP, na stanowisku referenta. Po trzech latach służby (tj. w 1949 roku) został awansowany do stopnia kapitana i został kierownikiem Sekcji 1 w Wydziale III (Morskim). W tym samym czasie ożenił się z Krystyną Fryd. Kariera wojskowa Mieczysława Skorupińskiego załamała się wkrótce po usunięciu z wywiadu nieoficjalnego patrona tzw. dąbrowszczaków gen. bryg. Wacława Komara, szefa Oddziału II od grudnia 1949 do 1950 roku. W specjalnej opinii sporządzonej na początku grudnia 1950 roku dla potrzeb nowego kierownictwa Oddziału II, podpułkownik Adam Kornecki, zastępca szefa Wydziału III, w którym służył Skorupiński, w następujący sposób ocenił swojego podkomendnego:
Wartości służbowe - Oficer zdyscyplinowany, pracuje chętnie lecz niesystematycznie i powierzchownie. Pracował samodzielnie i w poszczególnych wypadkach miał pozytywne wyniki. Na ogół wymaga jednak stałej kontroli i kierownictwa. W pracy posuwał się utartymi drogami i nie wykazywał specjalnej inicjatywy. Z podległymi mu oficerami współpracował zgodnie, zyskując sobie ich sympatię i zaufanie. Po dłuższym okresie współpracy w Sekcji zauważono pewne objawy kumoterskich stosunków. Znajomość przepisów służbowych dobra. Dba o przestrzeganie tajemnicy służbowej. Stosunek do przełożonych poprawny.
2 marca 1951 roku Skorupińskiego odkomendowano do dyspozycji szefa Departamentu Personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej i dwa tygodnie później, rozkazem ministra ON numer 203 z 14 marca 1951 roku, przeniesiono do rezerwy.
[edytuj] Służba pozawojskowa
Po odejściu z wojska Skorupiński otrzymał polecenie objęcia funkcji kierownika Linii Lewantyjskiej w Polskich Liniach Oceanicznych, a w październiku został awansowany na stanowisko naczelnego dyrektora Polskiej Żeglugi Morskiej w Szczecinie, następnie w Gdyni. W październiku 1957 roku z nieznanych przyczyn został odwołany z obejmowanego stanowiska i przesunięty na znacznie niższe - szkolnego asystenta pokładowego PLO. Prawdopodobnie zaszokowanie odsunięciem do rezerwy a następnie zablokowanie dobrze malującej się kariery w PLO spowodowało decyzję Skorupińskiego o dezercji. W środę 22 października 1958 roku Skorupiński uciekł (zdezerterował) z jednego z zachodnioeuropejskich portów. W Polsce zostawił żonę i dwoje dzieci.
Dalsze losy Mieczysława Skorupińskiego nie są znane, w kraju nie wszczęto postępowania karnego, pozbawiono go jedynie stopnia oficerskiego.
[edytuj] Bibliografia
- Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2004, ISBN 83-7399-074-7.
