Mikołaj Prus-Więckowski

Z Wikipedii

Grób rodziny Prusów-Więckowskich

Mikołaj Kazimierz Prus-Więckowski inżynier (ur.1889 (inne źródła 1890) Stary Konstantynów na Podolu - zm.1964 w Michałowicach k/Warszawy). Generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego, oficer armii carskiej, oficer Wojska Polskiego.

Ukończył Korpus Kadetów i Oficerską Szkołę Artylerii w Petersburgu. Od 1910 oficer carskiej artylerii. Podczas I wojny światowej walczył na froncie austriackim. Po rewolucji 1917 studiował na Politechnice w Kijowie.

W 1918 rozpoczął służbę jako ułan 3 pułku ułanów. W l. 1919- 1920 dowódca baterii w 1 dywizjonie artylerii konnej, dowódca szwadronu 22 pułku ułanów na froncie bolszewickim. Rotmistrz z 1920. W stopniu majora w 1920 ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Po kursie wyznaczony na zastępcę dowódcy 22 pułku ułanów. W l. 1923 - 1924 instruktor wyszkolenia w Centrum Wyszkolenia Kawalerii i ponownie dowódca 22 pułku ułanów. W l. 1929 - 1939 dowódca 4 pułku strzelców konnych. Podpułkownik z 1924, pułkownik z 1932. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, walczył jako zastępca dowódcy (Mazowieckiej Brygady Kawalerii). Przeszedł jej szlak bojowy od granicy pruskiej po południową Lubelszczyznę Po kampanii wrześniowej pracował jako robotnik rolny w Lubelskim, nie służył w armii podziemnej. Od lipca 1944 w Ludowym Wojsku Polskim, początkowo zastępca, potem od października 1944 dowódca 7 Dywizji Piechoty w 2. Armii WP. W składzie 2 Armii Wojska Polskiego odbył kampanię 1945. W maju 1945 awansowany na generała brygady. Później dowódca 1 Dywizji Kawalerii. W l. 1945 - 1948 dowódca Okręgu Wojskowego V w Krakowie. Generał dywizji z 1947. Uczestnik akcji Wisła. Uczestniczył z generałem K. Świerczewskim w jego ostatniej inspekcji w Bieszczadach. W l. 1948 - 1951 attache wojskowy w Moskwie, potem dyrektor Biura Wojskowego w Ministerstwie Rolnictwa. Od 1959 w stanie spoczynku. Osiadł w Michałowicach, gdzie zmarł.

Absolwent Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Kijowskiej. Jego żona Wanda z domu Dzianott de Castellati i 13-letni syn Janusz zginęli w Warszawie w 1944 roku w czasie Powstania Warszawskiego, a ich grób znajduje się na Cmentarzu Powstańców Warszawy.