Mroczek posrebrzany

Z Wikipedii

Mroczek posrebrzany

Systematyka

Vespertilio

mroczek posrebrzany

Nazwa systematyczna

Vespertilio murinus

Linnaeus, 1758

Status ochronny

Kategoria zagrożenia (CzKGZ)
EX	EW	CR	EN	VU	NT	LC

Kategoria: niższego ryzyka

Systematyka w Wikispecies

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Mroczek posrebrzany (Vespertilio murinus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z rodziny mroczkowatych licznie reprezentowanej w Polsce.

[edytuj] Opis

Długość ciała wynosi: 55 - 65 mm, rozpiętość skrzydeł: 260 - 305 mm, masa ciała : 10 - 18 g. Długość ogona wystająca poza błonę ogonową: 4-5 mm. Długość przedramienia 39,6 - 48,6 mm. Nietoperz średniej wielkości o charakterystycznych dość wąskich skrzydłach. Futerko na grzbiecie dwubarwne: nasada od ciemnoszarej do szarobrunatnej, ze srebrzyście przyprószonymi końcówkami sierści (stąd jego nazwa). Futro na brzuchu najczęściej koloru jasnoszarego lub popielatego, chociaż zdarzają się osobniki o brązowym futrze na brzuchu. Kolory futerka są ostro rozgraniczone na bokach ciała, szczególnie w okolicy szyi. Pyszczek, błony lotne oraz uszy bardzo ciemne. Skrzydła wąskie. Uszy małe, bardzo długie, nie stykające się ze sobą. Koziołek krótki, gruby, równomiernie zaokrąglony, sięgający połowy długości ucha. Błona skrzydłowa przyczepiona do nasady palców stopy. Ostroga sięga do połowy odległości między piętą, a ogonem. Poza nią wystaje płatek wzmocniony poprzeczną chrząstką. Jest to jedyny krajowy nietoperzy, posiadający dwie pary sutków. Mroczka posrebrzanego łatwo poznać po charakterystycznym głosie wydawanym podczas lotu, przypominającym cykanie świerszcza.

[edytuj] Występowanie

W Polsce występuje na całym terenie kraju, poza niektórymi regionami spotyka się go jednak rzadko. Na wschodzie jest bardziej pospolity niż na zachodzie, jednak rozród jego stwierdzono jedynie na Wyżynie Małopolskiej, w Puszczy Białowieskiej, Bieszczadach i na Pomorzu, łącznie z Doliną Dolnej Wisły. Zajmuje głównie tereny górzyste, zalesione, obecnie coraz częściej jest spotykany także w wielkich miastach, gdzie pojawia się licznie jesienią i zimą.

[edytuj] Biotop

Spotykany zarówno w krajobrazie rolniczym, miastach, lasach, jak również w wysokich górach. Latem zamieszkuje głównie w budynkach (kryjąc się w szczelinach ścian i dachów), niekiedy w dziuplach drzew, skrzynkach dla nietoperzy czy szczelinach skalnych. Zimuje najczęściej w szczelinach budynków. Obserwacje tego gatunku w jaskiniach są sporadyczne.

[edytuj] Tryb życia

Należy do gatunków migrujących wykonujących regularne przeloty między miejscami rozrodu i zimowania.Prowadzi nocny tryb życia. Zimę spędza przeważnie w zachodniej i południowej Europie, choć coraz częściej zimuje również w polskich miastach, np. Warszawie, dokąd przylatują także mroczki posrebrzane z terenów Obwodu Kaliningradzkiego (znaleziono samicę z rosyjską obrączką). Najdalsze przeloty tego nietoperza sięgają ponad 1 000 km. Jest gatunkiem zimnolubnym, stąd zwykle przebywa w miejscach słabo izolowanych. Odznacza się sporą odpornością na zimno - niekiedy lata przy temperaturze powietrza poniżej zera stopni Celsjusza. Na sen zimowy przenosi się do miejsc, gdzie temperatura w zimie utrzymuje się kilka stopni Celsjusza powyżej zera. Latem samice tworzą tzw. kolonie rozrodcze. Również samce mroczka posrebrzanego regularnie tworzą duże kolonie, spotykane w Polsce m.in. na terenach górskich - w Sudetach i Pieninach.

[edytuj] Pożywienie

Żywi się głównie drobnymi muchówkami, chruścikami i innymi owadami latającymi nocą. Preferuje owady odbywające rójkę nad wodą, które chwyta wyłącznie w locie. Poluje nocą, na żerowiska wylatuje późnym wieczorem. Lata wysoko przeważnie powyżej 20 m nad ziemią i bardzo szybko. Podczas polowania posługuje się echolokacją. Ultradźwięki o częstotliwości 24-26 kHz wytwarzane są przez krtań i emitowane przez pyszczek. Dzięki możliwości zwalniania tempa przemiany materii w obniżonej temperaturze przez dłuższy czas może przetrzymywać niekorzystne do żerowania warunki.

[edytuj] Rozród

Gody mroczka posrebrzanego obserwuje się jesienią, kiedy samce zajmują stałe terytoria i stanowiska godowe, często na wysokich budynkach w centrach dużych miast. Terytoria te są regularnie patrolowane i oznakowywane za pomocą emitowanych głosów (słyszalnych dla człowieka), pełniących funkcję analogiczną do śpiewu ptaków. Kopulacja i zaplemnienie następuje więc przed zapadnięciem w stan hibernacji. Sperma pozostaje w drogach rodnych macicy do wiosny i dopiero wtedy występuje owulacja i zapłodnienie. Poród i rozwój młodych jest ściśle związany z okresem największej dostępności pożywienia. Samica rodzi na początku lata aż dwoje młodych, co jest rzadko spotykanym zjawiskiem wśród nietoperzy strefy umiarkowanej. Młode po urodzeniu są małe, bezradne i nieowłosione. Oczy mają zamknięte, posiadają silne pazury i haczykowate zęby mleczne, którymi czepiają się matki. Potomstwo rośnie szybko i osiąga dojrzałość seksualną pod koniec pierwszego lub na początku drugiego roku życia. Młode nietoperze zdolność do samodzielnego lotu osiągają już po upływie 6 tygodni.

[edytuj] Długość życia

Maksymalny wiek życia w warunkach naturalnych wynosi 5 lat.

[edytuj] Ochrona

W Polsce gatunek objęty ochroną prawną.

[edytuj] Cechy

Jak większość nietoperzy posiada charakterystyczne unikatowe cechy.

zdolność obniżania temperatury ciała (heterotermia) w czasie spoczynku dziennego, jak i w trakcie snu zimowego (hibernacja).
zdolność echolokacji. Nietoperz wydając dźwięki o dużej częstotliwości lokalizuje owady i przeszkody terenowe.
podczas snu zwisa głową w dół zaczepiony palcami stóp, których człony pazurowe mają właściwość samoczynnego podginania się pod wpływem ciężaru, dzięki temu wiszący nietoperz nie wykonuje żadnej pracy mięśniowej i nie męczy się.

[edytuj] Wrogowie

Sowy.

[edytuj] Bibliografia

Konrad Sachanowicz, Mateusz Ciechanowski: Nietoperze Polski. Tomasz Cofta (rysunki). Warszawa: MULTICO, 2005. ISBN 83-7073-401-4.

[edytuj] Linki zewnętrzne

[edytuj] Zobacz też

Kategoria: Nietoperze

We provide Linux to the World