Nóż szturmowy
Z Wikipedii
Nóż szturmowy (ros. Боевой кинжал, ang. Combat knife) to broń biała, rodzaj noża zbliżonego do sztyletu lub bagnetu w zależności od wykonania. Cechą charakterystyczną tego typu broni jest przeznaczenie do walki wręcz, choć można tymi nożami też rzucać.
Początki noży szturmowych to okres krótko przed II wojną światową, gdzie przyjęto je na wyposażenie zwiadu i rozpoznania. O ile bagnety były typowym rodzajem broni białej nadającej się głównie do kłucia i typowych prac obozowych, to noże szturmowe stały się ich bardziej wyspecjalizowaną odmianą. Wykonane ze specjalnych stopów stali posiadały długą głownię i były dobrze wyważone, zachowano niekiedy możliwość osadzenia ich na lufie broni.
Najbardziej znane noże szturmowe to kukri oddziałów Gurkhów, mające jednak dużo wspólnego z maczetą - także technika walki zbliżona była do rąbania. Innym typem jest brytyjski nóż szturmowy Fairbairn-Sykes wynaleziony tuż przed II wojna światową, przyjęty później na uzbrojenie oddziałów SAS i komandosów. Nóż ten posiadał wąską głownię o przekroju romboidalnym u nasady, przez co nazywany jest czasem sztyletem. Przeznaczony głównie do kłucia i cięcia, nie był osadzany na broni i nadawał sie także do rzucania. Gorzej wykonane egzemplarze tego noża z racji masowej produkcji przyjęto także na wyposażenie wojsk amerykańskich, znalazły się one także na wyposażeniu jednostek powietrzno-desantowych.
W wyniku różnych doświadczeń w armii USA przyjęto na wyposażenie noże KA-BAR zbliżone do noży myśliwskich niż sztyletów, początkowo w Marines. Okazały one swoją przydatność w różnych warunkach dzięki swojej masywności, choć oddziały rozpoznania Marines przyjęły nóż Gerber Mark II (lata 1966-2000), zbliżony do sztyletu.
Noże szturmowe w okresie II wojny światowej weszły na wyposażenie także wojsk niemieckich, radzieckich i sprzymierzonych, także polskich. W latach 1943-1945 w oddziałach rozpoznania 1 i 2 Armii LWP pojawił się nóż szturmowy wz. 1943 o ostrzu jednosiecznym i długości 15 cm, wzorowany na radzieckim nożu ZIK, wykonany z miękkiej stali, łatwej do ostrzenia, ale i giętkiej. Przeznaczony do walki wręcz - cięcia i kłucia, z racji stali nie nadawał się do wielokrotnego rzucania. Zdobył on uznanie i niewiele zmienione jego warianty były na wyposażeniu Ludowego Wojska Polskiego przez wiele lat: wz. 1955, 1956, a także później podobne w konstrukcji (nadal zbliżone do sztyletu) wz. 92 czy wz. 98, także w jednostkach specjalnych jak GROM.
Oprócz oddziałów wojskowych, znalazł on też szerokie zastosowanie w policyjnych jednostkach antyterrorystycznych - często spotykanym jest nożem jest austriacki GLOCK FM80.
