Neoscholastyka

Z Wikipedii

Neoscholastyka - nurt filozoficzny, zapoczątkowany encykliką Leona XIII - Aeterni Patris. Leon XIII wezwał do zaangażowania się katolików w pracę filozoficzną i przyjęcie w niej jednego wzorca - scholastyki, w szczególności w formie nadanej przez Tomasza z Akwinu.

[edytuj] Kierunki

W ramach neoscholastyki pojawiły się dwa kierunki:

• Kierunek konserwatywny - według którego należy ściśle trzymać się Tomasza. Reprezentowany był głównie przez dominikanów. Jego polskim przedstawicielem był Jacek Woroniecki i Franciszek Gabryl.
• Kierunek zmierzający do dalszego rozwoju scholastyki. Niekoniecznie tomistyczny (w jego ramach pojawił się też neoaugustynizm, neoskotyzm).

[edytuj] Cechy szczególne

Wśród szczególnych cech nowej scholastyki wymienia się:

• realizm poznawczy - przedmioty materialne realnie istnieją i można je poznać
• byt jest konkretny i jednostkowy
• metafizyka musi brać pod uwagę fakty naukowe, ale może odrzucać teorie, gdyż te są jedynie hipotezami

[edytuj] Bibliografia

• Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, t.3, Warszawa 2004