Niewydolność oddechowa
Z Wikipedii
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Niewydolność oddechowa niesklasyfikowana gdzie indziej | |
ICD-10: |
J96
|
J96.0 {{{X.0}}} |
|
J96.1 {{{X.1}}} | |
J96.2 {{{X.2}}} | |
J96.3 {{{X.3}}} | |
J96.4 {{{X.4}}} | |
J96.5 {{{X.5}}} | |
J96.6 {{{X.6}}} | |
J96.7 {{{X.7}}} | |
J96.8 {{{X.8}}} | |
J96.9 {{{X.9}}} |
Niewydolność oddechowa - stan, gdy zaburzenia czynności układu oddechowego doprowadzają do upośledzenia wymiany gazowej w płucach i do spadku stężenia parcjalnego tlenu poniżej 60 mmHg (8,0 kPa) (hipoksemia) lub wzrostu ciśnienia dwutlenku węgla powyżej 45 mmHg (6,0 kPa) (hiperkapnia).
Spis treści |
[edytuj] Klasyfikacja
Istnieje kilka podziałów niewydolności oddechowej.
Ze względu na przebieg rozróżnia się:
- Ostra niewydolność oddechowa - rozwija się ostro i jest potencjalnie odwracalna
- Przewlekła niewydolność oddechowa - rozwija się stopniowo i nie jest w pełni odwracalna
Ze względu na zaburzenia gazometryczne (wg Campbella)
- typ I - częściowa, hipoksemiczna - dochodzi tylko do obniżenia ciśnienia parcjalnego tlenu
- typ II - całkowita, hipoksemiczno-hiperkapniczna - dochodzi do obniżenia ciśnienia parcjalnego tlenu i wzrostu stężenia dwutlenku węgla.
Ze względu na mechanizm (klasyfikacja Wooda):
- typ I - hipoksemiczny - spowodowany zmianami w miąższu płuc upośledzającymi wymianę gazową
- typ II - wentylacyjna - spowodowana hipowentylacją
- typ III - okołoperacyjna
- typ IV - hipoperfuzyjna - spowodowana zmniejszeniem przepływu krwi przez płuca.
[edytuj] Ostra niewydolność oddechowa
[edytuj] Definicja
Ostra niewydolność oddechowa jest ciężką postacią ostrego uszkodzenia płuc (acute lung injury – ALI), spowodowanego nagłym nieswoistym, rozlanym odczynem zapalnym w płucach, z towarzyszącym wzrostem przepuszczalności naczyń płucnych dla wody i białka.
[edytuj] Przyczyny i czynniki wystąpienia
Ta sekcja wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w niej poprawić: {{{2}}}. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Ostra niewydolność oddechowa jest najczęściej spowodowana chorobami układu oddechowego, ale może powstać także w wyniku uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub niektórych zatruć. Dochodzi wtedy do niedoboru tlenu i obniżenia się ciśnienia cząsteczkowego O2 we krwi tętniczej, a następnie do gromadzenia się dwutlenku węgla i wzrostu ciśnienia cząsteczkowego CO2.
- Płucne – astma oskrzelowa, zator tętnicy płucnej.
- Sercowe – zaburzenia rytmu serca, niewydolność serca, zatrzymanie krążenia.
- Neurologiczne – stan padaczkowy, zaburzenia świadomości.
- Nerwowo-mięśniowe – nużliwość mięśni rzekomoporaźna.
- Urazowe – uraz głowy, szyi, klatki piersiowej.
Czynniki ryzyka:
- Zachłyśnięcie kwaśną treścią pokarmową,
- Ciężka infekcja płuc (Pseudomonas aeruginosa, E. coli, Salmonella typhimurium, Pneumocystis carnii)
- Posocznica pochodzenia pozapłucnego
- Tonięcie (prawie utopienie)
- Wdychanie toksycznych gazów lub par
- Uraz (stłuczenie) płuca
- Wstrząs pourazowy
- Nadmierne przetoczenie krwi (> 10 jednostek w ciągu 24 h)
[edytuj] Rozpoznanie
Objawy kliniczne w pierwszym okresie to: duszność, sinica, trzeszczenia, rzężenia wilgotne i świsty nad płucami oraz hipoksemia z zasadowicą oddechową. W drugim okresie (po 1-2 dniach) pojawiają się zmiany radiologiczne w płucach w postaci obustronnych słabo odgraniczonych zacienień siateczkowo-smużkowo-plamistych, którym towarzyszy narastanie duszności. W trzecim okresie zmiany radiologiczne powiększają się, a duszności towarzyszy narastająca hipoksemia z kwasicą oddechową. Stopień nasilenia objawów zależy od choroby podstawowej.
[edytuj] Leczenie
Podejrzewając u chorego ostre uszkodzenie płuc, należy bezzwłocznie zapewnić drożność dróg oddechowych, należną wentylację i optymalne natlenowanie krwi, a następnie przeprowadzić badanie gazometryczne krwi, badanie biochemiczne i morfologiczne krwi, posiew krwi i plwociny oraz wykonać EKG i rtg klatki piersiowej. Tlenoterapię należy rozpocząć przez cewnik donosowy lub maskę Venturiego nr 60 zapewniając oddychanie 60% mieszaniną tlenu. Jeżeli w ten sposób uzyskano u chorego PaO2 > 8,0 kPa 60 mmHg), należy kontynuować podawanie tlenu i leczyć choroby współwystępujące, pamiętając o utrzymaniu należytej objętości krwi krążącej, alkalizacji treści żołądkowej, stosowaniu w razie potrzeby antybiotyków i leków wazopresyjnych. Dożylna podaż płynów powinna być monitorowana ośrodkowym ciśnieniem żylnym (0,98-1,47 kPa; 10-15 cm H2O), w przypadkach hipoalbuminemii wskazane jest podawanie płynów koloidalnych. Intubacji wymagają chorzy z hipoksemią (PaO2 <8,0 kPa, tj. 60 mmHg), u których należy stosować wentylację mechaniczną.
[edytuj] Zobacz też