Osip Igelström
Z Wikipedii
Osip Andriejewicz Igelström (ros. Осип Андреевич Игельстрем) (1737-1817) Baron, potem hrabia, rosyjski dyplomata szwedzkiego pochodzenia.
Początkowo służył w armii saskiej a następnie w rosyjskiej. Brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej (1768-1774) oraz rosyjsko-szwedzkiej (1788-1790). W imieniu Rosji zawarł pokój ze Szwecją w 1790 r. w Värälä. W 1792 r. mianowano go namiestnikiem w Pskowie, a w roku następnym generał-gubenratorem kijowskim, czernihowskim i nowogrodzko-siewierskim. Pod koniec 1792 r. został wodzem naczelnym armii rosyjskiej, stacjonującej w Polsce. Po dymisji Jakoba Sieversa 28 grudnia 1793 Katarzyna II mianowała go posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Rzeczypospolitej, łącząc w jego rękach faktyczną władzę cywilną i wojskową w Polsce.
Igelström, który w styczniu 1794r. przejął od Sieversa obowiązki ambasadora, zaledwie zdążył rozpocząć swą działalność, gdy wybuch powstania kościuszkowskiego w nocy 17 kwietnia zmusił go do zniszczenia szyfrów i ucieczki z Warszawy.
Jego decyzja o zmniejszeniu liczebności polskiego wojska o połowę (z 15 tysięcy do 7,5 tys.) była bezpośrednią przyczyną wybuchu insurekcji kościuszkowskiej. Po zajęciu Warszawy przez powstańców uciekł do Rygi. W 1797 r. Paweł I mianował go gubernatorem wojskowym Orenburga.
[edytuj] Źródło
| Poprzednik Jakob Sievers |
 |
rosyjski ambasador w Polsce 1793-1794 |
|
Następca Iwan Fiodorowicz d'Asch |
