Pancerniki typu Tennessee

Z Wikipedii

Opis typu
Pancerniki typu Tennessee

Producent	USA
Użytkownicy	USA
Wprowadzenie do służby	1920
Zbudowane okręty	2
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	"Tennessee": standardowa: 33 190 t
Długość	190 m
Szerokość	19,6 m
Zanurzenie	9,4 m
Napęd	turboelektryczny, 26 800 KM zmod. do 29 000 KM, 4 śruby, zapas ropy 4893 ton
Prędkość	21 w
Załoga	czas pokoju: 57 oficerów, 1026 podoficerów i marynarzy czas wojny: 1407
Uzbrojenie	po zbudowaniu: 12x356 mm/50 (4xIII) 14x127mm (kazamaty)
Galeria w Wikimedia Commons

Pancerniki typu Tennessee – typ amerykańskich pancerników z okresu I i II wojny światowej. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zbudowała dwa okręty tego typu: USS "Tennessee" (BB-43) i USS "California" (BB-44).

Okręty typu Tennessee zostały zaprojektowane z uwzględnieniem udoskonaleń wprowadzonych do okrętów typu New Mexico, które były pierwszymi pancernikami zbudowanymi według projektu kadłuba "pojutlandzkiego". W wyniku licznych eksperymentów i testów, jego zabezpieczenie podwodne kadłuba było lepsze w stosunku do poprzedników, a zarówno artyleria główna jak i pomocnicza były wyposażone w system kontroli ognia. Okręty typu Tennessee i trzy okręty typu Colorado (które zostały zbudowane później) cechowały maszty kratownicowe, na których zamontowano duże stanowiska kierowania ogniem. Ten szczegół wyróżniał "Wielką Piątkę" spośród reszty pancerników amerykańskich do czasów II wojny światowej.

Jako że działa artylerii głównej pancerników typu Tennessee mogły podnosić się do 30 stopni, w przeciwieństwie do 15 stopni na wcześniejszych okrętach, mogły prowadzić ogień na odległość większą o 9 km. Wobec tego iż właśnie w tym czasie zaczęto montować na pancernikach urządzenia dźwigowe do opuszczania i podnoszenia wodnosamolotów (służących głównie do korygowania ognia artyleryjskiego), zdolność prowadzenia przez te okręty ognia "poza horyzont" miała znaczenie praktyczne.

Po Pearl Harbor oba okręty zostały znacząco przebudowane, co praktycznie uczyniło z nich nowe jednostki. Ich kadłuby zostały wyposażone w boczne wybrzuszenia dla większej stabilności i lepszego zabezpieczenia przeciwtorpedowego, nadbudówki zostały rozebrane do poziomu pokładu i zbudowane od nowa. Wcześniejsza artyleria średniego kalibru, na którą składały się działa 127 mm/51 służące do prowadzenia ognia przeciw okrętom oraz przeciwlotnicze działa kal. 76 mm/50, została zastąpiona przez zunifikowaną artylerię uniwersalną kal. 127 mm. Dodano także wiele działek kal. 20 i 40 mm.