Pieniądz elektroniczny
Z Wikipedii
Pieniądz elektroniczny - pojęcie prawne zawarte w ustawie Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997. Zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy pieniądz elektroniczny to wartość pieniężna stanowiąca elektroniczny odpowiednik znaków pieniężnych, która spełnia łącznie następujące warunki:
- jest przechowywana na elektronicznych nośnikach informacji,
- jest wydawana do dyspozycji na podstawie umowy w zamian za środki pieniężne o nominalnej wartości nie mniejszej niż ta wartość,
- jest przyjmowana jako środek płatniczy przez przedsiębiorców innych niż wydający ją do dyspozycji,
- na żądanie jest wymieniana przez wydawcę na środki pieniężne,
- jest wyrażona w jednostkach pieniężnych.
W prawie Unii Europejskiej pieniądza elektronicznego dotyczy dyrektywa 2000/46/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z 18 września 2000 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością (Dz. Urz. WE L 275 z 27.10.2000 r.). Zgodnie z dyrektywą pieniądz elektroniczny jest: surogatem monet i banknotów, wartością pieniężną, reprezentowany przez roszczenie wobec emitenta, przechowywany na urządzeniu elektronicznym (w postaci np. karty mikroprocesorowej czy pamięci) oraz przeznaczony do dokonywania płatności elektronicznych.
Zarówno w prawie polskim jak i unijnym, pieniądz elektroniczny inkorporuje roszczenie skierowane do emitenta o wydanie odpowiedniej kwoty pieniężnej. Rozwój nowych sposobów płatności wymyka się nierzadko regulacjom prawnym, co prowadzi do trudności w ich kwalifikowaniu, dotyczy to zwłaszcza takich sposobów płatności jak: jednorazowe i wirtualne karty przedpłacone, spersonalizowane płatności on-line czy płatność za dobra i usługi dokonywane za pomocą SMS.
