Poeci wyklęci

Z Wikipedii

Poeci wyklęci, także poeci przeklęci (z fr. poète maudit) - termin będący określeniem grupy poetów, których styl bycia stał się udziałem licznych skandali obyczajowych, ich twórczość literacka spotkała się z odrzuceniem współczesnych, po śmierci autorów stając się przedmiotem kultu.

Poeta wyklęty to poeta zbuntowany przeciw społeczeństwu, outsider przekraczający normy obyczajowe. Typowe elementy biografii poety wyklętego to nadużywanie bądź uzależnienie od alkoholu lub narkotyków, obłęd, popadanie w konflikty z prawem, wczesna, często samobójcza śmierć. Za pierwowzór poety wyklętego uznaje się francuskiego średniowiecznego poetę François Villona, który prowadził awanturniczy tryb życia. Chociaż Villon uzyskał wykształcenie na Sorbonie, to wybrał życie przestępcy.

W literaturze po raz pierwszy termin ten ukazał się w sztuce Alfreda de Vigny'ego Stello (1832). Rozpowszechniony został jednak przez Paula Verlaine'a, który użył go w swojej książce Les poètes maudits (wyd. 1884) do określenia sześciu współczesnych mu poetów (w tym siebie). Poètes maudits według Verlaine'a to: Tristan Corbière, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Marceline Desbordes-Valmore, Villiers de l'Isle-Adam i Pauvre Lelian (anagram imienia i nazwiska Paula Verlaine'a).

We Francji do poetów wyklętych zalicza się tradycyjnie: Charlesa Baudelaire'a, Arthura Rimbaud, Paula Verlaine'a, czasem również Stéphane Mallarmé, Comte de Lautréamonta i Maxa Jacoba. W literaturze amerykańskiej są to: Edgar Allan Poe, Sylvia Plath i Jim Morrison^[1]; w literaturze angielskiej - William Blake i John Keats; w literaturze rosyjskiej - Aleksander Błok, a w literaturze polskiej: Edward Stachura, Andrzej Bursa i Rafał Wojaczek. Stanisław Przybyszewski do tego grona zaliczał również Olę Hanssona, szwedzkiego pisarza i eseistę^[2].

Życie poety wyklętego kultywował współczesny amerykański pisarz i poeta - Charles Bukowski.

Przypisy

To jest tylko zalążek artykułu związanego z literaturą. Jeśli możesz, rozbuduj go.