Porozumienie 11 Listopada
Z Wikipedii
Porozumienie 11 Listopada – koalicja polskich małych pozaparlamentarnych ugrupowań centroprawicowych i prawicowych, powołana 8 lutego 1994 w oparciu o wcześniejsze porozumienie międzypartyjne z 11 listopada 1993, działająca do 1995.
W jego skład wchodziły:
- Partia Konserwatywna (Aleksandra Halla)
- Stronnictwo Ludowo-Chrześcijańskie (Artura Balazsa)
- Partia Chrześcijańskich Demokratów (Pawła Łączkowskiego)
- Unia Polityki Realnej (Janusza Korwin-Mikkego)
- Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne (Jana Zamoyskiego)
Porozumienie było pierwszą sformalizowaną inicjatywą jednoczenia się licznych istniejących w Polsce w pierwszej połowie lat 90. średnich i małych (w tym kanapowych) partii prawicy, które po wyborach parlamentarnych w 1993 znalazły się poza Sejmem.
Koalicja powołała radę polityczną i przedstawiła wspólne założenia programowe z hasłami wolnego rynku, ochrony własności prywatnej, obniżki podatków. Nie popierała także przygotowanego przez NSZZ "Solidarność" tzw. obywatelskiego projektu konstytucji.
W styczniu 1995 tworzące ją partie uzgodniły wspólną strategię na wybory prezydenckie razem z większymi ugrupowaniami wchodzącymi w skład konkurencyjnego Przymierza dla Polski. Podpisania porozumienia odmówiła UPR z uwagi na zapisy dopuszczające współpracę z NSZZ "Solidarność". Niezdolność do powzięcia chociażby wstępnych wspólnych ustaleń doprowadziła do zaniku działalności Porozumienia.
Ostatecznie w pierwszej turze wyborów prezydenckich w 1995 PChD i SND poparły Lecha Wałęsę, PK i SLCh Hannę Gronkiewicz-Waltz, a UPR wystawiła swojego przewodniczącego.
