Poskromienie złośnicy

Z Wikipedii

Poskromienie złośnicy (oryg. Taming of the Shrew) - komedia William Szekspira z roku 1594. Została opublikowana w Pierwszym Folio w 1623 roku.

Jest jednym z pierwszych dzieł Szekspira. Zbudowana jest z IV aktów, akcja rozgrywa się we włoskim mieście Padwa. Podobnie jak inne komedie tego autora, kończy się happy endem.

Ważniejszych polskich inscenizacji dokonali m.in Zygmunt Hübner i Krzysztof Warlikowski. Ekranizacji tej sztuki dokonał w 1967 roku włoski reżyser Franco Zeffirelli z Elizabeth Taylor i Richardem Burtonem w rolach głównych. W 1980 BBC zrealizowało w ramach projektu The Complete Dramatic Works of William Shakespeare wersję w konwencji teatru telewizji, w której w rolę Petruchia wcielił się słynny brytyjski aktor komediowy John Cleese.

Tytuł oryginału, Taming of the Shrew, większość polskich tłumaczy (m.in. Maciej Słomczyński) przenosi na język polski jako Poskromienie złośnicy. Trzeba jednak zauważyć, że Józef Paszkowski dokonuje jego translacji jako Ugłaskanie sekutnicy.

Augustus Egg, "Poskromienie złośnicy"

[edytuj] Postacie

Główne

Baptista Minola - ojciec Katarzyny i Bianki
Vincentio - ojciec Lucentio
Katarzyna - Złośnica
Petruchio - Wielbiciel Katarzyny
Bianka - Siostra Katarzyny
Lucentio - Wielbiciel Bianki
Gremio - Dawny wielbiciel Bianki
Hortensjo - Wielbiciel Bianki
Tranio - Służący Lucentio
Biondello - Służący Lucentio
Grumio - Służący Petruchio
Curtis - Służący Petruchio
Nathaniel - Służący Petruchio
Joseph - Służacy Petruccchio

[edytuj] Fabuła

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Bogaty mieszczanin z Padwy, Baptista Minola, ma dwie córki - starszą, pełną złości i humorów, nieznośną Katarzynę oraz jej młodszą siostrę, Biankę, piękną i dobrze ułożoną. Bianka ma licznych wielbicieli, którzy pragną pojąć ją za żonę. Stary Minola stawia jednak warunek - wyda za mąż młodszą córkę dopiero wtedy, gdy męża znajdzie starsza. Jeden z wielbicieli Bianki - Lucentio, młody dziedzic kupieckiej fortuny z Pizy, postanawia odgrywać rolę nauczyciela greki i łaciny, aby móc dostać się w pobliże swej wybranki i rozkochać ją w sobie. To samo czyni inny jej miłośnik, Hortensjo, udający nauczyciela muzyki. W tym samym czasie sługa Lucentia, Tranio, podając się za swego pana, oficjalnie staje w zaloty, aby zjednać przychylność ojca dziewczyny. Jego konkurentem jest podstarzały już kupiec Gremio. Ich wysiłki skazane są jednak na porażkę, póki nie znajdzie się kandydat na męża Katarzyny. Nieoczekiwanie problem rozwiązuje przybycie Petruchia z Werony, który jest tak łasy na pieniądze, iż gotów pojąć za żonę absolutnie każdą pannę, byle tylko dostać sowity posag. Tyle tylko, że musi jeszcze zdobyć względy Katarzyny lub przynajmniej opanować jej stanowczy sprzeciw.

Tu kończą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Kontrowersje

Z dzisiejszej perspektywy sztuka może być odbierana jako dość mocno niepoprawna politycznie, wręcz seksistowska, gdyż jednym z najważniejszych wątków jej fabuły jest walka o absolutnie bezgraniczne posłuszeństwo żony wobec męża, co autor zdaje się uważać za warunek udanego pożycia. Kontrastuje to z takimi dziełami Szekspira jak Wesołe kumoszki z Windsoru, gdzie nadmierna zaborczość mężów jest wyraźnie wyśmiewana.