Troilus i Kresyda

Z Wikipedii

Strona tytułowa jednego z dwóch wydań, datowanych na 1609 rok.

Troilus i Kresyda (ang. The History of Troilus and Cressida) – tragedia autorstwa Williama Shakespeare'a, napisana około roku 1602, krótko po stworzeniu Hamleta. Po raz pierwszy opublikowana była w dwóch odrębnych wydaniach w roku 1609. Nie wiadomo, czy w okresie swojego powstania była inscenizowana: jeden z wydawców informuje, że wielokrotnie była odgrywana na scenie, drugi zaś twierdzi, że jest to zupełnie nowa sztuka, nieznana publiczności.

Nie można jej jednoznacznie sklasyfikować jako tragedii, chociaż w takim właśnie dziale została umieszczona w Pierwszym Folio. Nie kończy się śmiercią głównych bohaterów, jednak ginie Hektor, a miłość Troilusa i Kresydy ulega destrukcji.

[edytuj] Publikacja

Sztuka została zarejestrowana w rejestrze Stationers Company (instytucji zajmującej się regulacją praw autorskich) 7 lutego 1603, jako sztuka wystawiana przez Lord Chamberlain's Men. Potem wspomina się o niej w 1609 roku, jako o wystawianej przez sługi Jego Królewskiej Mości w Globe Theatre.

Warto także wspomnieć, że jest ona bardzo podobna do dzieł takich jak Król Lear, Koriolan czy Tymon Ateńczyk, co może sugerować jej późniejsze powstanie.

[edytuj] Fabuła

Sztuka jest osadzona w realiach wojny trojańskiej i ma dwa główne wątki. Pierwszy z nich opowiada historię Troilusa, trojańskiego księcia, oraz Kresydy. Troilus uwiódł Kresydę, po czym wyznał jej miłość. Ta jednak została oddana do greckiej niewoli, podczas wymiany jeńców wojennych. Troilus próbował odwiedzić ją w greckim obozie, tam jednak zobaczył ja z Diomedesem i uznał ją za niegodną zainteresowania.

Oprócz tego, ważny jest także wątek, w którym Odyseusz i Nestor próbują nakłonić Achillesa do powrotu do walki. Sztuka kończy się scenami walki pomiędzy oboma stronami i śmiercią Hektora.

[edytuj] Źródła

W tym utworze Szekspir czerpał pełnymi garściami z mitologii greckiej. Innym, ważnym źródłem, jest Iliada Homera, z której zaczerpnięty został wątek Achillesa. Nie jest wykluczone, że bazował także na licznych średniowiecznych i renesansowych opowieściach o podobnej tematyce.