Wesołe kumoszki z Windsoru

Z Wikipedii

Tytułowa strona wydania z 1602 roku

Wesołe kumoszki z Windsoru (ang. The Merry Wives of Windsor) - komedia autorstwa Williama Shakespeare'a, w której udział bierze Sir John Falstaff. Jest to jedyne dzieło dramatyczne Szekspira osadzone dokładnie w czasie i miejscu, w których sam żył - w Anglii przełomu XVI i XVII wieku. Pomijając jego siłę komiczną, uważa się je za mistrzowski portret obyczajowości epoki.

[edytuj] Wydanie i inscenizacja

Pierwsze znane wydanie miało miejsce w 1602 roku, nie jest to prawdopodobnie data powstania tej komedii. Istnieje domniemanie, że była wystawiana już w 1597 roku, kiedy to zobaczyła ją Elżbieta I Tudor. Sztuka ta pojawia się w Pierwszym Folio (1623). Można ją było także znaleźć w Fałszywym Folio.

Inscenizacją zajęła się grupa Lord Chamberlain's Men, pierwsze przedstawienie, o którym wiadomo, iż odbyło się na pewno miało miejsce w 1604 roku. Kolejne znane pochodzi z 1634 roku i miało miejsce w Whitehall Palace.

[edytuj] Fabuła

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Sztuka rozgrywa się wśród mieszczan z Windsoru w ciągu zaledwie kilku dni. Najważniejszy wątek dotyczy Sir Johna Falstaffa, rubasznego szlachcica, który postanawia uwieść równocześnie dwie zamężne mieszczki - panią Page i panią Ford. Nie wie jednak, że obie są najlepszymi przyjaciółkami i szybko dowiadują się o jego planie. Postanawiają zemścić się na nim, robiąc mu serię żartów - a to biedny Falstaff kończy w Tamizie, gdzie zostaje wyrzucony razem z brudną bielizną, a to przebrany za starą kobietę zbiera chłostę od męża jednej z nich, a wreszcie jest wystawiony na pastwę dzieci przebranych w środku nocy za duszki leśne. Oprócz tego mamy dwa wyraźnie wyeksponowane wątki poboczne. Pierwszy dotyczy wyjątkowo zazdrosnego pana Forda, który chcąc przetestować wierność swej żony, a nie wiedząc nic o jej żartach, w przebraniu opłaca jeszcze Falstaffa, byle ten dalej chciał ją uwodzić. Drugi wiąże się z zalotami wobec córki państwa Page, która ma trzech wielbicieli, każde z jej rodziców woli innego z nich, a ona sama tego trzeciego.

Tu kończą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Powiązane dzieła

Giuseppe Verdi stworzył operę pod tytułem Falstaff, opartą na tej sztuce, jednak, jak większość adaptacji, odbiega ona od oryginału pod względem fabuły.
W 1799 roku Antonio Salieri także napisał operę Falstaff, która także jest oparta na sztuce Szekspira.

[edytuj] Kontrowersje wokół polskiego tytułu

W dosłownym tłumaczeniu, według dzisiejszego znaczenia słów, tytuł sztuki oznacza "Wesołe żony z Windsoru". Tytuł Wesołe kumoszki z Windsoru został wprowadzony przez jednego z pierwszych polskich tłumaczy Szekspira, Józefa Paszkowskiego. Podtrzymał go również w swoim przekładzie Stanisław Barańczak. Z kolei Maciej Słomczyński nie zgodził się z tą wersją i w jego tłumaczeniu sztuka nosi tytuł Wesołe niewiasty z Windsoru - pod taką właśnie nazwą ukazała się m.in. w wydawanej od listopada 2006 kolekcji szekspirowskiej Gazety Wyborczej. Leon Ulrich zaś przełożył go jako Wesołe windsorskie kobiety.