Próba Fehlinga

Z Wikipedii

Próba Fehlinga - metoda analityczna stosowana do wykrywania aldehydów. Często wykorzystywana do wykrywania cukrów redukujących (np. glukozy). Cukry nieredukujące, większość ketonów i aldehydy aromatyczne dają wynik negatywny.

Odczynnik Fehlinga (roztwór Fehlinga) to zasadowy, ciemnoniebieski roztwór zawierający związek kompleksowy miedzi(II) z anionami kwasu winowego. Odczynnik sporządza się bezpośrednio przed użyciem lub bezpośrednio w analizowanej próbce. Sumaryczny przebieg reakcji, zachodzącej w trakcie próby na przykładzie aldehydu octowego:

2Cu(OH)₂ + CH₃CHO + OH^- → Cu₂O↓ + CH₃COO^- + 3H₂O

[edytuj] Przebieg próby

Do badanego roztworu dodaje się równomolowe ilości roztworu siarczanu(VI) miedzi(II) i alkalicznego roztworu winianu sodu lub winianu sodowo-potasowego. Całość gotuje się, a obecność ceglastoczerwonego osadu tlenku miedzi(I) świadczy o obecności aldehydu lub cukru redukującego. Formaldehyd (metanal) jest tak silnym reduktorem, że powoduje wytrącenie metalicznej miedzi.

Próba Fehlinga jest modyfikacją próby Trommera, różnica polega na tym, że w próbie Fehlinga wodorotlenek miedzi(II) jest w postaci kompleksu z winianem, przez co jest lepiej rozpuszczalny i reaktywniejszy. Próba Fehlinga często zastępowana jest próbą Benedicta.