Psałterz Gallikański

Z Wikipedii

Psałterz Gallikański (łac. Psalterium Gallicanum), łaciński przekład biblijnej Księgi Psalmów z przełomu II i III wieku, włączony do Wulgaty i używany w kościele katolickim do połowy XX wieku.

Przekład powstał w Rzymie lub jego okolicy. Jego autorem był Orygenes, który tłumaczył psalmy z Biblii greckiej czyli Septuaginty.

Gdy św. Hieronim pracował pod koniec IV wieku nad Wulgatą, stworzył własny przekład psalmów, wprost z języka hebrajskiego (Psalterium juxta Hebraeos, 391), a wcześniej (383-386) zaadaptował również psałterz Itali, znany jako Psalterum Romanum. Jednak już wtedy poważanie dla psałterza Gallikańskiego w kościele było tak duże, że ostatecznie to właśnie ten tekst włączono do Wulgaty; jedynie Psalm 95 (w Wulgacie 94) pochodził z Psalterium Romanum. Z psałterza Gallikańskiego pochodziły popularne łacińskie modlitwy, takie jak De profundis clamavi ad te Domine (Psalm 130).

Od początku XX wieku w kościele katolickim narastała krytyka psałterza. Język łaciny ludowej, w którym powstał był niezrozumiały dla czytelników wykształconych na łacinie klasycznej. Według opinii o. Stanisława Wójcika z 1947:

dotychczasowa szata łacińska psałterza była bardzo nieudolna, odstręczająca. Mimo najlepszej woli, wprost niemożliwą rzeczą było wniknąć w ducha psalmów, zrozumieć treść, odczuć ich piękno.^[1]

Krytykowano również fakt, że psałterz tłumaczony z greckiego zawierał wiele błędów w porównaniu z hebrajskim oryginałem, m.in. w 27 miejscach zniekształcał myśl autora natchnionego.^[2] W 1943 ukazała się encyklika Piusa XII Divino Afflante Spiritu; jednym jej z motywów była zachęta do badań nad językami oryginalnymi tekstów biblijnych. Już w styczniu 1940 papież zlecił profesorom Papieskiego Instytutu Biblijnego przygotowanie nowego psałterza łacińskiego, ten zaś ukazał się w marcu 1945 i zastąpił - mimo krytyki środowisk konserwatywnych - psałterz Gallikański.

Przypisy