Regia Marina

Z Wikipedii

Regia Marina
Flaga Królestwa Włoch służąca jako bandera Regia Marina
Historia
Państwo	Królestwo Włoch
Sformowanie	17 marca 1861
Rozformowanie	12 czerwca 1946
Patron	św. Michał Archanioł
Dowódcy
Pierwszy	Ammiraglio Hrabia Carlo di Persano
Ostatni	Grande Ammiraglio Książę Paolo Thaon di Revel
Działania zbrojne
wojna siedmiotygodniowa, I wojna światowa, hiszpańska wojna domowa, II wojna światowa
Organizacja

Regia Marina (wł. Marynarka Królewska) – Marynarka Wojenna Królestwa Włoch, morskie siły wojskowe Włoch istniejące w latach 1861-1946.

Spis treści 1 Historia 1.1 Początki 2 I wojna światowa 2.1 Po I wojnie 3 II wojna światowa 4 Likwidacja

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki

Regia Marina narodziła się 17 marca 1861 razem z proklamacją Królestwa Włoch. Jako że królestwo przed swym powstaniem składało się z wielu księstw i kilku królestw, marynarka w pierwszej kolejności musiała zintegrować wszystkie floty wojenne, połączyć dowództwa, nadać nowe numery, itp.

Po tych zabiegach ustalono mundur marynarzy i ustalono flotylle, floty i dywizjony. Dekretem królewskim powołano narodową szkołę marynarki w Livorno. Ponadto istniały też szkoły w Genui i Neapolu. Dopiero potem powołano dowództwo (Commando di Marina) na czele z admirałem hr. Carlo di Persano. On z kolei wydał nakaz, by przyszłe okręty wzorowały się na rewolucyjnych wtedy rozwiązaniach z La Gloire, a po amerykańskiej wojnie domowej, by okręty podwodne wzorowane były na CSS Virginia.

Niestety, strategia włoska została udoskonalona dopiero po 20 lipca 1866 r., kiedy to podczas bitwy pod Lissą włoska flota walcząca w szyku liniowym została rozbita przez marynarkę autriacką.

W 1881 roku zwodowane zostały pierwsze dwa przeddrednoty – krążowniki Caio Duilio i Enrico Dandolo. W 1897 zaczęto stosować łączność radiową, której wprowadzanie nadzorował sam Guglielmo Marconi. Bardzo wcześnie, bo już w 1909 r., powołano lotnictwo marynarki (Regia Aeronautica di Navale).

[edytuj] I wojna światowa

Włochy wybudowały przed tym konfliktem 6 wielkich drednotów (Dante Alighieri, Giulio Cesare, Conte di Cavour i Leonardo da Vinci klasy Cavour, Andrea Doria i Caio Duilio z klasy Doria), mimo to okręty te nie brały udziału w poważniejszych akcjach w I wojnie światowej. Regia Mari fatalnie zaczęła wojnę, tracąc przeddrednota Brin pod Brindisi(27 sierpnia 1915) i drednota Leonardo da Vinci pod Taranto (2 sierpnia 1916). Jednak w ostatnim roku wojny zaczęła święcić tryumfy (zatopiono między innymi SMS Szent István i SMS Invitus).

[edytuj] Po I wojnie

Po wojnie Regia Marina zaczęła dążyć do wzorca brytyjskiego (szybkie i mocne okręty z długimi lufami), czego przykładem jest krążownik Giovanni dalle Bande Nere.

W hiszpańskiej wojnie domowej brała udział 58 flota, która jako członek Corpo Truppe Volontarie (włoskich sił ekspedycyjnych wspomagających narodowców gen. Franco) została sformowana w Legion Sottomani, który wziął udział w operacji Ursula.

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: Styl! (np. bitwy, które były bądź przegrane lub wygrane'). Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

[edytuj] II wojna światowa

Regia Marina brała udział w akcjach przeciw konwojom Royal Navy, gdzie odniosła wiele znaczących sukcesów (zatopienie 100 okrętów na tej drodze).

Na początku wojny wiele z okrętów zostało zniszczonych lub uszkodzonych podczas ataku na Tarent, który posłużył za przykład Japończykom podczas ataku na Pearl Harbor.

Po tym niepowodzeniu wielki admirał ks. Paolo Thaon di Revel i "postrach aliantów" Angelo Iachino uzgodnili nową strategię walk. Radary miały wyszukiwać okręty wroga, a flotylle szybko podpływać i niszczyć, co się da.

Mimo to doszło do kilku dużych bitew, które były bądź przegrane (Matapan) lub wygrane (Sirte).

Włosi operowali także na Morzu Czerwonym (z baz w Erytrei), na którym przeszkadzały w transporcie przez Kanał Sueski i atakowały samotne statki wroga.

Prowadziły również blokadę Malty.

Revel postanowił wysłać kilka okrętów na Atlantyk, gdzie tonaż zatopionych przez nie okrętów wyniósł 593 864 tony, a zabici marynarze wynieśli 106 ludzi. Okręty królewskie walczyły również na pacyfiku (z baz w Kobe i Misawa), gdzie okręty Conte Verde, Cagni, Lepanto, Carlotto i Cappelini wzięły udział w walkach o Filipiny i Nową Gwineę. Także na jeziorze Ładoga byli obecni Włosi (łodzie motorowe), które przeszkadzały w dostarczaniu zaopatrzenia do oblężonego Leningradu.

Włoskie okręty wojenne w czasie II wojny światowej:

• Pancerniki:
  • typ Cavour: "Conte di Cavour", "Giulio Cesare" (zmodernizowane pancerniki z I wojny światowej)
  • typ Andrea Doria: "Andrea Doria", "Caio Duilio" (zmodernizowane pancerniki z I wojny światowej)
  • typ Vittorio Veneto: "Littorio"/"Italia", "Vittorio Veneto", "Roma", "Impero"

• Ciężkie krążowniki
  • typ Trento: "Trento", "Trieste", "Bolzano"
  • typ Zara: "Zara", "Fiume", "Pola", "Gorizia"
  • typ San Giorgio: "San Giorgio"

• Lekkie krążowniki
  • typ Condottieri
  • typ Di Giussan: "Alberto di Giussano", "Alberico da Barbiano", "Bartolomeo Colleoni", "Giovanni dalle Bande Nere"
  • typ Cadorna: "Luigi Cadorna", "Armando Diaz"
  • typ Duca d'Aosta: "Emanuele Filiberto Duca d'Aosta", "Eugenio di Savoia"
  • typ Duca degli Abruzzi: "Luigi Savoia Duca degli Abruzzi", "Giuseppe Garibaldi"
  • typ Montecuccoli: "Raimondo Montecuccoli", "Muzio Attendolo"
  • typ Capitani Romani: "Attilio Regolo", "Giulio Germanico", "Pompeo Magno", "Scipione Africano", "Ulpio Traiano"
  • typ Taranto: "Taranto", "Bari"

• Niszczyciele:

• • typ Leone: 3 okręty - 2283 t, "Leone", "Pantera", "Tigre"

• • typ Navigatori: 12 okrętów - 2010 t, "Alvise da Mosto", "Antonio da Noli", "Antonio Pigafetta", "Antoniotto Usodimare", "Emmanuele Pesagno", "Giovanni da Verazzano", "Lanceloto Malocello", "Leone Pancaldo", "Luca Tarigo", "Nicoloso da Recco", "Nicolo Zeno", "Ugolino Vivaldi"

• • typ Oriani or Poeti: 4 okręty - 1950 t, "Vittorio Alfieri", "Giosué Carducci", "Vincenco Gioberti", "Alfredo Oriani"

• • typ Soldati: 12 okrętów podzielonych na dwie podklasy pierwszą (Camicia Nera) i drugą - 1620 t, "Alpino", "Artigliere", "Ascari", "Aviere", "Bersagliere", "Carabiniere Corazziere", "Fuciliere", "Geniere", "Granatiere", "Lanciere"

• • typ Maestrale: 4 okręty - 1449 t, "Grecale", "Libeccio", "Maestrale", "Scirocco"

• • typ Dardo: 4 okręty - 1450 t, "Dardo", "Fraccia", "Saetta", "Strale"

• • typ Mirabello: 2 okręty - 1383 t, "Carlo Mirabello", "Augusto Riboti"

• • typ Folgore: 4 okręty - 1220 t, "Baleno", "Folgore", "Fulmine", "Lampo"

• • typ Borea (Turbine) 8 okręty - 1092 t, "Aquilone", "Borea", "Espero", "Euro", "Nembo", "Ostro", "Turbine", "Zeffiro"

• • typ Sauro: 4 okręty - 1058 t, "Cesare Battisti", "Daniele Manin", "Francesco Nullo", "Nasario Sauro"

• • typ Sella: 2 okręty - 935 t, "Quintino Sella", "Francesco Crispi"

• Krążowniki pomocnicze:
  • typ Ramb: 4 okręty - 3667 t, "Ramb I", "Ramb II", "Ramb III", "Ramb IV"

[edytuj] Likwidacja

Rozformowanie jednostki nastąpiło razem z referendum ustrojowego, podczas którego zaledwie 0,15% większość zadecydowała o zmianie ustroju. Jej okręty, dowódcy i sztab przeszli do Marina Militare. Mimo to kilka okrętów wraz z załogami i dowództwem przeszło pod osobistą komendę króla Humberta II jako jego osobista gwardia morska.