Reginald Doherty
Z Wikipedii
Reginald Frank Doherty, Reggie Doherty (ur. 1 października 1872 w Londynie, zm. 29 grudnia 1910), tenisista brytyjski, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz olimpijski.
W 1897 Doherty odniósł pierwsze zwycięstwo w grze pojedynczej na Wimbledonie, pokonując w finale (challenge round) obrońcę tytułu Harolda Mahony'ego. Wygrywał także w kolejnych trzech latach, zgodnie z obowiązującym ówcześnie regulaminem występując jedynie w finałach z rywalem wyłonionym w turnieju pretendentów (All Comers). W 1898 pokonał młodszego o dwa lata brata Lawrence'a, w 1899 Arhura Gore'a, w 1900 Sidneya Smitha. Seria triumfów została przerwana przez Gore'a w 1901, ale Doherty znalazł wkrótce godnego następcę w osobie młodszego brata, który triumfował od 1902 pięć razy z rzędu.
Bracia Doherty stanowili jedną z najlepszych par w historii Wimbledonu. W latach 1897-1906 nieprzerwanie występowali w finałach, wygrywając łącznie osiem razy (Reginald był ponadto w finale w 1896 w parze z Haroldem Nisbetem). Ich pierwszymi przeciwnikami finałowymi byli inni bracia, Wilfred i Herbert Baddeleyowie. Porażki ponieśli jedynie w 1902 i 1906, w obu przypadkach z Sidneyem Smithem i Frankiem Riseleyem. Bracia triumfowali także w mistrzostwach USA w 1902 i 1903, w pierwszym finale pokonując Holcombe Warda i Dwighta Davisa, fundatora słynnego Pucharu.
W występach w Pucharze Davisa Reginald Doherty poniósł tylko jedną porażkę, ale w dość istotnym pojedynku - piątym, decydującym meczu finału 1902 (z Malcolmem Whitmanem). W 1903 był w składzie ekipy, która zdobyła pierwszy Puchar dla Wysp Brytyjskich i wraz z reprezentacją w kolejnych trzech latach skutecznie bronił trofeum. W ramach Pucharu Davisa nie przegrał meczu deblowego (zawsze grał z bratem). Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1900 bracia Doherty zdobyli złoty medal w grze podwójnej, sięgnęli również po inne krążki - Reginald złoto w mikście (z Charlotte Cooper) i brąz w singlu, Lawrence po złoto w singlu i brąz w mikście (z Amerykanką Marion Jones). Jeszcze jeden złoty medal Reginald wywalczył osiem lat później w Londynie, w parze z George Hillyardem w deblu mężczyzn na kortach otwartych.
Z innych sukcesów Reginalda Doherty'ego można wymienić trzy tytuły mistrza Irlandii w singlu (1899, 1900, 1901) i pięć w deblu (1898-1902, z bratem), mistrzostwo Afryki Południowej w singlu (1909) oraz finał mistrzostw USA w 1902 (przegrał z Williamem Larnedem). Anglik, praworęczny, cieszył się opinią jednego z największych stylistów na korcie, o wzorowym uderzeniu bekhendowym. Jako pierwszy stosował niezmienny chwyt rakiety, umożliwiający uderzenia i bekhendowe, i forhendowe. Nieco wyższy od brata (nazywany "Big Do"), szczupły, zmagał się w trakcie kariery z kłopotami zdrowotnymi. Zmarł w wieku 38 lat.
Jedna z bram obiektu wimbledońskiego na cześć braci została nazwana "The Doherty Gates", a w 1980 obaj zostali wpisani do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Osiągnięcia w najważniejszych turniejach:
- Wimbledon
- gra pojedyncza - wygrane 1897, 1898, 1899, 1900, finał 1901
- gra podwójna - wygrane 1897, 1898, 1899, 1900, 1901, 1903, 1904, 1905 (wszystkie z Lawrence Dohertym), finały 1896 (z Haroldem Nisbetem), 1902, 1906 (oba z Lawrence Dohertym)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - finał 1902
- gra podwójna - wygrane 1902, 1903 (oba z Lawrence Dohertym)
- igrzyska olimpijskie w Paryżu 1900
- gra pojedyncza - 3. miejsce
- gra podwójna - 1. miejsce (z Lawrence Dohertym)
- gra mieszana - 1. miejsce (z Charlotte Cooper)
- igrzyska olimpijskie w Londynie 1908
- gra podwójna (korty otwarte) - 1. miejsce (z George Hillyardem)
- Puchar Davisa
- wygrane 1903, 1904, 1905, 1906
Występy w challenge round na Wimbledonie:
- 1897 - 6:4, 6:4, 6:3 z Haroldem Mahonym
- 1898 - 6:3, 6:3, 2:6, 5:7, 6:1 z Lawrence Dohertym
- 1899 - 1:6, 4:6, 6:3, 6:3, 6:3 z Arthurem Gore
- 1900 - 6:8, 6:3, 6:1, 6:2 z Sidneyem Smithem
- 1901 - 6:4, 5:7, 4:6, 4:6 z Arthurem Gore
Występy w challenge round na mistrzostwach USA:
- 1902 - 6:4, 2:6, 4:6, 6:8 z Williamem Larnedem
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
