Renata Tebaldi

Z Wikipedii

Renata Tebaldi (ur. 1 lutego 1922 w Pesaro, zm. 19 grudnia 2004 w San Marino), włoska śpiewaczka operowa (sopran).

Była córką niezamożnego muzyka występującego w orkiestrach kinowych, który krótko po jej urodzeniu opuścił rodzinę. Na trudne dzieciństwo dodatkowo wpłynęła choroba - paraliż dziecięcy. Podjęła studia w konserwatorium w Parmie, do siedemnastego roku życia kształcąc się w grze na fortepianie. Przypadkowo odkryto jej głos i skierowano dodatkowo na wydział wokalny; naukę śpiewu kontynuowała w Mediolanie u Carmen Melis. W 1944 w Rovigo debiutowała jako Helena trojańska w Mefistofelesie Arrigo Boita.

Wielką karierę rozpoczęła 11 maja 1946 dzięki udziałowi w inauguracyjnym powojennym koncercie w mediolańskiej La Scali pod kierownictwem Toscaniniego. Toscanini wysoko ją cenił (nazywał jej głos niebiańskim) i wprowadził na stałe do zespołu La Scali, gdzie Tebaldi odnosiła seryjnie sukcesy jako wykonawczyni partii Violetty w Traviacie, Ewy w Śpiewakach norymberskich, Madeleine w Andrea Chenierze, Desdemony w Otellu, pani Ford w Falstaffie.

W La Scali występowała regularnie w latach 1949-1954. W 1950 debiutowała w Covent Garden w Londynie. Jako primadonna assoluta była najbardziej poszukiwaną śpiewaczką w największych teatrach operowych do początku lat 50., kiedy pierwsze sukcesy zaczęła odnosić Maria Callas. Po opuszczeniu La Scali śpiewała w Teatro San Carlo w Neapolu. Od 1954 związała się z Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Przez długi czas współpracowała z Mario del Monaco.

W kolejnych latach rywalizowała z Callas, nie przyjmując jednak agresywnego stylu przeciwniczki, która potrafiła w wywiadach używać sformułowań porównywać mnie z Tebaldi, to tak jakby równać szampana z coca-colą. Tebaldi dysponowała nieco mniej wszechstronnym głosem, zdecydowanie gorzej wypadała pod kątem aktorskim. Wykonywała jednak zarówno sopranowe partie liryczne, jak i dramatyczne. W 1973 zakończyła karierę sceniczną, kontynuowała jedynie występy w recitalach. 5 października 1975 śpiewała w Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Źródła: