Ronald Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar

Z Wikipedii

Ronald Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar 1860-1934
Gubernator generalny Australii
Okres urzędowania	od 18 maja 1914 do 6 października 1920
Poprzednik	lord Denman
Następca	lord Forster
minister ds. Szkocji w rządzie Wielkiej Brytanii
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Okres urzędowania	od 1922 do 1924
Poprzednik	Robert Munro
Następca	William Adamson

Ronald Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar (6 marca 1860 - 30 marca 1934) - brytyjski polityk, członek Partii Liberalnej w latach 1914 - 1920 gubernator generalny Australii, a w latach 1922-1924 minister ds. Szkocji.

Pochodził z zamożnej szkockiej rodziny, jego ojciec był członkiem Izby Gmin. Ukończył Królewską Akademię Wojskową w Sandhurst i do 1884 służył w armii. Następnie został wybrany do parlamentu i stał się osobistym sekretarzem premiera, Lorda Rosebery. Podobnie jak on, Munro-Ferguson sytuował się na prawym skrzydle swojej partii i, już po przejściu do opozycji, popierał imperialistyczną politykę rządów konserwatywnych, łącznie z udziałem w drugiej wojnie burskiej.

W kolejnych latach nie wrócił jednak do głównego nurtu życia politycznego w Londynie, za to odegrał ważną rolę na scenie politycznej Australii, której gubernatorem generalnym został w 1914. Jego kadencja przypadła na okres ciągłych kryzysów politycznych, w znacznej mierze spowodowanych podziałami w społeczeństwie wokół kwestii udziału Australii w I wojnie światowej, a dokładniej sprawy wysyłania na jej fronty żołnierzy z poboru. Sam gubernator zawsze opowiadał się za jak największym wysiłkiem wojennym Australii. Starał się także umocnić znaczenie swojego urzędu, choć jego pozycja jako pośrednika między Londynem a Melbourne osłabła, gdy na czele rządu brytyjskiego stanął David Lloyd George, a premierem Australii został Billy Hughes. Polityków tych łączyło walijskie pochodzenie i często rozmawiali ze sobą nie tylko z pominięciem gubernatora generalnego, ale wręcz w niezrozumiałym dla niego języku walijskim.

Podał się do dymisji w maju 1919, ale ostatecznie zgodził się kierować jeszcze przygotowaniami do australijskiej podróży księcia Walii i w końcu opuścił urząd w październiku 1920. Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał dziedziczny tytuł szlachecki (choć był jego ostatnim posiadaczem, bo nie miał potomka), a w 1922 został ministrem ds. Szkocji w rządach Andrew Bonar Lawa i Stanleya Baldwina. Zmarł w 1934 w swej rodzinnej posiadłości w hrabstwie Fife w Szkocji.