Rory Gallagher
Z Wikipedii
| Rory Gallagher | |
| Data urodzenia | 2 marca 1948 |
| Pochodzenie |  Irlandia, Ballyshannon |
| Data i miejsce śmierci | 14 czerwca 1995 Wielka Brytania, Londyn |
| Gatunek | rock hard rock blues heavy metal R&B |
| Aktywność | 1963-1995 |
| Wytwórnia płytowa | Polydor Records |
| Zespół | |
| Taste Rory Gallagher Band |
|
| Strona internetowa | |
Rory Gallagher (2 marca 1948 – 14 czerwca 1995) – gitarzysta bluesowy i rockowy, witruoz instrumentu, autor tekstów, jeden z najbardziej wpływowych irlandzkich muzyków wszech czasów.
Spis treści |
[edytuj] Życie i twórczość
Urodził się w Ballyshannon w hrabstwie Donegal lecz dorastał na południu Irlandii w mieście Cork. Obcowanie z folklorem irlandzkim odegrało ogromny wpływ na ukształtowanie się jego stylu gitarowego.
W 1966 roku stworzył blues-rockowe trio Taste, w którym pełnił rolę wokalisty oraz gitarzysty grającego gitarę prowadzącą. Współpracował z najwybitniejszymi przedstawicielami gatunku takimi jak Roger Glover (basista Deep Purple), Muddy Waters, Junior Wells czy Jerry Lee Lewis. W 1971 roku po rozpadzie Taste rozpoczął swoją solową karierę, a towarzyszyli mu basista Gerry McAvoy i perkusista Wilgar Campbell. Jego prawą ręką był klawiszowiec Lou Martin, który podczas występów live dostarczał Gallagherowi tematów do gitarowych improwizacji, sam także często improwizował.
Rory Gallagher sprzedał na całym świecie ponad 30 milionów płyt, ale uznanie fanów zyskał głównie dzięki swoim występom "na żywo" przed publicznością. Jego występy cechowała niespotykana u innych wykonawców żywiołowość i charyzma, wirtuozeria instrumentu oraz długie improwizacje (także wokalne) z użyciem najróżniejszych, spontanicznie wykorzystywanych, technik.
Uznawany jest za prekursora heavy metalu oraz, dzięki oryginalnemu wizerunkowi scenicznemu (wytarte spodnie, naciągnięta kraciasta koszula, starty lakier z gitary) – także grungeu. Grał również irlandzki folk i jazz rock. Oprócz wielu własnych kompozycji (z czego najbardziej znane to: A Million Miles Away, Tatoo'd Lady, Bad Penny, Shadow Play i Moon Child) wykonywał także standardy bluesowe Muddy Watersa (I wonder who, Gypsy Woman), J.B. Huttoego (Too Much Alcohol), Tony'ego Joe White'a (As the Crow Flies), Blind Boy Fullera (Pistol Slapper Blues), Otis Rusha (It Takes Time) oraz Bullfrog Blues.
Najczęściej używanymi przez niego gitarami były: Fender Stratocaster i Fender Telecaster. Grał również na elektrycznym sitarze, mandolinie (Going to My Hometown) Martin, gitarze akustycznej i gitarze klasycznej ze specjalnie modelowanym pudłem rezonansowym, często z użyciem tulejki i dodatkowych efektów. Twórczość Gallaghera odegrała duży wpływ na takich muzyków jak: The Edge z U2, Slash z Guns N' Roses, Johnny Marr z The Smiths, Glenn Tipton z Judas Priest czy Brian May z Queen.
W 1972 zajął pierwsze miejsce na liście Melody Maker's Top Musician of the Year, detronizując tym samym Erica Claptona.
Zmarł w wyniku powikłań po przeprowadzonym przeszczepie wątroby.
Rory był typem outsidera, człowieka pochłoniętego twórczością, który stronił od bliskich relacji międzyludzkich. Mimo to nawiązał wiele prywatnych i scenicznych znajomości z takimi muzykami jak: Van Morrison, Eric Clapton czy Jimmy Page. W swoich tekstach wyrażał ideał wolności i życia w drodze. Często śpiewał również o byciu bluesmanem, bywalcem motelów, pubów i ulicy (Too Much Alcohol, Bourbon, Tatoo'd Lady). Nigdy się nie ożenił ani nie miał dzieci.
W Ballyshannon znajduje się poświęcone mu muzeum.
[edytuj] Instrumenty
- Coral Sitar, cena: $2000, użyty w piosence Philby w 1979.
- Danelectro Silvertone, kupiony za: $15 w lombardzie. Użyta podczas gry na żywo, w utworach Cradle Rock i A Million Miles Away.
- Fender Esquire
- Fender Telecaster (1967), możliwości tej gitary można było poznać na koncercie DVD Gallagher's Live at Rockpalast w piosence Bullfrog Blues.
- Gitary akustyczne: Martin D-35 i Electro-Acoustic Takamine
- Martin Mandolin użyta w wykonanej na żywo wspólnie z Lonnie Doneganem piosence Goin' To My Hometown.
- National Resonator (1932) gitara, którą Gallagher często używał w wykonaniach live bluesowych standardów, najczęściej przy użyciu metalowej tulejki
- Gallagher okazyjnie zagrał także na saksofonie w piosence On The Boards grupy Taste, oraz na harmonijce ustnej w I'm Not Surprised.
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Albumy studyjne
- Rory Gallagher 1971
- Deuce 1971
- Blueprint 1973
- Tattoo 1973
- Against the Grain 1975
- Calling Card 1976
- Photo Finish 1978
- Top Priority 1979
- Jinx 1982
- Defender 1987
- Fresh Evidence 1990
[edytuj] Albumy na żywo
- Live In Europe 1972
- Irish Tour 1974
- Stage Struck 1980
- BBC Sessions 1999
- Let's Go To Work 2001
- Meeting With The G-Man 2003
