Rozejm pod Brodnicą 1414

Z Wikipedii

W kwietniu 1414 roku Polska i Litwa, po unii horodelskiej z 1413 roku, na zjeździe na Kujawach w miejscowości Grabie, ponownie wysunęły wobec zakonu krzyżackiego program roszczeń rewindykacyjnych, obejmujący Pomorze Gdańskie, ziemię chełmińską, ziemię michałowską oraz posiadłości zakonu na Kujawach, Drezdenko i Santok oraz Żmudź i Jaćwięź. Roszczenia polskie zostały przez władze krzyżackie odrzucone, co spowodowało wkroczenie na teren Prus, wielkiej armii polsko-litewskiej, w lipcu 1414 roku. W trzymiesięcznej kampanii wojska przeszły szlakiem 1410 roku przez okolice Grunwaldu do Nidzicy i dalej aż pod Elbląg. W wyniku tej kampanii, wielki mistrz Michał Küchmeister zgodził się na ustępstwa wobec Polski, obejmujące możliwość zwrotu kujawskich posiadłości Zakonu, części południowej Pomorza Gdańskiego i ziemi chełmińskiej oraz Żmudzi. Ustępstwa te uznane za połowiczne, zostały przez Jagiełłę odrzucone. Siły krzyżackie unikały otwartej walki ukrywając się w warownych zamkach, co spowodowało zawrócenie armii polsko-litewskiej na ziemię chełmińską pod Brodnicę. W wyniku daremnego oblężenia Brodnicy, oraz poparcia Krzyżaków przez stany pruskie, zapewne w wyniku znacznych zniszczeń dokonanych przez armię podczas jej marszu, Jagiełło przyjął propozycję zawarcia rozejmu, wystosowaną przez legata papieskiego, biskupa lozańskiego – Jana. Rozejm został zawarty 8 października 1414 roku pod Brodnicą. Postanowieniem rozejmu obie strony oddawały swój spór do rozstrzygnięcia papieżowi, Zygmuntowi Luksemburskiemu lub soborowi, który właśnie rozpoczynał obrady w Konstancji. Tym sposobem walka Polski i Litwy z Zakonem wkroczyła na forum międzynarodowe i stała się przedmiotem dyskusji hierarchów i świeckich, zgromadzonych w Konstancji. Termin obowiązywania rozejmu przedłużono aż do 1418 roku, a więc na czas trwania soboru.