Ryszard Panasiuk
Z Wikipedii
Ryszard Panasiuk (ur. 28 kwietnia 1931, Józefin) - polski filozof, profesor zwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego.
W latach 1952-1957 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie napisał pracę magisterską pod kierunkiem Tadeusza Krońskiego. Pracę doktorską, przygotowaną pod kierunkiem Bronisława Baczki, dotyczącą filozofii politycznej młodoheglistów obronił na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. Habilitował się w 1979 r. na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie rozprawy Dziedzictwo Heglowskie i marksizm. Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1982, profesora zwyczajnego - w 1989.
Jeden z czołowych filozofów marksistowskich w okresie Polski Ludowej, odchodzący coraz bardziej od teorii w okresie powstania Solidarności do całkowitego porzucenia marksizmu jako wyznawanego paradygmatu po transformacji ustrojowej 1989 roku.
Autor ponad 100 publikacji naukowych, w znakomitej większości z dziedziny filozofii społecznej niemieckiego kręgu kulturowego.
[edytuj] Prace
- Filozofia i państwo. Studium myśli polityczno-społecznej lewicy heglowskiej i młodego Marksa 1838-1843, Książka i Wiedza, Warszawa 1967;
- Lewica heglowska, Wiedza Powszechna, Warszawa 1969;
- Feuerbach, Wiedza Powszechna, Warszawa 1972 (wyd. 1) i 1981 (wyd. 2);
- Dziedzictwo heglowskie i marksizm, Książka i Wiedza, Warszawa 1979;
- Hegel i Marks. Studia i szkice, Książka i Wiedza, Warszawa 1986;
- Schelling, Wiedza Powszechna, Warszawa 1987;
- Filozofia: Historia i współczesność. Studia, odczyty, eseje, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2001;
- Przyroda - Człowiek - Polityka. Z dziejów filozofii niemieckiej XVIII/XIX wieku, Oficyna Naukowa, Warszawa 2002.