Słuck
Z Wikipedii
Współrzędne: 53°01' N 27°33' E
| Słuck Слуцк |
|||
|
|||
| Państwo |  Białoruś |
||
| Obwód | miński | ||
| Położenie | 53° 01' N 27° 33' E |
||
| Ludność (2004) • liczba ludności |
62 278 |
||
|
Położenie na mapie kraju
  Słuck
Слуцк |
|||
| Strona internetowa miasta | |||
Słuck (biał. Слуцак lub Слуцк, ros. Слуцк) – miasto w obwodzie mińskim Białorusi, położone nieopodal Mińska nad rzeką Słucz, siedziba rejonu słuckiego. W 1995 r. Słuck liczył 62 tys. mieszkańców. Przemysł elektromaszynowy, spożywczy, lekki, chemiczny, meblarski, węzeł drogowy, muzeum.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Po raz pierwszy wzmiankowany w 1116 r. W 1160 r. został stolicą odrębnego księstwa. Od XIV wieku do 1793 r. pozostawał częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego, województwa nowogródzkiego. W XV wieku po prawej stronie Słuczy u ujścia rzeczki Byczek zbudowano Górny Zamek na planie okręgu, a poniżej niego zbudowano Dolny Zamek. W 1441 r. Słuck otrzymał prawo magdeburskie.
[edytuj] Wiek XVI
W początku XVI wieku księżna Anastazja Słucka otoczyła fortyfikacjami miasto na prawym brzegu Słuczy. Po drugiej stronie rzeki zbudowano także Nowy Zamek, który wzmiankowano w 1582 r. Otoczono też fortyfikacjami znajdujące się tam zabudowania miejskie. Twierdza Słucka była tak silna, że odparła w XVI wieku wszystkie ataki Tatarów i wojsk moskiewskich. Zdobycie Słucka udało się dopiero Kozakom, pod dowództwem Semena Nalewajki w 1595 r. Było to jednak możliwe tylko dzięki niepokojom w mieście i chwilowemu brakowi silnej władzy.
[edytuj] Wiek XVII
W 1600 r., na skutek małżeństwa, miasto przeszło z rąk Olelkowiczów w ręce Janusza Radziwiłła. W 1648 r. fortecę nieskutecznie próbowali dwoma szturmami zdobyć Kozacy. W 1652 r. po raz drugi miasto otrzymało prawo magdeburskie. W czasie wojny z Moskwą, w 1654 r. na rozkaz Bogusława Radziwiłła wzmocniono wały miasta. Pracami kierował Wilhelm Paterson.
Wtedy też powstała cytadela słucka zwana Nowym Zamkiem (w miejscu wcześniejszej fortyfikacji). Całe miasto otrzymało też nowe wały w systemie staroholenderskim (oprócz przedmieść Ostrowskiego i Trojczańskiego). Wały miały szerokość 266 m, wysokość 8 m i posiadały 12 bastionów. Całość wałów miała długość 3840 m. Znajdowały się w nich cztery bramy (trzy murowane). Dzięki tym wzmocnieniom wojska moskiewskie pod dowództwem Trubeckiego nie były w stanie zdobyć miasta podczas szturmów 2-6 i 27-30 września 1655 r. W 1659 r. Sejm wziął na służbę Rzeczypospolitej cały garnizon w Słucku. Twierdzę rozbudowano także w latach 1667-1669. Do obrony miasta służył regiment piechoty w sile ok. 1000 ludzi, dragoni i piechota wybraniecka.
Słuck stał się w owym czasie słynny za sprawą manufaktury tzw. pasów słuckich, noszonych chętnie przez polską szlachtę. Od XVII do XIX wieku był jednym z głównych centrów kalwinizmu na Litwie, znajdowało się w nim słynne Gimnazjum Słuckie założone w 1617 r. przez Janusza Radziwiłła, przejęte przez władze rosyjskie w 1830 r. w ramach represji po wybuchu powstania listopadowego.
[edytuj] Wiek XVIII
20 marca 1767 litewska szlachta prawosławna i kalwińska pod ochroną wojska rosyjskiego zawiązała innowierczą konfederację słucką. Na skutek rozbiorów Rzeczypospolitej, w latach 1793-1915 miasto stanowiło część Rosji, jako siedziba powiatu w guberni mińskiej.
[edytuj] Wiek XX
11 sierpnia 1919, w czasie wojny z bolszewikami, do miasta wkroczył Pułk Strzelców Wileńskich.
Na mocy traktatu ryskiego stał się częścią Białoruskiej Republiki Rad. Jesienią 1920 r. wybuchło w okolicach tzw. powstanie słuckie, krwawo stłumione przez bolszewików.
W latach 1922-1991 w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, z przerwą na lata 1941-1944 r. gdy znajdowało się pod okupacją niemiecką. W dniach 27 i 28 października 1941 r. niemiecka policja wojskowa z Kowna wymordowała miejscowych Żydów. Od 1991 r. w Białorusi.
[edytuj] Zabytki
- Kościół i klasztor bernardynów – fundacji Ludwika Oskierki, starosty mozyrskiego, wybudowany w 1639 r. – pierwotnie drewniany, wymurowany w 1793 r. w stylu późnobarokowym. Kościół jest obecnie zdewastowany i na wpół zrujnowany. W korpusie klasztornym mieści się baza paliwowa.
- Cerkiew prawosławna (przedmieście Ostrów), drewniana z przełomu XVIII i XIX w. z cechami baroku i klasycyzmu.
- Dworek miejski – obecnie muzeum krajoznawcze (od 1952 r.), klasycystyczny z XIX w., dawna siedziba Towarzystwa Ziemskiego.
- Dawne Kalwińskie Gimnazjum męskie, budynek klasycystyczny z 1829 r. – obecnie w nim znajduje się szkoła średnia.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Berezyna • Borysów • Czerwień (Ihumeń) • Dzierżyńsk (Kojdanów) • Kleck • Kopyl • Krupki • Lubań • Łohojsk • Mińsk • Miadzioł • Mołodeczno • Nieśwież • Maryjna Górka • Słuck • Smolewicze • Soligorsk • Stare Dorogi • Stołpce • Uzda • Wilejka • Wołożyn
