Secemin

Z Wikipedii

Współrzędne: 50°46'04" N 19°50'18" E50.7677778 19.8383333 (Secemin)

Secemin

Herb Secemina

50° 46' 04'' N
19° 50' 18'' E

Liczba
mieszkańców (2006)
• liczba ludności

1600

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

29-145

Tablice rejestracyjne

TLW

Położenie na mapie Polski

Secemin

Kościół parafialny pw. św. Katarzyny i Jana Ewangelisty

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Secemin – duża wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Secemin. W latach 1401-1869 miasto. Miejscowość jest siedzibą gminy Secemin.

[edytuj] Historia

Pierwsza wzmianka o Seceminie pochodzi z 1326. Osada wymieniona została jako siedziba parafii, która liczyła 288 mieszkańców i miała obszar 57 km²^[1]. W 1401 na mocy przywileju wydanego przez Władysława Jagiełłę Secemin otrzymał prawa miejskie^[1]. Równocześnie król nadał Piotrowi Szafrańcowi tytuł własności miasta oraz prawo do pobierania mostowego^[1].

W 1517 Zygmunt Stary wydał przywilej zwalniający mieszczan secemińskich z opłat targowych, na terenie całego kraju. Król zezwolił także na dwa jarmarki w roku^[1].

W 1540 Secemin miał 40 łanów, 60 ogrodów, młyn, dwór z folwarkiem, łaźnię oraz 9 sadzawek. Do miasta należało przedmieście Nawsie. W mieście dobrze rozwinięte było rzemiosło. W 1532 powstał tu cech garncarski^[1].

W 1558 Stanisław Szafraniec zamienił miejscowy kościół w zbór. W latach 1556-1616 odbyły się tu dwa desydenckie synody. Miasto było w okresie reformacji ważnym ośrodkiem kulturalnym. Przez pewien czas miejscowa szkoła działała jako filia Akademii Rakowskiej^[1].

Po wygaśnięciu rodu Szafrańców, właściciele miasta często się zmieniali^[1]. Należało ono kolejno do rodów: Dembińskich, Czartoryskich, Machockich i Lohmanów. W 1869 Secemin utracił prawa miejskie.

W 1960 Secemin miał 1802 mieszkańców^[1]. 50% z nich utrzymywało się z rolnictwa^[1]. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

[edytuj] Zabytki

gotycki kościół pod wezwaniem Świętej Katarzyny i Jana Ewangelisty z 1402 roku; od 1554 roku zbór protestancki; zwrócony katolikom w 1617; w XVIII wieku przebudowany
pozostałości fosy z XVI wieku otaczającej dawną siedzibę rodu Szafrańców
park założony w połowie XVIII wieku
plebania z przełomu XIX i XX wieku

Przypisy

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 ^1,6 ^1,7 ^1,8 Miasta polskie w Tysiącleciu, przewodn. kom. red. Stanisław Pazyra, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Wrocław - Warszawa - Kraków, 1965-1967, Tom I, str 538-539