Sony CDP-101
Z Wikipedii
Odtwarzacz CD Sony CDP-101 był pierwszym urządzeniem tego typu na rynku konsumenckim. Premiera tego urządzenia miała miejsce 1 października 1982 roku. Cena w dniu premiery na rynku japońskim wynosiła 168000 jenów. Firma Sony wyprzedziła o miesiąc korporację Royal Philips Electronics, która wprowadziła na rynek swój pierwszy konsumencki odtwarzacz CD, Philips CD-100, 1 listopada 1982. Odtwarzacz ten na początku swej rynkowej kariery dostępny był tylko w Europie i Japonii. Pierwsze egzemplarze trafiły na rynek USA dopiero na początku 1983 roku. Ostatnie egzemplarze opuściły fabrykę SONY na początku 1984 roku. Do dnia dzisiejszego zachowało się wiele w pełni sprawnych tych urządzeń co najlepiej świadczy o jakości wykonania tego odtwarzacza. Wbrew krążącym w internecie opiniom urządzenie to zapewniało pełną obsługę standardu CD-Audio (Red Book), włącznie z demodulacją EFM, detekcją i korekcją błędów CIRC oraz pełnym, szesnasto bitowym, przetwarzaniem sygnału. Urządzenie to uważa się za protoplastę znanej i cenionej linii odtwarzaczy CD ESprit, które podbiły serca i uszy melomanów na całym świecie.
Spis treści |
[edytuj] Parametry techniczne
- pasmo przenoszenia: 5Hz-20kHz ±0.5 dB
- współczynnik zniekształceń harmonicznych: 0,004% lub mniej (1 kHz)
- stosunek sygnał-szum: >90 dB
- dynamika: >90 dB
- separacja międzykanałowa: >90 dB
- opcjonalne akcesoria: obudowa TAC-101
- ilość układów scalonych: 34
- ilość silników: 4
- głowica laserowa: KSS-100A (AlGaAs)
- pilot zdalnego sterowania: SONY RM-101
- opcjonalne akcesoria: obudowa TAC-101
- pobór prądu: 30 W
- wymiary: 355×105×325 mm
- waga: ~ 7,6 kg
[edytuj] Opis konstrukcyjny
W momencie debiutu rynkowego CDP-101 był najbardziej skomplikowanym urządzeniem powszechnego użytku na świecie. Odtwarzacz zawiera trzy mikroprocesory, cztery układy scalone wysokiej skali integracji (LSI), specjalizowany monolityczny przetwornik 16 bitowy oraz znaczną ilość elementarnych układów scalonych zarówno analogowych jak i cyfrowych. Zespół głowicy KSS-100A zbudowano w oparciu o półprzewodnikowy emiter i matrycowy detektor wiązki laserowej. Blok serwosterowania zrealizowano w głównej mierze na elementarnych wzmacniaczach operacyjnych. Ponieważ urządzenie nie realizowało funkcji oversamplingu i filtrowania cyfrowego wyposażone zostało w precyzyjne filtry kwarcowe firmy MURATA usuwające pozostałości po konwersji cyfrowo/analogowej. Do napędu płyty CD użyto precyzyjnego, bezszczotkowego silnika synchronicznego sterowanego czujnikami hallotronowymi który jest praktycznie niezniszczalny. Urządzenie zawiera także 26 pinowy port wyjściowy, oznaczony przez producenta ACCESSORY CONNECTOR. Pierwotnie miał on służyć do podłączenia zewnętrznych dodatkowych modułów realizujących wyświetlanie grafiki z płyt CD. Pomysł ten został jednak porzucony i nowocześniejsze wersie odtwarzaczy tej firmy zostały tego złącza pozbawione. Innym ciekawym rozwiązaniem zastosowanym w tym urządzeniu jest system ANTI SHOCK, który pojawił się w urządzeniach konkurencji dopiero po wielu latach.
[edytuj] Ciekawostki
- Nazwa urządzenia została podobno wybrana ze względu na jej interpretację binarną. W standardzie kodowania PCM przyjętym w płytach CD-Audio wartość 101 odpowiada cyfrze 5 która to z kolei jest w Japonii szczęśliwym numerem.
- Premierze urządzenia towarzyszyła też pierwsza płyta CD. Był to wznowiony album 52nd Street Billego Joela.
- Urządzenie nie posiada przycisku STOP. Zamiennikiem funkcji STOP jest RESET który według instrukcji obsługi ma za zadanie ustawić mechanizm i elektronikę urządzenia w pozycji spoczynkowej.
- Wczesne wersje tego odtwarzacza posiadały nieco inny wyświetlacz VFD. Starsze wersje posiadały indykator dysku w postaci dużej czerwonej ikony z wpisanym czarnym napisem DISC, nowsze wersje posiadały jedynie sam czerwony napis. Delikatne różnice występowały też w obudowie – starsze wersje posiadały dodatkowo malowaną białą ramkę w okienku odbiornika podczerwieni.
- Ponieważ urządzenie miało cechy konstrukcji prototypowej producent nie ustrzegł się kilku błędów. Najważniejszym z nich było użycie niewydolnych układów scalonych Sanyo STK6922 odpowiedzialnych za sterowanie optyką lasera, które nie wytrzymywały obciążenia i ulegały częstym awariom. Po kilku miesiącach od podjęcia masowej produkcji odtwarzacza zamieniono te układy na BX1201 opracowane przez inżynierów Sony.
