Starożytny Izrael pod panowaniem Asyrii
Z Wikipedii
 Panowanie Asyrii
Inne artykuły
|
Starożytny Izrael pod panowaniem Asyrii przebywał w okresie od około 722 p.n.e. do 609 p.n.e..
[edytuj] Historia
Państwo nowoasyryjskie powstało w X w. p.n.e.. Szybki wzrost jego potęgi zaczął się w roku 884 p.n.e. za panowania Aszurnasirapli II. Jego syn Salmanasar III został królem Babilonu i nałożył w 732 p.n.e. haracz na Królestwo Izraela.
W roku 722 p.n.e. Królestwo Izraela zostało zajęte przez Asyrię. Po jednym z buntów żydowskiej ludności Asyryjczycy uprowadzili wielu Izraelitów, a na ich miejsce osiedlili ludność z Babilonii.
Podboje Asyryjczyków doprowadziły do powstania największego imperium, jakie dotychczas widziano. Asyryjczycy opanowali całą Mezopotamię, Lewant (745-720 p.n.e.), Palestynę, Cypr, a także Egipt (około roku 671 p.n.e.), który jednak utracili po 15 latach.
Na zdobycznych terenach utworzone zostały prowincje zarządzane przez urzędników wyznaczanych przez króla Asyrii, i zobowiązane do składania corocznych danin. Dla komunikowania się odległych prowincji ze stolicą budowano drogi, na których uruchomiono konną pocztę kurierską.
Powrót Izraelitów z niewoli babilońskiej możliwy był dopiero po 538 p.n.e., za zgodą perskiego króla Cyrusa, który podbił Babilon. Korzystając ze względnej autonomii Żydzi odbudowali Jerozolimę i wznieśli Drugą Świątynię.
 |
|
|
