Księga Judyty

Z Wikipedii

Stary Testament

Biblia Hebrajska (część wspólna dla judaizmu i chrześcijaństwa)

Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski

Kanon prawosławny

Dodatek do kanonu prawosławnego

4 Machabejska

Kanon rosyjski i etiopski

4 Ezdrasza

Kanon etiopski

Kanon syryjski

Judyta z głową asyryjskiego sułtana Holofernesa

Księga Judyty [Jd] (heb. יְהוּדִית, ar. يهوديت ) to jedna z ksiąg biblijnych wchodząca w skład katolickiego i prawosławnego kanonu Starego Testamentu, zaliczana do ksiąg deuterokanonicznych. Przez Kościoły protestanckie uważana jest za apokryficzną. W Septuagincie i jej przekładach na inne języki, znajduje się bezpośrednio po Księdze Tobiasza.

Księga podzielona jest na 16 rozdziałów. Nabuchodonozor, który w żadnym wypadku nie może być identyfikowany z którymś z historycznych władców, wzywa wszystkie ludy ziemi do walki z Arfaksadem królem Medów. Jego wezwanie pozostaje jednak bez odpowiedzi. Po wygranej wojnie władca decyduje się zemścić na opornych wasalach. Najlepszy jego wódz Holofernes, na czele potężnej armii wyrusza na wojnę. Lud Izraela, który niedawno wrócił z niewoli, pod dowództwem najwyższego kapłana Joakima, decyduje się odeprzeć wroga. Zajmują miasto Betulię. Holofernes tymczasem dotarł już w okolice i niebawem rozpoczął oblężenie miasta, jednak po 34 dniach oblężenia Betulia nie mogła się dłużej bronić. W tym momencie pojawia się Judyta, młoda i piękna wdowa, zdecydowana sama obronić miasto. Po modlitwie wieczornej, pięknie odziana, udaje się do obozu Asyryjczyków, każe się zaprowadzić do Holofernesa i uwodzi go w ciągu trzech dni. Czwartego dnia w czasie wspólnej wieczerzy, gdy Holofernes się upija, Judyta odcina mu głowę. Wkłada do kosza i powraca do Betulii. O świcie wywieszono głowę na murach miasta. Gdy ją ujrzało wojsko asyryjskie, uciekło w popłochu. Izraelici rzucili się w pogoni za nimi i ich rozgromili. Opowieść ta nie znajduje potwierdzenia w faktach historycznych.

Księga Judyty należy do tzw. ksiąg wtórnokanonicznych. Sobór trydencki potwierdził kanoniczność księgi w Kościele katolickim. Oryginalny tekst był zapewne semicki (hebrajski lub aramejski). Dzisiaj posiadamy jedynie opracowanie greckie. Św. Hieronim znał krótszy tekst aramejski. Księga powstała najprawdopodobniej w okresie machabejskim II w. p.n.e..

Tradycja katolicka i prawosławna widzi w Judycie, bohaterskiej niewieście, typ Maryi, Matki Jezusa. Z tego powodu bardzo często czytania liturgiczne świąt maryjnych zaczerpnięte są z tej księgi.