Stjepan Bobek

Z Wikipedii

Stjepan Bobek (ur. 3 grudnia 1923 w Zagrzebiu) były piłkarz chorwacki, reprezentujący Jugosławię, grający na pozycji napastnika. Później zajął się pracą trenerską.

Bobek urodził się w Zagrzebiu. W piłkę zaczął grać w wieku 13 lat w tamtejszej Viktoriji, małym klubie z ligi regionalnej. Grał na papierach swojego brata. Kiedy skończył 20 lat został środkowym napastnikiem klubu Građanski Zagrzeb.

W 1945 roku Bobek trafił do Partizana Belgrad, gdzie grał do roku 1958. W Partizanie zagrał 468 razy, strzelając 403, co jest dotychczas niepobitym rekordem klubowym. Z Partizanem dwa razy zdobył mistrzostwo Jugosławii i cztery razy puchar kraju. Bobek był dwukrotnie królem strzelców jugosłowiańskiej pierwszej ligi w latach 1945 (8 goli) i 1954 (21 goli). Za pierwszym razem jako reprezentant Armii Jugosłowiańskiej, a za drugim już jako gracz Partizana. Jest także rekordzistą w Jugosławii pod względem zdobytych bramek w jednym meczu. 8 czerwca 1947 roku strzelił 9 bramek w wygranym przez Partizan 10:1 meczu przeciwko 14. Oktobar. Mecz ten odbył się w miejscowości Niš.

W reprezentacji Jugosławii Bobek zadebiutował 9 maja 1946 roku w wygranym 2:0 meczu z reprezentacją Czechosłowacji. Pierwszą bramkę w jugosłowiańskiej kadrze zdobył już w swoim drugim meczu – 29 września 1946 w wygranym 4:2 meczu z Czechosłowacją. Bobek zagrał na dwóch mundialach: na Mistrzostwach Świata w Brazylii (strzelił jedną z bramek w wygranym 4:1 meczu z reprezentacją Meksyku) oraz Mistrzostwach Świata w Szwajcarii. Wystąpił także na dwóch olimpiadach: w 1948 w Londynie (strzelił 4 bramki, a Jugosławia zdobyła srebrny medal) i w 1952 w Helsinkach (Jugosłowianie ponownie zdobyli srebro, a Bobek strzelił 3 gole). Jest najlepszym napastnikiem w historii reprezentacji Jugosławii. Zdobył aż 38 goli w 63 meczach.

Po skończeniu kariery zawodniczej, Bobek został szkoleniowcem. W 1959 roku pracował przez jeden sezon w Legii Warszawa. Później wrócił do Jugosławii, gdzie został trenerem Partizana Belgrad. Trzy razy z rzędu zdobył mistrzostwo Jugosławii, po czym został zastąpiony przez Kirila Simonovskiego w 1963 roku. W 1964 ponownie ściągnięto go do Warszawy do Legii, skąd przeniósł się do Grecji, aby prowadzić Panathinaikos Ateny. W sezonach 1967/1968 i 1968/1969 ponownie pracował z Partizanem Belgrad. W 1970 roku prowadził Olympiakos Pireus, a w 1972 Dinamo Zagrzeb. Ostatnim jego klubem w karierze trenerskiej był Vardar Skopje, z którym wygrał drugą ligę w Macedonii.

W 1995 roku został wybrany najlepszym i najbardziej popularnym piłkarzem Partizana Belgrad w historii.