Sue Ryder

Z Wikipedii

skwer Sue Ryder w Warszawie

skwer Sue Ryder w Gdyni

Margaret Susan Cheshire, Baroness Ryder of Warsaw and Baroness Cheshire, (ur. 3 lipca 1923 r. w Leeds, zm. 2 listopada 2000 r. w Bury St Edmunds w hrabstwie Suffolk), znana jako Sue Ryder – działaczka charytatywna. Podczas II wojny światowej współpracowała z brytyjską organizacją Special Operations Executive (Kierownictwo Operacji Specjalnych) zajmującą się dywersją w okupowanej Europie. Później kierowała wieloma instytucjami charytatywnymi, często noszącymi jej imię. Miała tytuł para Wielkiej Brytanii.

Ukończyła Benenden School. Po wybuchu II wojny światowej, w wieku 16 lat była wolontariuszką organizacji charytatywnej First Aid Nursing Yeomanry. Wkrótce została przeniesiona do polskiej sekcji w Kierownictwie Operacji Specjalnych. Jej zadaniem było odwożenie cichociemnych na lotnisko, skąd wylatywali na swoje misje. W 1943 roku została wysłana do Tunezji, a później do Włoch.

Po wojnie podjęła się organizowania pomocy humanitarnej dla Polski, a także innej działalności charytatywnej, w tym pomocy byłym więźniom obozów nazistowskich oraz ratowania osób skazanych na śmierć w więzieniach alianckich. W 1957 roku otrzymała Order Imperium Brytyjskiego, a w 1976 roku Order św. Michała i św. Jerzego.

W 1959 roku wyszła za mąż za Leonarda Cheshire'a. W 1979 roku otrzymała tytuł para Anglii, przyjmując za swoją siedzibę Warszawę i Cavendish w hrabstwie Suffolk w Anglii. Zasiadając w Izbie Lordów, brała czynny udział w debatach o obronności, narkomanii, polityce mieszkaniowej, służbie zdrowia, bezrobociu i tolerancji rasowej. Brytyjska królowa matka w 1979 roku powołała do życia Fundację Sue Ryder (obecnie Sue Ryder International), zajmującą się głównie budową domów dla chorych, samotnych i bezdomnych.

Po upadku komunizmu nie zaprzestała działalności w Polsce. W 1989 roku, po apelu opublikowanym w dzienniku The Daily Telegraph, zebrała 40 tys. funtów pomocy. W 1998 roku odeszła z funkcji powiernika Fundacji Sue Ryder w związku z konfliktem z innymi powiernikami i założyła Fundację Bouverie.

Napisała dwie autobiograficzne książki: And the Morrow is Theirs (1975), polski przekład Jutro należy do nich (1978) i Child of My Love (1986). Jest honorowym obywatelem Warszawy, Konstancina-Jeziorny i Gdyni. Jej imię noszą skwery w Gdyni i Warszawie i ulica w Konstancinie. Miała tytuł doktora honoris causa uniwersytetów w Liverpoolu, Exeter, Essex, Reading, Leeds, Kent, Londynie i Cambridge.