SVO

Z Wikipedii

SVO (Subject Verb Object) to skrót oznaczający typ zdania, w którym podmiot występuje przed orzeczeniem, a dopełnienie występuje na końcu oraz typ języka, w którym takie zdania są dominujące. Jest to jeden z dwóch najpopularniejszych typów obok SOV.

[edytuj] Przykładowe języki SVO

To m.in.: polski, greka, angielski, hiszpański, chiński, tajski, suahili, włoski.

[edytuj] Przykładowe zdanie SVO

• He (podmiot) ate (orzeczenie) an apple (dopełnienie)
• On (podmiot) zjadł (orzeczenie) jabłko (dopełnienie)

W języku angielskim taki szyk jest w zdaniach orzekających konieczny, miejsce w ciągu determinuje tu równocześnie funkcję w zdaniu. Przestawienie członów powoduje zmianę znaczenia lub czyni zdanie bezsensownym, por.

• Peter killed a lion. vs. A lion killed Peter.
• Piotr zabił lwa. vs. Lew zabił Piotra.

W języku polskim, który dysponuje bogatym systemem form fleksyjnych informujących o funkcji składniowej, szyk SVO jest tylko jedną z możliwości uporządkowania wyrażeń, niemniej jednak w wyrażeniach o szyku neutralnym z reguły składniki występują w takiej właśnie kolejności.

Gdy formy mianownika i biernika odpowiednich rzeczowników są identyczne i semantyka czasownika (całego zdania) nie pozwala na jednoznaczne ustalenie funkcji składniowych, zdanie staje się dwuznaczne, np.:

Radość ze zwycięstwa przyćmiła mu śmierć przyjaciela (a także Śmierć przyjaciela przyćmiła mu radość ze zwycięstwa) można rozumieć dwojako:

• Radość ze zwycięstwa zajęła miejsce smutku po stracie przyjaciela.
• Śmierć przyjaciela odebrała radość ze zwycięstwa.

W tej sytuacji zaleca się właśnie użycie szyku SVO^[1]. Dla uniknięcia nieporozumień w zdaniach tego typu najlepiej jednak użyć strony biernej^[2].

Przypisy