Szynszyla mała
Z Wikipedii
| Szynszyla mała | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | łożyskowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | gryzonie | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | szynszylowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | szynszyla | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | szynszyla mała | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Chinchilla lanigera | |||||||||||||||||||||||||||||
| (Molina, 1782) | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Szynszyla mała (Chinchilla lanigera) - gryzoń z rodziny szynszylowatych.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
Długość ciała 20-40 cm, ogona 7,5-20 cm, waga 0,5-1,0 kg. Srebrzyste, perłowoszare futro jest miękkie i gęste, a ogon pokryty długimi, sztywnymi włosami. Oczy oraz uszy duże. Żyje w koloniach, składających się z ok. stu osobników, zamieszkujących tereny skaliste w górach Chile, Argentyny, Peru i Boliwii na wysokości od ok. 3000 do 5000 m n.p.m. Żywi się roślinnością wysokogórską. Dawniej liczna, obecnie ze względu na cenione futerko została niemal zupełnie wytrzebiona. Często jest hodowana na fermach jak i w domach.
[edytuj] Przystosowanie do życia
Gryzonie te są świetnie przystosowane do trudnych warunków atmosferycznych występujących w ich środowisku naturalnym. Zamieszkują w szczelinach skalnych, grotach, małych przedsionkach tworzących się w usypiskach kamieni. Aby przeżyć na tak suchym obszarze w okresie zmniejszonego dostępu do życiodajnej wody, wykorzystują nawet poranną rosę i jej krople nagromadzone na skałach. Ich gęste futerko ma nie tylko walory estetyczne, lecz także ochronne - przede wszystkim zabezpiecza przed zimnem albo przegrzaniem i uniemożliwia zagnieżdżenie się pcheł lub innych pasożytów. Jasne ubarwienie upodabnia do otoczenia stanowiąc naturalną osłonę przed atakami drapieżników. Dieta szynszyli, które są roślinożerne, jest ograniczona przez suchość i jałowość ich środowiska naturalnego i składa się z różnego rodzaju traw, liści, kory, bulw, dostępnych owoców, korzeni.
[edytuj] Historia
Jako pierwsi walory szynszyli docenili Indianie Chincha żyjący w Chile na dużych wysokościach Andów. Od nich pochodzi nazwa gryzoni (słowo z języka hiszpańskiego o znaczeniu Mały Chincha). Plemię to wykorzystywało skórki szynszyli do wykonania okryć wierzchnich, które długo trzymały ciepło tak potrzebne na dużych, górskich wysokościach. Indianie Chincha podbici zostali przez Inków, którzy szybko poznali się na wartości futer tych zwierząt, czyniąc z nich towar luksusowy, przywilej arystokracji. Historia szynszyli i jej tragicznego losu sięga daleko wstecz, aż do szesnastego wieku, naznaczonego podbojami hiszpańskimi, obejmującymi między innymi terytorium będące we władaniu Inków. Hiszpańscy najeźdźcy zachwyceni delikatnością i pięknem owych skórek przywieźli gryzonie do Europy. Od tamtej pory nie zaznały one spokoju i zabijane dla futra uległy niemal całkowitej zagładzie. Dopiero w 1918 roku ustanowione zostało prawo zakazujące zabijania szynszyli w ich środowisku naturalnym.
[edytuj] Rozród
Ciąża trwa średnio 111 dni, w jednym miocie rodzi się od 1 do 4 młodych. Rzadko zdarzają się wyjątki. Osiągają dojrzałość w wieku 6 miesięcy. Na wolności żyją do 10 lat, w hodowli dożywają nawet do 20.
