Tadeusz Jauer

Z Wikipedii

Gen. dyw. dr Tadeusz Jauer (ur. 29 października 1939 w Luboniu, zm. 6 maja 2006) - polski wojskowy, generał dywizji, szef Wojsk Obrony Przeciwlotniczej.

W latach 1961–1962 pełnił zasadniczą służbę wojskową w 10 Pułku Łączności we Wrocławiu, następnie został podchorążym Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Po jej ukończeniu i promocji na podporucznika (1964 – promowany przez gen. Grzegorza Korczyńskiego) skierowany został na stanowisko dowódcy radiolokacyjnej stacji wstępnego poszukiwania 19 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej 11 Dywizji Pancernej w Zgorzelcu. W latach 1967–1968 dowódca stacji radiolokacyjnej w 111 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 11 DPanc (Zgorzelec). Na tym stanowisku awansował do stopnia porucznika. Kolejne dwa lata dowodził stacją radiolokacyjną w 24 Batalionie Radiotechnicznym we Wrocławiu, a następnie (od 1970) pełnił funkcję starszego pomocnika szefa sztabu tej jednostki ds. operacyjnych. Stopień kapitana otrzymał w 1971. Po ukończeniu studiów w Akademii Sztabu Generalnego (1974) został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 24 brt ds. liniowych. W okresie 1975–1976 był szefem sztabu tego batalionu. Na majora awansowany w 1976. Przez rok przebywał na praktyce, pełniąc obowiązki zastępcy dowódcy ds. liniowych 5 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 5 Dywizji Pancernej w Gubinie. W latach 1977-1979 dowodził 69 Pułkiem Artylerii Przeciwlotniczej w Lesznie. W 1979 został szefem sztabu–zastępcą dowódcy 61 Brygady Artylerii Wojsk OPL w Skwierzynie (w tym samym roku awansowany na podpułkownika). W latach 1980-1982 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Przez kolejne trzy lata był starszym specjalistą Oddziału Szkolenia Artylerii i Rakiet Bliskiego Zasięgu Dowództwa Wojsk OPL w Warszawie (1983 – awans na pułkownika), a w okresie 1985-1989 – dowódcą wojsk OPL Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1989 powrócił do Dowództwa Wojsk OPL MON, gdzie powierzono mu obowiązki zastępcy dowódcy, a po reorganizacji – szefa wojsk obrony przeciwlotniczej SG WP. Na tym stanowisku awansowany na generała brygady (1990) i generała dywizji (1993).

Kierował procesem wdrożenia polowych zautomatyzowanych systemów dowodzenia i kierowania ogniem ZENIT oraz stacji NUR-22, był inicjatorem programu LOARA. W 1996 roku objął funkcję dyrektora Departamentu Gotowości Obronnej Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Był współautorem pierwszego programu przebudowy sił zbrojnych. W latach 1997–1998 był dyrektorem Departamentu Zwierzchnictwa Prezydenta nad Siłami Zbrojnymi BBN. Zawodową służbę wojskową zakończył 16 marca 1999. Uhonorowany m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.

Zmarł 6 maja 2006 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.